Εμένα, κύριε διευθυντά μου, δεν θα με τρελάνει ο Παπουτσής, τη μια μέρα αρχιμπάτσος και καθαροδευτεριάτικα ίσα κι όμοια με τον Βενιζέλο. Με σύγχυσε.
Με τάραξε από κοινωνικής, κυρίως, απόψεως γιατί αφενός αγριεύομαι με τους ισλαμιστές, που ως και τον Πούτιν θέλουν να αφανίσουν, αφετέρου θέλω οι δημόσιοι «τύραννοι» (από το Οιδίπους του κυρίου Σοφοκλή το δανείστηκα) να είναι συνεπείς με το κάρμα τους. Και το κάρμα του κυρίου Παπουτσή είναι να καταδιώκει, επισήμως τουλάχιστον, τους παραβάτες κι εκείνοι να τον γράφουν κανονικά. Αυτός όμως όφειλε να βρίσκεται στο «Προστασίας του Πολίτη» ώσπου να κάνει ο Παπαδήμος την όπισθεν και να προκηρύξει εκλογές ή ό,τι άλλο.
Τέλος πάντων, ό,τι έγινε έγινε, θα γίνει πια σούργελο η Αθήνα κι ο Παπουτσής θα βρει τον δρόμο του. Έχει ακόμα νεότητα πάνω του, αν και δεν του πολυκουμπώνουν μπροστά τα σακάκια του. Πήρε βάρος για να δείχνει αρχηγικός.
ΠΗΓΑ ΠΡΟΧΘΕΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ στους Χαιρετισμούς και μου ήρθε να δαγκώσω τον ψάλτη από τα νεύρα μου. Χάλια τα έλεγε, ήμουν κι εγώ χάλια λόγω περικοπών. Είχα πάθει κι ένα κόψιμο την Καθαρά Δευτέρα από λάθος αχινό, μπορεί κι από ανάπηρο χταπόδι. Και το είπα της νύφης μου: «Τα χταπόδια, αν δεν έχουν και τα οκτώ ποδάρια, ΜΗΝ τα παίρνεις». Πήγε αγόρασε το ζώον χταπόδι με έξι πλοκάμια. Ένα τέρας. Της πούλησαν αστερία τον Άλιεν για σαρακοστιανό και το ‘βρασε. Εκτός που βρομοκόπησε όλο το σπίτι με έκανε και σύχρηστη. Απόγευμα ώρα πέντε και μισή μπήκα στον καμπινέ, στις οχτώ παρά δέκα βγήκα. Ίσα που πρόλαβα να μάθω για τον Παπουτσή και για μια βόμβα στο μετρό. Δεν έσκασε, αλλά θα σκάσω εγώ που και στη θρησκεία έχω ροπή και στην ευμάρεια.
Γι’ αυτό αναφέρω τη δυσλειτουργικότητα του ψάλτη στους Χαιρετισμούς. Έτσι μού ‘ρθε να σηκωθώ να φύγω αλειτούργητη, αλλά κάθισα εκ περιεργείας να δω αν περικόψουν και τα άγια λόγια. Ευτυχώς, μόνο τη θέρμανση. Πούντιασα από το κρύο, λες και άνοιξαν ερ κοντίσιον. Τρόμαξα να συγκεντρωθώ στο «Άσπιλε, αμόλυντε», που παλιά το έλεγαν αντικριστά αγόρι και κορίτσι. Τώρα δυο γέροι το είπαν. Ο ένας έκανε το κορίτσι κι ο άλλος τον φούρνο μικροκυμάτων. Ουδείς κατάλαβε τίποτα. Όμως απαξάπαντες κατάλαβαν πως και οι δύο είχαν πρόβλημα στη μασέλα.
ΞΕΚΟΨΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ από τα πολλά βάσανα και τα τατουάζ. Δεν είναι δυνατόν, λέει, να παρατήσω το τούρκικο σίριαλ και να τρέχω στις εκκλησιές που βουλιάζουν στο χρήμα. Αυτά η νύφη μου, που κατεβάζει την κιλότα όταν βλέπει τον Σαβάς στο τούρκικο να κλαίει, που έχει αδερφό στη φυλακή και μάνα εμπόρισσα ναρκωτικών. Οπότε κι παππάς, σου λέει, γιατί ν’ ανάψω τη θέρμανση για τρεις κι ο κούκος; Αν με ξαναδεί, όμως, να μου γράψει. Τέτοιες τσιτσιμιριές κάνουν και διώχνουν το εκκλησίασμα, σπρώχνοντάς το προς το «Έμπασσυ», όπου, αν μη τι άλλο, στρώνεις κώλο στο βελούδο κι έχει και ζέστη.
Ποιος ξέρει τι είδε και στην Αμερική κι ο γιος του Όλιβερ Στόουν κι έγινε ισλαμιστής και πήγε και ονομάστηκε Αλί και Τρισαλί. Αφήνω που ο μπαμπάς του θαυμάζει, κάπου διάβασα, τον Φιντέλ Κάστρο και κυρίως τώρα που δεν φορά πράσινα ταγιέρ, αλλά τον έχουν νύχτα μέρα με ριγέ πιτζάμες, γέρο άνθρωπο. Τι του φορούν πιτζάμες του επαναστάτη; Για να τον εξομοιώνουν με τον πορνόγερο που εκδίδει το «Playboy»;
ΕΜΕΝΑ, ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ, η εξομοίωση και η Μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες δεν μου αρέσει καθόλου. Για τον Παπουτσή τα λέω, που μάρτυς μου ο Μάρτης και η Σαρακοστή, θα καταντήσει Τζουμάκας. Όπως σ’ το λέω και δεν με βλέπεις. Τζου-μά-κας.
Γι’ αυτό μου αρέσει η Αλέκα. Ποια μπορεί να εξομοιωθεί δίπλα της; Ποια φτουράει όχι μόνο από το κομμουνιστικό γίγνεσθαι αλλά γενικότερα;
Περίεργα μπήκε ο Μάρτης και από τώρα με τρώει τι θα δείξουν τα βρομόπαιδα όταν παρελαύνουν στην Εθνική Εορτή στους επισήμους. Γιατί απ’ τη «γλώσσα έξω» ξεκινά η ανταρσία και καταλήγει εκεί που πάει η βρόμικη σκέψη.
Πόσα πια ν’ αντέξει και η Διαμαντοπούλου; Αδάμας να ήτανε θα λύγιζε, όσο περπατημένη κι αν είναι.
Ίσαμε τότε, βέβαια, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει; Έτσι δεν πήγα να πεθάνω προχθές από το κήτος της θαλάσσης, λες και βγήκε ντογρού από τον Ιούλιο Βερν;
Τι είναι ο άνθρωπος! Ένα «αχ» και τελείωσε, όπως θα ‘λεγε κι ο Λοβέρδος της Ιατρικής, που ειλικρινά του αρέσει ως άντρας ο Βενιζέλος; Εμένα πάλι... καθόλου. Θα τα ξαναπούμε.
Δική σας,
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Στο λεξικό σπανίων λέξεων βρήκα πως «καμμύ(ν)ω» σημαίνει μισοκλείνω τα μάτια. Άρα Καμμύνης... όπως το ‘χα υποψιαστεί, την τύφλα του τη μαύρη.
σχόλια