Υπάρχουν οι φόλες. Υπάρχει η κακοποίηση των ζώων. Υπάρχουν οι ιδιοκτήτες με πρόφαση την οικονομική κρίση που πετάνε ένα ζώο στον δρόμο. Υπάρχει η κτηνοβασία. Υπάρχει το τσίρκο.
Και φυσικά υπάρχει η «αθώα» ανθρώπινη βλακεία η οποία βρίσκει διέξοδο στα καημένα τα ζώα.
Στη φωτογραφία το χοιρίδιο-σταρ της Νέας Ζηλανδίας. Ο Zorro είναι δυο μηνών και από τις τρεις πρώτες εβδομάδες της ζωής του έχει μπλέξει με ένα νούμερο-ιδιοκτήτη που του μαθαίνει σερφ!
Ακόμα και η σοβαρή Guardian έπαιξε το βιντεάκι όπου ο τύπος δηλώνει ότι το χοιρίδιο του είναι «κολυμβητής φαινόμενο». Το ζώο βέβαια τα «ψιλοπαίζει» κάθε φορά που βγαίνει από την θάλασσα αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.
Όταν μεγαλώσει και δεν θα μπορεί να ανέβει στην σανίδα ο ιδιοκτήτης του λέει ότι θα εγκαταλείψει το σερφ. Ο ίδιος υποθέτω ότι θα βρει καμιά καινούρια μπούρδα να ασχοληθεί.
Καθημερινά μια ματιά να ρίξεις βλέπεις πως οι άνθρωποι εξαντλούν την βλακεία τους στα ζώα. Χαζούλες μανταμίτσες που βάζουν στο σκυλάκι τους ρουχαλάκια ασορτί με τις τσάντες τους. Βαρεμένα κοριτσάκια ΒΠ που κάνουν και κοτσιδάκια στο σκυλάκι τους. Σχεδιαστές που εμπνέονται ρουχαλάκια σκύλων πατώντας πάνω στην βλακεία των πλούσιων ιδιοκτητών(σ.σ Τους δικαιολογώ: Αν ασχολείσαι με το εμπόριο και ανακαλύπτεις το κενό στο μυαλό του άλλου οφείλεις να το καλύψεις. Το ακάλυπτο κενό μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε αυτοκτονία. Ίσως να είναι ένα είδος προσφοράς αυτά τα ρούχα σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες που έχουν το οικονομικό θέμα λυμένο για μια ζωή). Κάτι άλλες χαζές συνήθως μεσήλικες που συμμετέχουν με τα σκυλιά τους σε διαγωνισμούς ομορφιάς ή ασχήμιας ή τσαχπινιάς. Ειδικά αυτές κάθε φορά που τις βλέπω εύχομαι από μέσα μου να μην έχουν παιδιά για να μην τα εξαναγκάσουν σε συμμετοχή σε ανάλογους διαγωνισμούς.
«Καμένοι», συνήθως άντρες, που παίρνουν μαζί τους τα ζώα σε επικίνδυνα σπορ.
Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι βλέπουν το ζώο ως προέκταση του εαυτού τους. Αν το ζώο τα καταφέρει μοιάζει σαν να τα καταφέρνουν και αυτοί. Δεν τους αρκεί η συνύπαρξη με το ζώο και τα οφέλη που μπορεί να παίρνουν από αυτή θέλουν να «είναι το πιο όμορφο, το πιο αθλητικό, το πιο χαριτωμένο, το πιο τέλειο». Δεν αγαπάνε ακριβώς τα ζώα τους ή μάλλον καλύτερα τα αγαπάνε με λανθασμένο τρόπο. Τα ταλαιπωρούν μόνο και μόνο για να πάρουν οι ίδιοι το «μπράβο» ως ιδιοκτήτες.
Οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν να πάρουν μαζί τους σακούλα και γάντια για να μαζέψουν τα κόπρανα των σκύλων τους όταν βγαίνουν βόλτα στην πόλη αλλά το χαριτωμένο μπουφανάκι και τα κοτσιδάκι δεν θα ξεχάσουν να τα κάνουν.
Το κάθε ζώο είναι μια αυτόνομη ύπαρξη που οφείλουμε να σεβόμαστε. Αν θες να συνυπάρξεις μαζί του πρέπει να σεβαστείς την φύση του. Οι σκύλοι δεν είναι για να πέφτουν με τα αλεξίπτωτα ούτε οι γάτες για να παίρνουν μέρος σε καλλιστεία(σ.σ Αν και για αυτές έχω κάποιες αμφιβολίες. Νομίζω ότι θα το απολαμβάνουν κάθε φορά που βγαίνουν πρώτες!). Το να αντιμετωπίζεις ένα ζώο ως έμψυχο αξεσουάρ δεν σε αθωώνει για όσα του παρέχεις.
Μερικές φορές σκέφτομαι την υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη που παρατηρείται στα ζώα. Όταν τα εξαναγκάζουν οι ιδιοκτήτες τους να κάνουν διάφορες βλακείες, μπορεί να τα οδηγεί σε σκέψεις της μορφής: «Ρε με τι βλάκα έχω μπλέξει και πως θα γλιτώσω από αυτόν;». Αυτό λίγο με παρηγορεί...
σχόλια