Θυμάμαι από παιδί να ακολουθώ τον επιτάφιο και τον κόσμο δίπλα. Σχεδόν όλοι επιδίδονταν σε μια διακριτική ανταλλαγή χρήσιμων και άχρηστων πληροφοριών, σε μαγκωμένα χαμόγελα, κουτσομπολιά και χάχανα. Όλα χαμηλόφωνα, όλα διακριτικά όπως προστάζει η μέρα. Σε αυτό το reunion όπου η πόλη συναντούσε το χωριό ελάχιστοι ήταν αμίλητοι και βουρκωμένοι. Κάποιες μαυροντυμένες γυναίκες με βουρκωμένα μάτια και μερικοί ταλαιπωρημένοι άντρες με βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπο. Αυτοί φαινόντουσαν ότι ήταν μέσα σε όλο αυτό το πένθος για το Θεάνθρωπο. Σαν να μην γνώριζαν ότι σε ένα 24ωρο από εκείνη την στιγμή θα είχαμε το happy end της Ανάστασης.
Χρόνια μετά θα βίωνα και εγώ μια και μετά δεύτερη σημαντική απώλεια. Θα έπιανα τον εαυτό μου να έχει ένα κόμπο στο λαιμό καθώς ακολουθούσε την πομπή του επιταφίου. Όχι, δεν ήταν για το Θεάνθρωπο. Ήταν προσωπικό το πένθος. Όπως το πένθος των μαυροντυμένων γυναικών. Δεν έκλαιγαν για το Θεάνθρωπο. Μεταβίβαζαν την θλίψη τους εκεί. Ήταν μια ευκαιρία δημόσιας εκτόνωσης για το δικό τους άνθρωπο. Και ο κόμπος μου ήταν συνέπεια της πραγματικής απώλειας και όχι «αυτής που βίωναν οι πάντες».
Πριν μερικά χρόνια θα διάβαζα τον «Εξάδερφο Πονς» του Μπαλζακ. Θα στεκόμουν σε εκείνο το σημείο όπου γίνεται ο διαχωρισμός αυτών που πενθούν πραγματικά από αυτούς που το πένθος τους είναι για τα μάτια του κόσμου. Ο διαχωρισμός γίνεται κατά την διάρκεια της νεκρικής πομπής προς το νεκροταφείο. Εκτός από τον πραγματικό φίλο όλοι οι υπόλοιποι σχολιάζουν, κουτσομπολεύουν, επιστρέφουν με αστραπιαία ταχύτητα στους κανονικούς ρυθμούς, πριν ακόμα θάψουν το σώμα του νεκρού. Μόνο ο φίλος παραμένει συντετριμμένος. Μου είχε έρθει τότε στο μυαλό η πομπή του επιταφίου.
Αυτή την μέρα αν ακολουθήσετε την πομπή του επιταφίου και δείτε δίπλα σας λίγα βουρκωμένα μάτια, να ξέρετε ότι τα δάκρυα είναι για κάτι προσωπικό. Αν δείτε κόμπους που δεν μπορούν να λυθούν είναι γιατί τους κρατά καλά σφιγμένους ο εγωισμός. Όλοι οι υπόλοιποι της πομπής, πιστοί και άπιστοι, θα περιμένουμε τους επιταφίους των τεσσάρων εκκλησιών να συναντηθούν στην παραλία. Θα λογομαχήσουμε για κάτι ταπεινό: Ποιος είναι ο πιο ωραίος;
Διαμάχες γήινες μια μέρα αφιερωμένη στο αόρατο.
σχόλια