Πώς αντέδρασες όταν έμαθες για την απόπειρα δολοφονίας που έγινε την Κυριακή στα Πατήσια;
Στην αρχή μου δημιουργήθηκε άγχος. Όταν βλέπεις σ’ έναν τίτλο «δολοφονία, τραυματισμός στα Πατήσια», θες να μάθεις σε ποιο σημείο έγινε κι αυθόρμητα σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι, μήπως γνωρίζεις το θύμα. Πάντα άγχος στην αρχή. Μετά, καλώς ή κακώς, ανασφάλεια και φόβος, που έρχεται μόνο σε ειδικές συνθήκες, γιατί ποτέ δεν συνειδητοποιείς πως μπορεί να συμβεί και σε σένα.
Πόσο συχνά είναι τα κρούσματα βίας στη συγκεκριμένη περιοχή τελευταία;
Αρκετά συχνά, όπως πληροφορούμαι. Αν θελήσω να προσδιορίσω την περιοδικότητα εμφάνισής τους, θα έλεγα πως ανά εβδομάδα έχουμε τέτοια περιστατικά.
Εσύ τα έχεις συνηθίσει αυτά τα σκηνικά;
Δυστυχώς, νομίζω ναι. Κι αυτό το καταλαβαίνω όταν υπερασπίζομαι σε φίλους μου από άλλες περιοχές τα Πατήσια και τον τρόπο που αντιδρώ στις «κατηγορίες» για γκετοποίηση, υψηλή ζώνη εγκληματικότητας και στην ερώτηση «πώς την παλεύεις εκεί;».
Τώρα που δεν είναι τα φώτα της δημοσιότητας πάνω σας, που δεν ακούμε τόσο συχνά το όνομα του Αγίου Παντελεήμονα, είναι λιγότερα ή περισσότερα τα κρούσματα;
Έχω την εντύπωση πως δεν άλλαξε τίποτα. Πέσουν δεν πέσουν τα φώτα πάνω μας, καμία διαφορά. Η ζωή εδώ συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται και η στοχοποιημένη, ανάλογα τις συνθήκες, φωταψία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Για όλα φταίνε οι μετανάστες;
Σε καμία περίπτωση. Αναλογικά, ίσως, τα κρούσματα βίας να είναι περισσότερα από τους αλλοδαπούς, αλλά δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για όλα. Οι απόλυτες και ακραίες απόψεις δεν θα έπρεπε να έχουν θέση εδώ. Γιατί μόνο χειρότερη θα κάνουν την κατάσταση.
Πες μου κάποιες αλλαγές που θα έκανες εσύ αύριο στη γειτονιά σου, αν ήσουν ο Καμίνης.
Δραστηριότητες που να εντάσσουν ομαλά και αναλογικά τους μετανάστες στην τοπική κοινωνία. Επαρκέστερη φωταγώγηση των δρόμων. Διακριτική, χωρίς προκλήσεις, παρουσία οργάνων τάξης για την πρόληψη της παραβατικής συμπεριφοράς και δημιουργία του κατάλληλου κλίματος για ελκυστική χρήση των κοινόχρηστων χώρων.
σχόλια