Φωτογραφία της Naomi Klein από το ντοκιμαντέρ The Take (2004) που γύρισε μαζί με τον άντρα της Avi Lewis στην Αργεντινή (βλ. πιο κάτω). Φωτ. Gordon Terris/SMN Archives. Βλ. thetake.org.
The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism (Το δόγμα του σοκ : η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, 2007), το πιο πρόσφατο βιβλίο της Naomi Klein που συσχετίζει τις μεθόδους ψυχολογικών βασανιστηρίων της CIA με τη στρατηγική επιδίωξης κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών σοκ με σκοπό την εφαρμογή ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων. Βλ. mvdb2b.com. Δεξ. φωτ. της Justine Warrington.
Καλεσμένη στην ανεξάρτητη τηλεοπτική ειδησεογραφική εκπομπή Democracy Now (Seattle) των δημοσιογράφων Amy Goodman και Juan González. Βλ. LIve/flickr.
Αριστ., συνέντευξη στο βραζιλιάνικο τηλεοπτικό κανάλι Globo. Bl. globo.com. Δεξ., ισπανική έκδοση του Δόγματος του σοκ. Βλ. Javier Coria.
Πορτρέτο της Naomi Klein (graphite and gesso on muslin) από τον αμερικανό καλλιτέχνη Rollin Beamish. Βλ. rollinbeamish.com.
Αντιδρώντας στην εφηβεία της με υπερκαταναλωτική συμπεριφορά στην έντονη πολιτικοποίηση της οικογενειάς της και τις φεμινιστικές απόψεις της μητέρας της, η Naomi Klein αφυπνίστηκε πολιτικά εξαιτίας δύο κυρίως γεγονότων : των θυσιών που έγιναν όταν αρρώστησε η μητέρα της και της σφαγής στο Πολυτεχνείο του Τορόντο το 1989 όταν ένας ένοπλος εισέβαλε και σκότωσε από μισογυνισμό 14 φοιτήτριες. Αριστ., αφίσα της ταινίας Not a Love Story που γύρισε η μητέρα της Bonnie Sherr Klein το 1981 με θέμα την πορνογραφία. Βλ. Canuxploitation Δεξ., η Bonnie Sherr Klein το 1969. Βλ. fofagallery.concordia.ca και citizenshift.org.
Φωτ. Jonathan Dy.
Με το ντοκιμαντέρ The Take (2004), η Naomi Klein και ο άντρας της, ο σκηνοθέτης Avi Lewis, ενδιαφέρθηκαν να δείξουν μία σειρά από πειράματα αυτοδιαχείρησης που έγιναν στον απόηχο της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Εστίασαν ειδικά στην περίπτωση ενός εργοστασίου κατασκευής ανταλλακτικών αυτοκίνητων σε προάστιο του Buenos Aires που εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες του, αλλά συνέχισε την παραγωγή του όταν οι 30 εργαζόμενοι αποφάσισαν -χωρίς ψευδαισθήσεις πάντως- να συνεταιριστούν. Βλ. thetake.org.
Βλ. thetake.org.
Βλ. thetake.org.
Βλ. thetake.org.
Βλ. thetake.org.
Ο Avi Lewis και η Naomi Klein παρουσιάζουν την ταινία τους στην εκπομπή της Vickie Chase στο CTV Calgary.
Φωτ. georges t.flickr.
Η Naomi Klein με τους διαδηλωτές του κινήματος Occupy Wall Street, "το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο", σύμφωνα με την ίδια. Ο λόγος της μετοδόθηκε στους συγκεντρωμένους μέσω της προφορικής επανάληψης - κάτι σαν ανθρώπινο μικρόφωνο- επειδή οι αρχές είχαν απαγορέψει την εγκατάσταση μεγαφώνων. Βλ. citizenside.com.
Η ομιλία της Naomi Klein :
Ναομι Κλάιν: Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο
Ήταν τιμή μου που καλέστηκα να μιλήσω στην κατάληψη της Wall Street το βράδυ της Πέμπτης. Επειδή η μικροφωνική (χωρίς καμία ντροπή) απαγορεύεται, και ότι λέω θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από εκατοντάδες ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν και οι υπόλοιποι να ακούσουν (γνωστό και ως το «ανθρώπινο μικρόφωνο»), αυτά που στην πραγματικότητα λέω στην Liberty Plaza έπρεπε να είναι πολύ σύντομα. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αυτή είναι η ολοκληρωμένη εκδοχή της ομιλίας.
Σας αγαπώ.
Και δεν το είπα αυτό έτσι ώστε απλά εκατοντάδες από σας να φωνάξουν “σ’αγαπώ” παρότι αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα του ανθρώπινου μικρόφωνου. Να λες στους άλλους ότι θα ήθελες να σου λένε, μόνο πολύ δυνατότερα.
Χτες, ένας από τους ομιλητές στην εργατική συγκέντρωση είπε «Βρήκαμε ο ένας τον άλλο». Αυτή η φράση πιάνει την ομορφιά αυτού του πράγματος που δημιουργείται εδώ.Ένας ανοιχτός χώρος (και μια ιδέα τόσο μεγάλη που κανένας χώρος δεν τη χωράει) έτσι ώστε όλοι αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο να βρουν ο ένας τον άλλο.
Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι πως την κρίση την θέλει το 1%.Όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι η ιδανική στιγμή για να προωθήσουν την υπέρ των επιχειρήσεων πολιτική τους: ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, εξαφάνιση και των τελευταίων φραγμών στην επιχειρηματική ισχύ. Μέσα στην οικονομική κρίση,το ίδιο συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.
Μόνο ένα πράγμα υπάρχει που να μπορεί να μπλοκάρει αυτή την τακτική, και ευτυχώς είναι πολύ μεγάλο: είναι το 99%. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από το Μάντισον ώς τη Μαδρίτη για να δηλώσει “ Όχι.Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας.”
Αυτό το σύνθημα ξεκίνησε στην Ιταλία το 2008.Εξοστρακίστηκε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και στην Ιρλανδία και τελικά βρήκε το δρόμο του για αυτό το τετραγωνικό μίλι όπου ξεκίνησε η κρίση.
«Γιατί διαδηλώνουν;» ρωτούν οι σαστισμένοι σχολιαστές στην τηλεόραση.Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος ρωτάει «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;» «Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε».Και κυρίως λέει «Καλωσήρθατε».
Πολύ άνθρωποι παραλληλίζουν την κίνηση «Καταλάβετε τη Wall Street» με τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης που ήρθαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής στο Seattle το 1999.Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένα παγκόσμιο, αποκεντρωμένο και με τη νεολαία επικεφαλής κίνημα συγκρούστηκε καταμέτωπο με την επιχειρηματική εξουσία.Και είμαι περήφανη που ήμουν κομμάτι αυτού που αποκαλούσαμε το «κίνημα των κινημάτων».
Αλλά υπάρχουν και σημαντικές διαφορές επίσης. Για παράδειγμα, επιλέγαμε σα στόχους συναντήσεις κορυφής: του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των G8. Οι συναντήσεις κορυφής είναι από τη φύση τους παροδικές, κρατούν μόλις μια βδομάδα. Και μας κάνουν κι εμάς παροδικούς.Εμφανιζόμασταν, μπαίναμε στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα κι εξαφανιζόμασταν. Και μέσα στη λύσσα του υπερπατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν εύκολο να μας κάνουν τελείως στην άκρη, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.
Η κίνηση Καταλάβετε τη Wall Street, από την άλλη έχει επιλέξει συγκεκριμένο στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης της παρουσίας σας εδώ. Αυτό είναι σοφό. Μόνο όταν παραμένεις μπορείς να ριζώσεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια πραγματικότητα της εποχής της πληροφορίας ότι πολλά κινήματα φυτρώνουν σαν όμορφα λουλούδια αλλά μαραίνονται γρήγορα. Κι αυτό είναι επειδή δεν ριζώνουν.Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα συντηρήσουν τον εαυτό τους. Έτσι όταν η καταιγίδα έρχεται, τα σαρώνει.
Το να είσαι οριζόντιος και βαθιά δημοκρατικός είναι κάτι θαυμάσιο. Αυτές οι αρχές όμως είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά για τη δημιουργία θεσμών και δομών που θα είναι αρκετά ανθεκτικές ώστε να αντέξουν τις καταιγίδες που έρχονται. Έχω βαθιά πίστη πως αυτό θα επιτευχθεί.
Κάτι άλλο που αυτό το κίνημα κάνει καλά είναι πως έχετε αφοσιωθεί στη μη-βία. Αρνηθήκατε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων παραθύρων και των οδομαχιών που τόσο ποθούν. Και αυτή η απίστευτη πειθαρχία σήμανε, πως ξανά και ξανά, η ιστορία ήταν τελικά η απρόκλητη και εξευτελιστική γι’αυτούς αστυνομική βαρβαρότητα.Από την οποία, είδαμε περισσότερη χτες το βράδυ. Στο μεταξύ, η υποστήριξη γι’αυτό το κίνημα όλο και μεγαλώνει. Περισσότερη σοφία.
Μα η μεγαλύτερη διαφορά που κάνει η πάροδος μιας δεκαετίας είναι πως το 1999 αναμετρούμασταν με τον καπιταλισμό στην κορύφωση μιας μανιώδους οικονομικής ανάπτυξης. Η ανεργία ήταν χαμηλά, τα μετοχικά αποθέματα ξεχειλίζαν και τα ΜΜΕ ήταν μεθυσμένα από το εύκολο χρήμα. Τότε μιλάγαμε μόνο για εγκαίνια και καθόλου για κλεισίματα.
Τότε αναδεικνύαμε πως η απορρύθμιση πίσω από αυτή την ανάπτυξη είχε σαφές κόστος. Κατέστρεφε τις εργατικές συμβάσεις. Κατέστρεφε τις συμβάσεις για το περιβάλλον. Οι επιχειρήσεις γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό κατέστρεφε τις δημοκρατίες μας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διαρκούσαν οι καλές μέρες, το να αντιμετωπίσεις ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην απληστία ήταν δύσκολο, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.
Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται σα να μην υπάρχουν πια πλούσιες χώρες. Μόνο κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γίναν πλούσιοι λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.
Το θέμα είναι πως σήμερα όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως το σύστημα είναι βαθιά άδικο και έχει εξωκείλει εκτός ελέγχου. Η ανεξέλεγκτη απληστία κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει τον φυσικό κόσμο επίσης. Η υπεραλιεία αδειάζει τους ωκεανούς από ψάρια, οι υποθαλάσσιες γεωτρήσεις μολύνουν τα νερά και στρεφόμαστε στις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας στον πλανήτη, όπως οι άμμοι πετρελαίου της Alberta. Η ατμόσφαιρα δε μπορεί να απορροφήσει τις ποσότητες άνθρακα που της εναποθέτουμε, και δημιουργείται επικινδύνη πλανητική υπερθέρμανση. Το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: οικονομικές και οικολογικές.
Υπάρχει μεγάλο έδαφος στοιχείων. Είναι τόσο κραυγαλέα και προφανή, που είναι πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το κοινό από όσο ήταν το 1999, και να οικοδομήσεις γρήγορα το κίνημα.
Ξέρουμε, ή τουλάχιστον αισθανόμαστε, ότι ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα: λειτουργούμε σαν να είναι άφθονα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου, τα ορυκτά καύσιμα και ο χώρος στην ατμόσφαιρα για να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε επίσης σα να υπάρχουν αυστηρά και αιώνια όρια σε αυτά που βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αφθονία – οι οικονομικοί πόροι για να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.
Το χρέος του καιρού μας είναι αυτό να το αντιστρέψουμε, να αναμετρηθούμε με αυτή την ψεύτικη έλλειψη.Να επιμείνουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε μια αξιοπρεπή, περιεκτική κοινωνία – και ταυτόχρονα, να σεβαστούμε τα πραγματικα όρια στο τι μπορεί η Γη να αντέξει.
Η κλιματική αλλαγή συνεπάγεται ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη χρονική διορία. Αυτή τη φορά το κίνημα μας δε μπορεί να διασπαστεί, να αποσπαστεί η προσοχή του, να καεί ή να το κάνουν στην άκρη. Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχουμε. Και δε μιλάω για τον έλεγχο των τραπεζών ή την αύξηση στους φόρους των πλουσίων, παρότι κι αυτά είναι σημαντικά.
Μιλάω για την αλλαγή στις αξίες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτό είναι δύσκολο να χωρέσει σε ένα μόνο, φιλικό προς τα ΜΜΕ αίτημα, και επίσης είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα γίνει. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.
Αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή την πλατεία .Στον τρόπο που ταΐζετε και ζεσταίνετε ο ένας τον άλλο, που μοιράζεστε ελεύθερα πληροφορίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προσφέρετε μαθήματα διαλογισμού και ενδυνάμωσης. Η αγαπημένη μου πικέτα εδώ πέρα γράφει «νοιάζομαι για σένα». Σε μια κουλτούρα που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να λένε «αφήστε τους να πεθάνουν», αυτό είναι μια δήλωση βαθιά ριζοσπαστική.
Μερικές τελικές σκέψεις. Σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία:
- Το τι φοράμε
- Το αν κουνάμε τις γροθιές μας ή κάνουμε το σήμα της ειρήνης.
- Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρα μας για έναν καλύτερο κόσμο σε ένα μιντιακό σποτ.
Και κάποια που έχουν σημασία:
- Το θάρρος μας.
- Η ηθική μας πυξίδα.
- Το πως μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Ξεκινήσαμε μια σύγκρουση με τις ισχυρότερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δημιουργεί φόβο. Και όσο αυτό το κίνημα θα δυναμώνει, θα δημιουργεί και περισσότερο φόβο. Να έχετε υπόψη πως πάντα θα ενέχει ο πειρασμός να στραφούμε σε μικρότερους στόχους – όπως για παράδειγμα, το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σας σε αυτή τη συνάντηση. Ακριβώς επειδή είναι μια μάχη που είναι ευκολότερο να κερδηθεί.
Να μην ενδώσουμε σε αυτό τον πειρασμό. Δεν εννοώ να μη μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δε θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο.
Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφα κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.
Πηγή:Occupy Wall Street Journal
Μετάφραση: Αρβανίτης Κώστας. Βλ. Η Λέσχη, Τετράδια Ανυπότακτης Θεωρίας.
Πορεία οπαδών του κινήματος Occupy Wall Street. Βλ. owni.fr.
Comic strip του Tom Tomorrow. Βλ.owsanalysis.wordpress.com.
NO, Global Tour, έργο σε εξέλιξη του ισπανού καλλιτέχνη Santiago Sierra : "Το πανταχού παρών "Οχι" είναι το όχι του κράτους και του καπιταλισμού". Ο Santiago Sierra είχε αποπειραθεί να γράψει με τεράστια γράμματα τη λέξη “shock” σε ένα λιμάνι κοντά στο Sydney, όπου σχηματίζονταν στην κρίση του 1929 ατελείωτες ουρές ανέργων. Βλ. τη συνεντευξή του στο περιοδικό Art Pulse. Στη φωτογραφία, το ΝΟ στην Time Square της Νέας Υόρκης (2010/11). Φωτ. Santiago Sierra / VEGAP.
Βλ. first ascents.
Η Naomi Klein ανάμεσα σε υποστηρικτές του Bradley Manning, του αμερικανού στρατιώτη που κατηγορείται για την αποστολή στο WikiLeaks απόρρητων στρατιωτικών ντοκουμέντων (όπως το βίντεο Collateral Murder). Βλ. bradleymanning.org
Βλ. opmanning.wordpress.com και bradleymanning.org.
H Leanne Betasamosake Simpson, συγγραφέας ινδιανικής καταγωγής, στη συγκομιδή ρυζιού. Η Naomi Klein συνομίλησε μαζί της για το ξεριζωμό των Ινδιάνων, τη σημασία της μνήμης και τις προοπτικές του κινήματος Idle No More (ολόκληρη η συνέντευξη στο σάιτ του αμερικανικού περιοδικού YES!)
Naomi Klein : Ας ξεκινήσουμε με αυτό που προκάλεσε την αντίσταση των αυτόχθονων πληθυσμών τους τελευταίους μήνες. Με την επέκταση των ορυχείων πετρελαϊκής άμμου και όλους αυτούς τους αγωγούς και την πρόθεση της κυβέρνησης Harper να εξωρύξει τεράστιες εκτάσεις του Βορρά, μήπως παρατηρούμε ένα είδος οριστικής αποικιοκρατικής λεηλασίας ; 'Η μήπως πρόκειται για τη συνέχεια μιας πολιτικής που πάντα υπήρχε στον Καναδά ;
Leanne Betasamosake Simpson : Κατά τα τελευταία 400 χρόνια, ποτέ δεν υπήρξε μια εποχή που να μην αντιστέκονται οι αυτόχθονες πληθυσμοί κατά της αποικιοκρατίας. Το κίνημα Idle No More είναι η πιο πρόσφατη πράξη αντίστασης -ορατή με όρους μέινστριμ- και αποτελεί μέρος μιας ιστορικής και σύχρονης πίεσης για την προστασία των εδαφών μας, της κουλτούρας μας, της εθνικής μας υπόστασης και της γλώσσας μας. Πιστεύω πως υπάρχει μια εντατικοποίηση της αποικιακής λεηλασίας, όπως αυτή πραγματοποιείται από την κυβέρνηση Harper, με σκοπό την υπερ-εξόρυξη των φυσικών πόρων στα εδάφη των αυτόχθονων. Αλλά στην πραγματικότητα, κάθε καναδική κυβέρνηση ακολουθούσε αυτήν την πολιτική σε σχέση με τους αυτόχθονες πληθυσμούς.
Η Naomi Klein τον Ιούνιο του 2009 στο παλαιστινιακό χωριό Bil'in στη Δυτική Όχθη που αντιτίθεται με επιτυχία στον ισραηλινό επικοισμό. Η Naomi Klein μετέχει ενεργά στο κίνημα για το μποϊκοτάζ του Ισραήλ, "των θεσμών του και της οικονομίας του", ώστε"να δημιουργηθεί μία δυναμική παρόμοια μ' αυτήν που έβαλε τέλος στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική". Βλ. americanactionreport, rotter.net και flickr.
Ρίψη δακρυγόνων στο Bil'in. Βλ. corporateoccupation.wordpress.com.
Αλληλεγγύη των κατοίκων του Bil'in με τους φυλακισμένους νεαρούς ισραηλίτες αντιρρησίες συνείδησης (Schministim). Βλ. Indymedia Ireland.
Η αντίσταση των κατοίκων του Bil'in μέσα από το ντοκιμαντέρ 5 Broken Cameras (2001) γυρισμένο από κοινού από τον Παλαιστίνιο Emad Burnat και τον Ισραηλινό Guy Davidi. Βλ. bearing witnessjohnhilley.
Δεν πρόκειται για φωτομοντάζ. 'Ενα μεγάλο μέρος της αμερικανικής εβραικής κοινότητας (ακόμη και ορθόδοξοι Εβραίοι όπως στη φωτογραφία) υποστηρίζει σθεναρά τα διακιώματα του Παλαιστινιακού λαού. Η ίδια η Naomi Klein προέρχεται από εβραική οικογένεια με μακρόχρονο αγωνιστικό παρελθόν. Ο παππούς της είχε οργανώσει την πρώτη απεργία στα στούντιο της Disney, και γι' αυτό είχε απολυθεί. Βλ. belowthemendozaline.com.
Βλ. natur-reich.de και Louis Proyect- The Unrepentant Marxist.
Μία ταινία στο "κλίμα" της Naomi Klein : The Yes Men Fix the World (2009) των Yes Men.
Βλ. academicviews και artemi.us.
The Shock Doctrine (2009), γαλλικό ντοκιμαντέρ των Mat Whitecross και Michael Winterbottom, βασισμένο πάνω στο ομώνυμο βιβλίο της Naomi Klein και με αφηγήτρια την ίδια. Ωστόσο, η Naomi Klein εξέφρασε αντιρρήσεις για την ταινία. Βλ. democraticunderground.com και jeuxactu.com.
The Shock Doctrine (2009). Βλ. miracle.dk 9.
The Shock Doctrine (2009). Βλ. miracle.dk 9.
The Shock Doctrine (2009). Βλ. miracle.dk 9.
L'Encerclement - La démocratie dans les rets du néolibéralisme (Η Περικύκλωση - Η Δημοκρατία στα δίχτυα του νεοφιλελευθερισμού, 2008), καναδικό ντοκιμαντέρ του Richard Brouillette. Στη φωτογραφία ποζάρουν οι διευθυντές του Γενικού Συμβουλίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Βλ. moviepostershop.com και Cinéma Nova.
Φωτ. francescadistefano.flickr.
Η Naomi Klein στο Bil'in (26-6-09).
σχόλια