Μαθαίνει κανείς πολύ ενδιαφέροντα πράγματα κάθε φορά που οι δανειστές μας ασχολούνται με το ελληνικό πρόβλημα. Στις συζητήσεις που έγιναν πριν από την εκταμίευση της δόσης, παραδείγματος χάριν, ο Πέερ Στάινμπρουκ, υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών στις προσεχείς γερμανικές εκλογές, δήλωσε: «Μέχρι τώρα η Γερμανία δεν έχει πληρώσει χρήματα για την Ελλάδα, ούτε ένα σεντ». Καλή παρατήρηση, δεδομένου ότι μέχρι τώρα πολιτικοί και τα περισσότερα ΜΜΕ της Γερμανίας, που έχει κερδίσει εκατοντάδες εκατομμύρια από τους τόκους των δανείων προς την Ελλάδα, τα έχουν παρουσιάσει λίγο-πολύ ως δωρεάν βοήθεια προς τους Έλληνες τεμπέληδες.
Μια ακόμα αξιοσημείωτη παραδοχή γίνεται μέσα από την ίδια την περιβόητη συμφωνία της 26ης Νοεμβρίου, η οποία, μεταξύ των άλλων, προβλέπει τη μείωση των υψηλών επιτοκίων που καταβάλλει η Ελλάδα για το δάνειο του 2010. Ακόμα και το ΔΝΤ εκτιμούσε από τότε ότι ήταν πολύ υψηλά. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση τα είχε αποδεχτεί χωρίς να διατυπώσει την παραμικρή αντίρρηση και η γερμανική τα θεωρούσε επιβεβλημένη τιμωρία των αμαρτωλών Ελλήνων. Τώρα, οι δανειστές αποδέχονται, εμμέσως, ότι το παρατράβηξαν, ενώ, με την ίδια συμφωνία, η ΕΚΤ παραδέχεται ευθέως ότι κερδοσκοπούσε: η απόφαση προβλέπει ότι θα αποδώσει στο ελληνικό Δημόσιο ένα μέρος από τα κέρδη που βγάζει έχοντας αγοράσει (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα στη φτήνια, ενώ τώρα το ελληνικό Δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο.
Αυτό, όμως, που βασικά μάθαμε από τις συζητήσεις και τη διένεξη Γερμανίας-ΔΝΤ είναι ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Και, δυστυχώς, αυτό το θέμα, από το οποίο εξαρτάται η πορεία της χώρας, παραπέμπεται με την απόφαση της Δευτέρας στις γερμανικές καλένδες. Η Γερμανία κατάφερε να μεταθέσει την οριστική λύση, το κούρεμα του ελληνικού χρέους, μετά τις γερμανικές εκλογές του ερχόμενου φθινοπώρου. Για μια ακόμα φορά οι δανειστές μοιάζουν να μη μαθαίνουν τίποτα από την ελληνική τραγωδία: κοιτάνε ξανά το μικροκομματικό τους συμφέρον, χωρίς να μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.
Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ αποτελεί πλέον πεποίθηση ότι, αν το ελληνικό πρόβλημα χρέους του 2009-10 είχε τύχει διαφορετικού χειρισμού, η κρίση στην ευρωζώνη θα είχε περιοριστεί, ίσως και να είχε ξεπεραστεί σήμερα. Με ένα πρόγραμμα λιτότητας που δεν είχε προηγούμενο για ανεπτυγμένη χώρα, η Ελλάδα κλήθηκε να μειώσει σε χρόνο ρεκόρ όλα τα ελλείμματά της και να περάσει θριαμβευτικά το 2012 στην ανάπτυξη.
Κι ενώ η ύφεση της ελληνικής οικονομίας το 2012 θα είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο και το 2013 αναμένεται να διεκδικήσει αντίστοιχα παγκόσμια ρεκόρ, οι ίδιοι σχεδόν άνθρωποι και οι ίδιες δυνάμεις αποφάσισαν τη Δευτέρα ότι το χρέος της Ελλάδας θα είναι βιώσιμο κάπου ανάμεσα στο 2020 και στο 2022, αν η χώρα μεταβληθεί σε Κίνα των Βαλκανίων: αν αυξήσει δηλαδή το ΑΕΠ της κατά 60 δισ. ευρώ, επιτυγχάνοντας συγχρόνως πρωτογενή πλεονάσματα και ανάπτυξη μεγαλύτερα του 4% για κάθε έτος από το 2014 και μετά. Και μετά ξύπνησαν.
Μόνο ο Έλληνας πρωθυπουργός «πήρα τη δόση μου και είμαι καλά» έτρεξε να πανηγυρίσει, και μάλιστα με τηλεοπτικό διάγγελμα, για τη συμφωνία, βαφτίζοντας το χρέος βιώσιμο και κηρύσσοντας την έναρξη της ανάπτυξης. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς έχει λόγους να είναι ευχαριστημένος, αφού την προηγούμενη εβδομάδα ούτε τη δόση δεν του εξασφάλιζαν, αλλά η αλά Όργουελ παρουσίαση της πραγματικότητας με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω δεν έχει νόημα: καλύτερα θα ήταν να έλεγε στους πολίτες ότι η εκταμίευση της δόσης και οι άλλες ελαφρύνσεις του χρέους που αποφασίστηκαν είναι φάρμακα που θα ανακουφίσουν προσωρινά τον ασθενή, χωρίς καθόλου να τον θεραπεύσουν.
Γιατί σε λίγο καιρό, όταν οι δόσεις εξαφανιστούν στη μαύρη τρύπα του χρέους και της ύφεσης, τα ίδια και μεγαλύτερα προβλήματα θα εμφανιστούν, ίσως και πριν από τις γερμανικές εκλογές. Όπως έλεγε, σύμφωνα με το «Spiegel», και ανώτατος Γερμανός αξιωματούχος που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις πριν από τη φοβερή συμφωνία της Δευτέρας, «την άνοιξη θα αναγκαστούμε να ασχοληθούμε ξανά με αυτά τα σκουπίδια».
σχόλια