Βλ. Kaveh Karimi.panoramio.
Ο κινηματογράφος REX μετά τον εμπρησμό.
Οι κλειδωμένες (απ' έξω) πόρτες του ήταν μία σαφής και μη αμφισβητήσιμη ένδειξη εγκληματικής ενέργειας, αλλά η σύγχηση γύρω από την ταυτότητα των δραστών επέτρεψε για πολύ καιρό τις πιο αντιφατικές θεωρίες. Λόγω της λαικής συνοικίας του κινηματογράφου, και του χαρακτήρα της ίδιας της ταινίας -το Ελάφι (Gavaznha, 1976) του ιρανού σκηνοθέτη Masoud Kimiai- που με δυσκολία είχε περάσει τη λογοκρισία του Σάχη προσελκύοντας ένα κοινό αντιφρονούντων, οι πρώτες υποψίες είχαν στραφεί κατά της SAVAK, της μισητής υπηρεσίας ασφαλείας του Σάχη. Με την έλευση της ισλαμικής επανάστασης μετά από λίγους μήνες, η υπόθεση του εμπρησμού εξακολούθησε να αποτελεί πηγή έντασης ανάμεσα στις οικογένειες των θυμάτων και τις νέες αρχές, με αποτέλεσμα να επισπευθεί μία δίκη με κύριο και "έτοιμο" κατηγορούμενο έναν πρώην αξιωματικό του στρατού, τον ταγματάρχη Monir Taheri, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο ως πράκτορας των Αμερικανών και εκτελέστηκε τον Φεβρουάριο του 1979. 'Ενα χρόνο μετά, νέα στοιχεία και συλλήψεις οδήγησαν 26 κατηγορουμένους για την ίδια υπόθεση ενώπιον νέου Επαναστατικού Δικαστηρίου. 'Ενας εξ' αυτών, ο Hossein Takbalizadeh, παραδέχτηκε τότε τη συμμετοχή του στον εμπρησμό μαζί με άλλους τρεις συνεργούς, που δεν ήταν όμως πράκτορες της SAVAK αλλά Σιίτες ισλαμιστές (παραδοσιακά εχθροί των εικόνων και του κινηματογράφου σε αντίθεση με τους Σουνίτες) που με τον τρόπο αυτό επεδίωξαν (και το κατάφεραν !) να στρέψουν τον εργατικό πληθυσμό του Abadan ενάντια στο καθεστώς του Σάχη. "Στη δήλωση υπεράσπισής του, ο κύριος κατηγορούμενος παραδέχτηκε ότι έβαλε τη φωτιά μαζί με τρεις άλλους θρησκευτικούς ακτιβιστές και αρνήθηκε ότι είχε διασυνδέσεις με το μηχανισμό ασφαλείας του παλαιού καθεστώτος».
Βλ. onlinepersia.net, tarikhirani.ir, 2.bp.blogspot.com και Nostalgiairanian.com.
"Οι πόρτες ήταν κλειδωμένες απ' έξω. 'Ενας παράξενος νεαρός μουλάς, που κάπνιζε πίπα και φορούσε μαύρα γυαλιά, ήταν υπεύθυνος για το συντονισμό της επίθεσης που είχε σχεδιάσει από το Α έως το Ω ο Montazeri, ο διάδοχος του Χομεϊνί (...)
Η ομάδα αποτελούνταν από έναν μουλά και τρεις τεχνικούς. Οι τεχνικοί είχαν τοποθετήσει μέσα στην αίθουσα δοχεία με χημικά. Θα έβαζαν φωτιά κατά τη διάρκεια της προβολής, θα αναποδογύριζαν τα δοχεία και θα τρέπονταν σε φυγή. Ο μουλάς που φύλαγε απ' έξω κλείδωσε γρήγορα τις πόρτες, από την αρχή ήδη της επιχείρησης, καταδικάζοντας τους άλλους τρεις. Δύο έχασαν τη ζωή τους μαζί με τους θεατές κι ένας άλλος, ο Hossein Boroujerdi, διέφυγε τον θάνατο παρά τα σοβαρά εγκαύματά του και αποκάλυψε τα παρασκήνια της υπόθεσης στο βιβλίο Behind The Islamic Revolution’s Curtains - Confessions of Hossein Boroujerdi. Ταυτόχρονα αποκάλυψε και το όνομα του δράστη μουλά. Ο μουλάς καπνιστής ήταν ο Khamenei, ο αποκαλούμενος και Παλαιστίνιος (...)." (iran-resist.org).
Ο Hossein Boroujerdi καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δημόσια μαζί με άλλους πέντε συγκατηγορουμενούς του.
Τα συντρίμμια του κινηματογράφου και ο "μουλάς με την πίπα", ο φερόμενος ως συντονιστής του εμπρησμού, που έγινε αργότερα (και παραμένει ακόμη) ως αγιατολλάχ Ali Khamenei ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν. Ο Ali Khamenei έχει δηλώσει πως αμφιβάλλει να βρίσκονται ισλαμιστές πίσω από τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα : "Τέτοια άτομα δεν έχουν θέση στη θρησκεία μου και δεν μπορεί να είναι παρά πράκτορες των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας ή του Ισραήλ."
Ο Ali Khamenei στο νοσοκομείο το 1981 μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του μέσω ενός παγιδευμένου κασετοφώνου. Βλ. Wikimedia Commons.
Ο αγιατολλάχ Ali Khamenei σε πρόσφατη φωτογραφία. Βλ. kootation.com.
Επί Σάχη, εν μέσω καταιγισμού αμερικανικών ταινιών, τα πρώτα σπέρματα του Νέου Ιρανικού Κινηματογράφου, του οποίου ο Masoud Kimiai αποτελεί ιστορική φυσιογνωμία. Δεξ., αφίσα και εικόνες από το Ελάφι. Βλ. movieposterdb.com, mubi.com, onlinefilmhome.dk.
Θερινός κινηματογράφος στο Abadan. Βλ. asriran.com.
Ο κινηματογράφος Taj στο Abadan. Υπάρχει ακόμη, σε αντίθεση με το REX που κατεδαφίστηκε για να χτιστεί στη θέση του ένα εμπορικό κέντρο. Βλ. patoo5.flickr.
Ο κινηματογράφος Taj. Βλ. Khosrow Eznir.panoramio.
Οι πετρελαικές εγκαταστάσεις στο Abadan. Η πόλη αναπτύχθηκε κάτω από την βρετανική επικυριαρχία και του μονοπωλίου της Anglo-Iranian Oil Company (AIOC). Το 1938 διέθετε το μεγαλύτερο διυλιστήριο στον κόσμο κι ακόμα και σήμερα παράγει το 25 % της συνολικής παραγωγής πετρελαίου του Ιράν. Βλ. καρτ ποστάλ Delcampe.
Abadan. Βλ. καρτ ποστάλ Delcampe.
Abadan. Βλ. καρτ ποστάλ Delcampe.
Abadan. Βλ. καρτ ποστάλ Delcampe.
Απεργία εργατών στο πετρελαικό συγκρότημα της Anglo-Iranian Oil Company. Φωτ. Bamberg, J.H. The History of the British Petroleum Company- The Anglo-Iranian Years, 1928–1954. Cambridge University Press, 2006. Βλ. The Freer and the Sackler (Smithsonian museums of Asian art).
Αποχώρηση των 'Αγγλων από το Abadan το 1951 μετά την εθνικοποίηση της βιομηχανίας πετρελαίου απο τον Πρωθυπουργό Mohammad Mossadegh. This is just a goodbye... Θα επανέλθουν, και μαζί μ' αυτούς οι Αμερικάνοι, μετά την ανατροπή του Mossadegh που προκάλεσε τον Αύγουστο του 1953 η μυστική αγγλο- αμερικανική επιχείρηση TP-AJAX (επίσημα επιβεβαιωμένη από τον αμερικανό Πρόεδρο Bill Clinton εν έτει 2000). Φωτ. Bamberg, J.H. The History of the British Petroleum Company- The Anglo-Iranian Years, 1928–1954. Cambridge University Press, 2006. Βλ. The Freer and the Sackler (Smithsonian museums of Asian art).
Φοιτητές του Abadan σε κάμπινγκ της Κασπίας Θάλασσας. Βλ. patoo5.flickr.
Ιστορική αναπαράσταση στο κάμπινγκ της Κασπίας Θάλασσας. Βλ. patoo5.flickr.
Βλ. ali modarresi.flickr.
Πορεία το 1979 από το Ahmadabad στο Abadan. Βλ. patoo5.flickr.
'Ιδια πορεία, κυρίως με εργατικά σύμβολα στα πανό, όπως μπορεί να προσέξει κανείς (κι ένα πορτρέτο του Χομεϊνί χαμένο στο βάθος). Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, Stadium, 1979. Οι γυναίκες διαδηλώνουν χωριστά. Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, 1979. Μπροστά στην Τεχνολογική Σχολή. Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, Stadium, 1979. Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, Φεβρουάριος του 1979. Συγκέντρωση νωρίς το πρωί κοντά στον κινηματογράφο REX (ο αγιατολλάχ Χομεϊνί επέστρεψε στο Ιράν την 1η Φεβρουαρίου του 1979). Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, Φεβρουάριος του 1979. Αναζήτηση πρακτόρων της SAVAK. Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, Φεβρουάριος του 1979. Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, Φεβρουάριος του 1979. Συγκέντρωση στο τζαμί Pirooz. Βλ. patoo5.flickr.
Abadan, Φεβρουάριος του 1979. Τζαμί Pirooz. Βλ. patoo5.flickr.
Μία αναφορά στον εμπρησμό του REX υπάρχει και στο βιβλίο Persepolis (2000) της Marjane Satrapi.
Gavaznha, 1976 (Το Ελάφι).
Persian Story (1951), η κατά AIOC ζωή στο Abadan πριν την αποχώρηση των 'Αγγλων.
"In 1951, just as the London-based film production unit (Greenpark Productions) began to shoot on location in Iran, increasing discontent about labor conditions among oil workers reached a peak. From the beginning of production, AIOC’s British film crew faced obstacles that affected their ability to follow the intended shooting script. These obstacles ranged from troubles with equipment and transportation to issues of government censorship. The film production was cut short when a movement by Iran’s Prime Minister Mohammed Mossadegh inspired widespread strikes at the Abadan refinery and in major cities across Iran. By October the movement culminated in the evacuation of British oil company employees and the nationalization of the Iranian oil industry.
AIOC screened the final cut of Persian Story in London for mass audiences well after the oil industry in Iran had been nationalized. For the film premiere, “the biggest film party ever given in Europe was organized” for audiences totaling more than 11,500 in seven large West End cinemas in the British capital. The film continued to enjoy theatrical and non-theatrical distribution with extremely positive reviews, and was selected by the Venice, Locarno, and Edinburgh film festivals in 1952. As the only documentary film to portray Abadan before the British evacuated in August 1951, Persian Story garnered exceptional status as a surviving portrait of the Westernized Iranian oil city that ceased to exist after it was taken over by Iranian radicals.
However, Persian Story ultimately fails to reconcile the incongruity of its harmonious image of Iranians living in the modern oil city of Abadan and the degrading conditions that the company subjected workers to for decades." Βλ. The Freer and the Sackler (Smithsonian museums of Asian art).
σχόλια