☛ «Τι να κρίνεις; Τι να προτείνεις σε μια πόλη όπου σε κάθε γωνία ανεβαίνει και μία παράσταση;» αναρωτήθηκε η Ματίνα Καλτάκη στο άρθρο της την περασμένη εβδομάδα. Κι ο S_Pablo σχολίασε: «Στην Ελλάδα έχουμε γεμίσει συγγραφείς και ηθοποιούς. Για κάποιον λόγο το ταλέντο, αυτό το σπάνιο χάρισμα δηλαδή, παραμερίστηκε για χάρη της έκφρασης. Όλοι θέλουν να εκφραστούν, ακόμα κι αν αυτό που θέλουν να εκφράσουν έχει ειπωθεί άπειρες φορές, απείρως καλύτερα. Το κακό, αν είναι μόνο ένα, είναι ότι σε αυτόν το συνωστισμό εκφράσεων χάνονται και αυτοί που έχουν να δώσουν κάτι πραγματικά σημαντικό. Και, δυστυχώς, οι διασυνδέσεις, οι μόδες, ακόμα και η άγνοια, αφήνουν στον αφρό, αρκετές φορές, το ασήμαντο και θάβουν το σημαντικό».
Ο mouse πρόσθεσε ότι «η κρίση δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για κάθε προχειρότητα. Ο Κουν ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης μέσα στην Κατοχή. Δεν νομίζω ότι είχε περισσότερα μέσα απ' ό,τι οι σημερινοί δημιουργοί. Κακά τα ψέματα, όσα όνειρα κι αν έχουν οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών, έγκριτων και μη, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρουν απόφαση το αυτονόητο: δεν μπορούν να κάνουν όλοι καλλιτεχνική καριέρα, γιατί πολύ απλά δεν έχουν όλοι το ταλέντο να την κάνουν».
Η Eleni K, απ' την πλευρά των καλλιτεχνών, έθεσε ενδιαφέροντα ερωτήματα: «Γιατί είναι τόσο κακό, τελικά, να γίνονται πολλές παραστάσεις; Γιατί είναι τόσο κακό, τελικά, να γίνεται μια παράσταση σε μια ταβέρνα; Η τέχνη θέλει πράξη, ο κάθε καλλιτέχνης χρειάζεται να τολμάει, να δοκιμάζει, να αποτυγχάνει. Εκτός κι αν όλοι οι καλλιτέχνες θα πρέπει να περιμένουν να κάνουν τέχνη μέσα από τα μεγάλα θέατρα και τους ελληνικούς θεσμούς στους οποίους μόνο κάποιοι έχουν πρόσβαση. Τι σας ενοχλεί να γράφει ο κόσμος; Να παίζει; Να σκηνοθετεί; Πού είναι το κακό; Σας υποχρεώνει κανείς να πάτε να δείτε αυτό που ετοιμάσανε; Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχει πολύ πράγμα εκεί έξω που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πώς αλλιώς, όμως, νομίζετε ότι δημιουργείται η τέχνη; Μόνο με καταξιωμένα έργα και σημαντικές παραστάσεις; Ποιος σας λέει ότι μέσα σε αυτούς τους καλλιτέχνες, που τόσο εύκολα απαξιώσατε με αυτό το άρθρο, δεν υπάρχουν και κάποιοι που έχουν πραγματικά κάτι να πουν, αλλά δεν μπορούν ούτε μέσα από το Εθνικό ούτε μέσα από τη Στέγη; Μη βαράτε τους καλλιτέχνες. Ήδη τρώμε αρκετό ξύλο... Αφήστε μας να προσπαθούμε. Δεν ενοχλούμε κανέναν».
☛ Η Ξένια Καλογεροπούλου ήταν η Αθηναία της εβδομάδας και με αφορμή τη συνέντευξη που έδωσε στην Αργυρώ Μποζώνη, ο Starscream έγραψε: «Είχα την τύχη να με πηγαίνει η μητέρα μου στη Μικρή Πόρτα όταν ήμουν μικρός, τη δεκαετία του '90. Το Σκλαβί, Ελίζα, Οδυσσεβάχ και πόσες άλλες. Όσοι πήγαιναν στη Μικρή Πόρτα τότε (θα) το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή νομίζω. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να απαντάει στην υποτιθέμενη ερώτηση "ποιοι άνθρωποι σας επηρέασαν ως προσωπικότητες", "η Ξένια Καλογεροπούλου"».
☛ «Ο καιρός των Αντι-Τσιγγάνων» τιτλοφορούνταν το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου για τον ρατσισμό που υφίστανται οι Ρομά στη χώρα μας. Ο αναγνώστης Γ. Κουτσιούκης επιχείρησε να κατανοήσει το φαινόμενο, γράφοντας: «Με μερικά σημεία του κειμένου ταυτίζομαι. Αλλά, γενικά, το κείμενο είναι αρκετά μεροληπτικό. Το μήνυμά του λέει πως οι Τσιγγάνοι επιθυμούν πολύ να εγκαταλείψουν τον τρόπο ζωής που έχουν και ν' ακολουθήσουν τους κοινωνικούς κανόνες και οι μπαλαμοί δεν δέχονται την ενσωμάτωσή τους με τίποτε. Εάν δεν πάψουν να στήνουν τσαντίρια και δεν πάνε να μείνουν σε νομοταγή σπίτια (με αποχετεύσεις κ.λπ.), όσοι μπορούν –δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν ένα σπιτάκι–, και όπου τους ορίζει το κράτος, όσοι δεν έχουν, δεν πρόκειται, στον αιώνα τον άπαντα, ούτε αυτοί να μάθουν γράμματα ούτε οι μπαλαμοί να τους δούμε με άλλο βλέμμα. Οποιoδήποτε κομμάτι της κοινωνίας κι αν αποκοβόταν αύριο και ξεκινούσε να κατασκηνώνει ετσιθελικά και να ζει κατ' αυτό τον τρόπο, με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο στη συμπεριφορά του, με το ίδιο βλέμμα θα αντιμετωπιζόταν από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας – δεν είναι θέμα Τσιγγάνων. Οι συγκεκριμένοι ας πάνε τώρα στα σπίτια που τους ορίζει το κράτος, όπου επικρατούν καλύτερες συνθήκες από τον καταυλισμό που έχουν στήσει, και από κει να παλέψουν για κάτι ακόμη καλύτερο – κι εμείς μαζί τους».
☛ Η Ανδριάνα Μπάμπαλη μας μίλησε για το Χαλάνδρι και ο cerulean blue: «Το τρίγωνο Χαλάνδρι-Πολύδροσο-Βριλήσσια είναι πανέμορφο και σε πείσμα των καιρών διατηρεί πολλά από τα αυθεντικά στοιχεία του. Πάντα είχε εκλεκτά φαγάδικα στο Χαλάνδρι, αν και πολύ λιγότερα στον αριθμό. Το κακό είναι ότι η περιοχή έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια και αρκετός κόσμος που το επιλέγει δεν το κάνει από αγάπη αλλά για φιγούρα».
σχόλια