Και ουρλιάζει το μυαλό και το ακούς να ασφυκτιά, να πνίγεται με ξένο χέρι στο λαιμό του. Δεν οξυγονώνεται και ψάχνει απεγνωσμένα διεξόδους και ψάχνει στήριγμα να πιαστεί για να μην πουλήσει κοψοχρονιά τους θησαυρούς που με κόπο απέκτησε. Δε θέλει να κάνει εκπτώσεις. Ψάχνει απεγνωσμένα λίγη τροφή, λίγο καθαρό αέρα, λίγο οξυγόνο. Θα το βρεις να ξεχνιέται σε θέατρα και να φεύγει τελευταίο, σε περιπάτους να μυρίζει τη βροχή, σε κορφές βουνών να ξεπαγιάζει για να μην σκέφτεται, σε μαγαζάκια που χωρά τους απαραίτητους, σε μουσικές σκηνές που το ταξιδεύουν...
Περιπλανιέται και ανοίγει παράθυρα και αναζητά, δέχεται καινούργιες προκλήσεις, αναθεωρεί, δεν αναλώνεται, ευχαριστιέται με τα λίγα και τα ανείπωτα, κουράστηκε στα χιλιοειπωμένα, στους ίδιους ανθρώπους κελιά που θέλουν να το κλείσουν στη φυλακή τους. Και εκεί σηκώνει μπαϊράκι και εναντιώνεται στους πολλούς και πάει μόνο με την ταμπέλα του παράξενου, του τρελού και γίνεται αντικοινωνικό αφού σιχαίνεται τους εύκολους τους φίλους, αυτή την οικειότητα των λίγων λεπτών που κρύβει ψεύτικα χαμόγελα και καταναγκαστικά. Πόσο μόνος ο άνθρωπος; Έτοιμος να μοιραστεί τα εσώψυχά του σε νοικιασμένους ανθρώπους. Έτοιμος να παραμυθιάσει τον διπλανό του για να αλλάξει το εντός του, να παρουσιάσει κάτι άλλο από αυτό που είναι, να παρουσιάσει αυτό που θα ήθελε να είναι.
Μόλις απέκτησε λίγα μέτρα μπόι παραπάνω, τον αποδέχτηκε άλλος ένας. Έκλεψε ένα κομπλιμέντο που είχε να ακούσει χρόνια, που το ήθελε έτσι, για την επιβεβαίωση. Μάταιο! Την δίψα δεν την πολεμάς με μια σταγόνα, δε φτάνει. Το οξυγόνο το δίνεις στο μυαλό σου όχι ανοίγοντας την μπουκάλα στο τέρμα, αλλά σιγά σιγά με μικρές δόσεις. Η αίσθηση του καθαρού και του καινούργιου ανιχνεύεται αμέσως και όλα λειτουργούν καλύτερα, αρκεί να το προλάβεις, αρκεί να καταφέρεις να σηκώσεις το χέρι σου σ'αυτό το χέρι που σου κρατούσε το λαιμό και ας έχεις ακόμα τα αποτυπώματα των δαχτύλων του πάνω σου.
σχόλια