Πώς σου φάνηκε ο δεύτερος κύκλος του «House of Cards»; Ποια ήταν η απόλυτη στιγμή για σένα στη σειρά;
Αν εξαιρέσει κανείς την κάπως αφελή προσέγγιση του Προέδρου ως ενός συναισθηματικού ανόητου θύματος, το σύμπαν που έπλασαν ήταν εξίσου γοητευτικά νουάρ με τον πρώτο κύκλο. Η απόλυτη στιγμή είναι η συνάντηση της Ζόι Μπαρνς με τις ράγες κι έπειτα το βλέμμα του Κέβιν Σπέισι προς εσένα. Στον τρίτο κύκλο η μόνη λύση είναι να μονομαχήσει το ζεύγος.
Είναι τόσο καλό όσο λένε το «True Detective» ή απλώς έχουμε μια εμμονή με τα ατμοσφαιρικά θρίλερ τύπου Seven;
Μου άρεσε πόσο μερακλίδικοι ήταν οι διάλογοι, πώς κατάφερε να κάνει mainstream τέτοιες στιχομυθίες (τρομερή εμμονή με το διαζύγιο και τη μοναξιά), η άρτια σκηνοθεσία –ειδικά η σκηνή μάχης 6 λεπτών στο 4ο επεισόδιο πρέπει να δημιούργησε υπαρξιακά σε πολλούς σκηνοθέτες– και η αφήγηση. Αλλά η υπόθεση πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ναι, ήταν πραγματικά καλό, ακόμα και αν το σενάριο εξελίχθηκε κάπως σαν απλοϊκό κόμικς.
Είσαι εντάξει με τη συνείδησή σου που με αυτές τις σειρές αγαπάμε όλο και περισσότερο τους κακούς;
Καμία ενοχή. Θέλω να περιστοιχίζομαι από καλούς ανθρώπους και να βλέπω και να διαβάζω για κακούς. Ειδικά για κακούς με καλό twist, όπως ο αξέχαστος Τόνι Σοπράνο και ο Όμαρ από το «Wire». Τι να δεις από έναν καλό χαρακτήρα; Να κάνει την προσευχή του και να περνάει γιαγιάδες στον δρόμο; Βαρετό!
Θα τα καταφέρει το «Girls» να ξεπεράσει το «Sex and the City»;
Δεν είμαι λάτρης καμίας από τις δύο σειρές, αλλά δεν νομίζω. Το «Sex and the city» ήταν ένας mainstream οδηγός γυναικείας φαντασίωσης και κατανάλωσης, το «Girls» δημογραφικά απευθύνεται σε μικρότερο κοινό. Και επίσης, δυστυχώς, δεν είμαι 20something για να ταυτιστώ με τα first world problems της σειράς.
Τι πιστεύεις ότι θα γίνει στην Ελλάδα αν προβληθεί ποτέ το «Looking» στην τηλεόραση;
Θα προβληθεί κατά τις 3 το πρωί, κάποιος ξενύχτης βουλευτής θα το πετύχει και θα σηκώσει τη γειτονιά από τις φωνές, οι υπότιτλοι θα είναι μνημείο λογοκρισίας... Όχι, ήδη μου φαίνεται βαρετό. Καλύτερα να μην κοπεί ο «Κόκκινος Κύκλος» γι' αυτή την υποκριτική απόπειρα προοδευτισμού. Όποιος θέλει να το δει, ας το κατεβάσει.
Τελικά, είναι οι αμερικανικές σειρές το νέο «σινεμά»;
Ίσως να είναι κάτι παραπάνω από το νέο σινεμά: η εκλαΐκευση της λογοτεχνίας. Οι σειρές, σε σχέση με τον κινηματογράφο, είναι πιο άμεσες, πιο πολλές, έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες αφήγησης και διάπλασης χαρακτήρων. Εμένα μου φαίνεται πως οι καλές σειρές μοιάζουν περισσότερο με τη λογοτεχνία της εποχής μας. Και το λέω ενοχικά, με πλήρη συναίσθηση της βλασφημίας που διαπράττω. Αντί να χρησιμοποιείς ένα καλογραμμένο βιβλίο για να ξεχάσεις τα προβλήματα της ημέρας, βλέπεις μια σειρά και μπαίνεις πιο άκοπα σε έναν άλλο κόσμο. Εγώ, τουλάχιστον, όσο πιο πολύ βλέπω, τόσο λιγότερο διαβάζω...
σχόλια