Μήπως ήδη με φοβάσαι; Ή γελάς μαζί μου;

Ξημέρωσε μαύρη Κυριακή. Σαν κι εμένα. Έξω έχει πολύ ήλιο, κάνει ζέστη. Μυρίζει ευτυχία. Άρα θα μείνω μέσα. Βλέπω φωτογραφίες που ανεβάζουν οι άλλοι. Οι άλλοι κάνουν την Κυριακάτικη βόλτα τους με αγαπημένους τους. Με την οικογένειά τους. Εμένα καμία Κυριακή δε με πήγαν βόλτα οι γονείς μου. Εγώ τις Κυριακές μένω πάντα σπίτι. Θυμάμαι όλη μου τη ζωή. Πάντα χωρίς να το θέλω. Μάλλον φταίνε οι άλλοι.

Ξερνάς με τις πρώτες γραμμές των σκέψεών μου; Μήπως ήδη με φοβάσαι; Ή γελάς μαζί μου; Κάνε ό,τι θες, δε με ενδιαφέρει.

Το κορίτσι μου. Το κορίτσι μου έχει το δικό του κορίτσι. Το κορίτσι μου δεν είναι κορίτσι μου. Δεν ξέρω καν γιατί την αποκαλώ έτσι. Αλλά μου αρέσει. Εκείνης –αν το μάθει- δε θα της αρέσει. Τίποτα δικό μου δεν της αρέσει. Το κορίτσι μου τον τελευταίο καιρό πρέπει να είναι πολύ καλά. Το καταλαβαίνω, δεν ξέρω πως, αλλά το καταλαβαίνω. Είναι ξανά με την αγάπη της. Της είπε, υποθέτω, το μεγάλο ‘ναι’ γι’ αυτό το κορίτσι μου της χάρισε όλα τα ‘ναι’ του κόσμου. Θέλει να το φωνάξει παντού αλλά τα οπισθοδρομικά μυαλά σας δεν την αφήνουν. Το κάνει με το δικό της τρόπο. Εγώ είμαι καλά με αυτό. Πονάω γλυκά. Απολαμβάνω τον πόνο μου. Προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου ήσυχο, μην ξυπνήσει, γιατί αν ξυπνήσει όσο ήσυχη κι αν με βλέπετε, τόσο φευγάτα και ανήμερα είναι τα μέσα μου. Οι φωτιές και οι ωκεανοί δε γίνεται να συνυπάρχουν όμως μέσα μου το κάνουν κι έτσι καταλήγω ταυτόχρονα να καίγομαι και να πνίγομαι.

Από μικρή θυμάμαι να με βαράει η μαμά μου. Γι’ αυτό είμαι έτσι σήμερα. Πρέπει να διαβάσεις το μυαλό μου για να καταλάβεις, δεν ξέρω να μιλάω. Η μαμά μου έχει παιδιά. Η μαμά μου δεν κατάφερε ποτέ να γίνει μαμά. Ο μπαμπάς μου προσπαθεί να γίνει μπαμπάς. Κάπου στο δρόμο όμως χάνεται. Πάντα καταλήγει να προσέχει τον εαυτό του περισσότερο. Εμένα όμως δε με νοιάζει. Έχω γίνει και μαμά και μπαμπάς του εαυτού μου κι είμαι καλά με αυτό. Έχω και το παππού και τη γιαγιά που είναι γονείς μου και με αγαπούν και με προσέχουν. Γι’ αυτό είμαι ακόμη εδώ.

Όμως σήμερα, δεν ήθελα να είμαι εδώ. Σήμερα είναι Κυριακή και το φαρμακείο είναι κλειστό. Έχω μια φίλη που πριν 2 χρόνια είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Πριν 3 μέρες που είχαμε τη σχετική κουβέντα μου είπε ότι κατάφεραν να τη σώσουν για 4 λεπτά. Αν είχε αργήσει η πλύση στομάχου 4 λεπτά ακόμα, τώρα θα είχα μια φίλη λιγότερη. Σήμερα, θέλω να τη μιμηθώ. 18 χάπια ήταν. Πιστεύω μπορώ να τα καταφέρω. Θα προχωρήσω κι άλλο τη σκηνή. Τουλάχιστον στο μυαλό μου αυτοκτονώ όσες φορές θέλω, ζω όπως θέλω. Αυτό είναι το πρόβλημα. Το μυαλό μου. Μην τρομάζεις. Μη με κοιτάς περίεργα την επόμενη φορά που θα βρεθούμε να δεις αν είμαι εγώ. Εγώ είμαι. Απλά εσύ δε με ξέρεις. Με χαρακτηρίζετε όλοι ήσυχη όμως δεν είμαι, ποτέ! Εσείς δε με ακούτε. Σκέφτηκα να γράψω γράμματα σε όλους σας. Να σας πω ότι σας αγαπώ και να σας ζητήσω συγγνώμη. Εσείς προσπαθήσατε πολύ να με κάνετε να σηκωθώ στα πόδια μου – εγώ δεν τα κατάφερα. Ακόμη και στο μπαμπά και τη μαμά. Σε αυτούς όμως δε θα πω τι νιώθω γιατί ακόμη και τότε δε θα καταλάβουν. Θα αφήσω κενές σελίδες να γράψουν ό,τι θέλουν μόνοι τους. Ελπίζω από εκεί πάνω να έχω την ευκαιρία να σας προσέχω όλους. Να μπορώ τα βράδια να κατεβαίνω στο όνειρό σας. Να βλέπω το κορίτσι μου.

Τελευταία έχω χαθεί απ’ όλους και ακόμα πνίγομαι. Ψάχνω τη μοναξιά μου και δεν τη βρίσκω πουθενά. Προχθές ο Παναγιώτης μου είπε «Μην ανοίξεις την πόρτα στη δυστυχία».

Έχω ήδη ανοίξει την πόρτα, αυτή έχει μπει μέσα και τα έχει κάνει όλα πουτάνα. Με ξεγέλασε να της ανοίξω. Μου είπε ότι είναι κάποια γνωστή μου, ότι είναι κάποια που έχουμε μεγαλώσει μαζί και έπρεπε να της ανοίξω. Αλήθεια έλεγε. Άρα, δεν ξεγελάστηκα από αυτήν. Μόνο εγώ κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Η ψυχολόγος μου μού είπε ότι δε μπορώ να σκοτώσω το σκοτάδι μέσα μου. Γιατί το σκοτάδι είμαι εγώ. Ξέρω ότι γελάς ή τρομάζεις που λέω “ψυχολόγος μου”. Πηγαίνω και σε ψυχίατρο.

Αγαπώ πολύ τα αδέρφια μου κι ας είναι ζωές που έχω αναλάβει την ευθύνη τους. Συνειδητά και ασυνείδητα. Ειδικά τον μικρό. Είναι τέλειος.