Γιατί «Χαμομήλι»;
Είμαι υπέρ της άποψης ότι oι τίτλοι θα πρέπει να περιγράφουν, να πηγαίνουν την ταινία ένα βήμα παρακάτω, να αποτελούν μια άλλη διάσταση της ταινίας. Δεν θα είχε καταλάβει κανένας ότι αυτό που βράζει η ηρωίδα της ταινίας είναι χαμομήλι, αν δεν το έγραφα στον τίτλο. Και το χαμομήλι το επέλεξα ως μία μεταφορά γι’ αυτό τον κόσμο, γιατί εκεί το χαμομήλι είναι ένα είδος πανάκειας, λόγω των φαρμακευτικών του ιδιοτήτων.
Και η ηρωίδα πρέπει κάτι να μεταφέρει, τον νεκρό σύζυγό της.
Nαι, αλλά ο σύζυγος δεν έχει πεθάνει. Έχει επέλθει ο βιολογικός θάνατος, αλλά δεν είναι νεκρός. Έχει, έτσι, απέναντί της έναν άνθρωπο με τον οποίο έχει ζήσει όλη της τη ζωή και εκείνη τη στιγμή είναι στο μεταίχμιο. Αυτό ακριβώς ήθελα να αποδώσω. Ότι ακροβατεί μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και του κόσμου των νεκρών.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος που είχες γιατην ταινία;
Ένας από τους φόβους μου ήταν το αν θα κατάφερνα να αποδώσω αυτό τον κόσμο όπως του αξίζει, γιατί δεν έχω καμία επαφή με τη ζωή στην επαρχία και με το χρονικό της απώλειας. Δεν έχω κηδέψει ποτέ κανέναν, δεν έχω δει νεκρό, δεν ξέρω τι σημαίνει κυριολεκτικά να πεθαίνει κάποιος.
Η μάνα σου τι είπε για τα βραβεία;
Χάρηκε πολύ. Ήταν πολύ συγκινητικό. Οι Aλβανίδες μητέρες, όποτε κάνουν τις συναντήσεις τους και πίνουν καφέ, αρχίζουν να μιλάνε για τα παιδιά τους και να υπερηφανεύονται, όπως είναι φυσιολογικό. Είναι συγκινητικό το ότι έκλαψε, χάρηκε, δάκρυσε, και μιλάει με χαρά γι’ αυτό το εγχείρημα στις φίλες της.
Την έχεις ψωνίσει καθόλου;
Δεν νομίζω. Αφενός δεν πήρα χρήματα, που θα μου επέτρεπαν να κάνω μια τρελή ζωή – εξάλλου, χρωστάω πολλά. Αφετέρου, είναι οι συνθήκες ζωής τέτοιες, που δεν ευνοούν τέτοιου είδους συμπεριφορά. Ας πούμε, η παρέα μου δεν ξέρει καν τι είναι το Φεστιβάλ Δράμας ή οι Νύχτες Πρεμιέρας και η μάνα μου θα συνεχίσει πάντα να είναι η μάνα μου.
σχόλια