Με λίγη αισιοδοξία θέλουμε να ξεκινήσουμε φέτος, ελπίζοντας ότι δεν θα υπάρχουν τόσο πολλοί λόγοι να γκρινιάξουμε φέτος, τουλάχιστον όχι όσοι πέρσι. Στο τελευταίο μας τεύχος για το 2013, στη στήλη «Αγαπητή Α,μπα;», μια αναγνώστρια ζητούσε συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσει τη συνεχή γκρίνια του συζύγου της. Η Α,μπα; τής απάντησε, απάντησαν όμως, εκ των υστέρων, και άλλοι αναγνώστες, δίνοντας τις δικές τους συμβουλές:
«Η γκρίνια είναι Νο1 θανάσιμο συζυγικό αμάρτημα, σκοτώνει τον έρωτα και δημιουργεί αναπόφευκτα ένα κλίμα μιζέριας και κατήφειας μέσα στο σπίτι» έγραψε η Σανάνθη. «Η καλύτερη αντιμετώπιση ενός γκρινιάρη είναι να μη βρίσκει ακροατή, γιατί πραγματικά η γκρίνια τρέφεται από την αντίδραση του άλλου. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως όταν η γκρίνια ξεκινάει δεν πρέπει να συμμετέχεις επ’ ουδενί στο σουρεάλ σκηνικό που στήνεται με φόντο τη βροχή που λέρωσε το φρεσκοπλυμένο αμάξι ή το λάδι που πετάχτηκε από τη σαλάτα και λέκιασε το φρεσκοπλυμένο πουκάμισο κ.λπ. Θα πρέπει να καταστήσεις από την πρώτη στιγμή σαφές το παράλογο και εξωφρενικό της συζήτησης και να πεις ότι δεν συμμετέχεις σε διάλογο τρελών. Μπορείς να γελάσεις και να πεις “αρχίσαμε;” ή “εντάξει, μην κλαις, όταν βγούμε θα σου πάρω γλειφιτζούρι”. Ξέρω, η ειρωνεία ίσως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, αλλά ο εγωισμός χτυπιέται μόνο με δραστικά μέτρα και το καυστικό χιούμορ είναι ένα από αυτά».
Ο/η Acina πρόσθεσε: «Οι λέξεις “γκρίνια” και “γκρινιάρης” μου φαίνονται πολύ light και ίσως και να δείχνουν ότι αυτό που ζεις λέγεται λεκτική βία. Και όχι, η βία δεν υπάρχει μόνο μέσα στις βρισιές αλλά και όταν κάποιος επανειλημμένως σε κάνει να νιώθεις άχρηστη και ανίκανη».
Η Μαρία Παππά έγραψε (στο αφιέρωμα με τους 24 λόγους που αγαπάμε την Αθήνα) για τους Rotting Christ, το πιο δημοφιλές ελληνικό συγκρότημα στον κόσμο αυτήν τη στιγμή, που παίζουν black metal.
Λάβαμε μια επιστολή από τον πρεσβύτερο Λάμπρο Απέργη, την οποία δημοσιεύουμε χωρίς περικοπές:
Στέλνω αυτό το γράμμα για να εκφράσω τη βαθύτατη δυσαρέσκεια και στενοχώρια μου σχετικά με ένα αφιέρωμα που έκανε η εφημερίδα σας σε ένα μπλακ μέταλ συγκρότημα. Είμαι ένας απλός ιερέας που υπηρετεί τον Χριστό. Μην ξαφνιάζεστε γιατί κι εμείς είμαστε άνθρωποι με οικογένεια, που ζούμε μέσα στον κόσμο και έχουμε συνήθειες κοσμικές. Ενημερωνόμαστε, συμμετέχουμε όπου και όπως μπορούμε σε πράξεις αλληλεγγύης συνανθρώπων μας κ.λπ.
Διαβάζω το έντυπό σας αρκετό καιρό τώρα και μπορώ να πω ότι πιάνει τον σφυγμό του σύγχρονου ανθρώπου αυτής της τόσο αδηφάγας μα και όμορφης ταυτόχρονα μεγαλούπολης. Στο επετειακό σας τεύχος για τα οκτώ χρόνια της LifO έχετε συνέντευξη ενός συγκροτήματος που το όνομα του δείχνει ασέβεια προς τον Κύριό μας! Όπως και ο τίτλος της πρώτης του περιοδείας το 1993 στο Βέλγιο, που ήταν επιεικώς απαράδεκτος και υβριστικός! Δυστυχώς, σε αυτήν τη χώρα, έτσι όπως έχει καταντήσει, το να βρίζει κάποιος τα ιερά και τα όσια θωρείται μαγκιά, απελευθέρωση και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο! Το να μην πιστεύει κάποιος στον Κύριό μας είναι δικαίωμά του, το να βλασφημεί όμως κάτι που για άλλους είναι ιερό είναι απλώς ανόητο. Στη συνέντευξή τους λένε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια και ότι απέχουν. Δικαίωμά τους. Δεν έχουν όμως δικαίωμα να καθυβρίζουν τον ιδρυτή του χριστιανισμού! Εκτός αν νομίζουν ότι έτσι ξεχωρίζουν κι έχουν βρει τον τρόπο να κόβουν πολλά εισιτήρια στις συναυλίες τους!».
Σας ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας!
Πρεσβύτερος Λάμπρος Απέργης
Τι μας άρεσε / Τι δε μας άρεσε το 2013 γράψαμε όλοι οι συνεργάτες της LifO και αναγνώστες πρόσθεσαν τα δικά τους:
Δεν μου άρεσε το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο (μας κούρεψαν τα λεφτά που είχαμε για την υγεία του παιδιού μας).
Μου άρεσε πολύ το αδέσποτο γατάκι που προσφάτως μάς χάρισαν, επειδή είναι πολύ ήπιο και ευγενικό και με την κορούλα μας – τα βρήκανε αμέσως.
Δεν μου άρεσε που έπρεπε να ακολουθήσω τον δρόμο της μετανάστευσης (έστω και εσωτερικής) στα σαράντα μου για να μην πεινάσω. Πολλά μου άρεσαν, αλλά δυστυχώς επισκιάστηκαν από αυτή την εξέλιξη.
Μου άρεσε που η επιχείρησή μας είχε αύξηση 25% χωρίς διαφήμιση, απλώς και μόνο γιατί το προϊόν είναι καλό.
Που αγοράσαμε το πιο όμορφο νεοκλασικό διατηρητέο στην Αθήνα στην καλύτερη τιμή λόγω κρίσης, το οποίο έβλεπαν τόσοι πιθανοί αγοραστές και δεν το έπαιρναν επειδή χρήζει επισκευής.
Που η τράπεζα μάς αρνήθηκε το δάνειο και τελικά τα καταφέραμε μόνοι μας! Το ζεστό και υγρό Ponducherry και η αρχιτεκτονική του. Αξέχαστο.
Αρνητικά; Δεν θυμάμαι.
σχόλια