Αόρατοι - Ορατοί
Σε είδα χτες...
Σε είδα χτες στη στάση...
Σε είδα στα 50 σου χρόνια να τρεκλίζεις γιατί σου ελειπαν τα ναρκωτικά...
Σε είδα να μαζεύεις γόπες αγνώστων.
Ανθρώπων που ποτέ δεν είχες δει, που δεν τους είχες μιλήσει. Γόπες κάποιων που βιαστικά μπήκαν σε ενα λεωφορείο πετώντας το τσιγάρο τους κάτω. Το τσιγάρο που τους κράτησε συντροφιά όσο περίμεναν το λεωφορείο, μια ακόμη αναμονή μέσα στην μέρα τους , μια απο τις πολλές.
Άνθρωποι που δεν σκέφτηκαν τίποτα πέρα απο το οτι ήρθε το λεωφορείο. Δεν σκέφτηκαν τίποτα ,πόσο μάλλον το οτι θα μοιραστούν αθελά τους ενα τσιγάρο με εσένα. Κάποιον που μέσα στη μέρα είχαν προσπεράσει. Κι όμως αυτού του ανθρώπου το βράδυ θα γεμίσει με καπνό απο τσιγάρα αγνώστων.
Κανείς δεν ξέρει που θα συμβεί αυτό , σε ποιό σπίτι , ποιο δωμάτιο, ποιο παγκάκι. Αυτός ο άγνωστος ήταν γιός κάποιου, αδερφός κάποιας, φίλος,συμμαθητής, γείτονας. Κι όμως τώρα όλοι τον προσπερνούν σαν να μην τον βλέπουν και ας τον βλέπουν.
Δεν είναι ο μόνος...
Δεν είναι μόνος...
Υπάρχουν πολλά φαντάσματα , έχουν κάνει παρέες , κυκλοφορούν στην πόλη σε αναζήτηση της επόμενης δόσης τους !
Τα μικρά παιδιά τους κοροϊδεύουν ή τους φοβούνται. Σε λίγο καιρό δεν θα τους βλέπουν κι αυτά. Αυτό ειναι το πρόβλημα σε αυτές τις περιοχες συνηθίζεις να βλέπεις τα φαντάσματα. Γίνεσαι νωρίς μεγάλος.
Τα φαντάσματα που δεν είναι όμως φαντάσματα βλέπονται μεταξύ τους , βοηθιούνται, μοιράζονται φαί ,τσιγάρα, λεφτά , σηκώνουν ο ένας τον άλλο απο το πεζοδρόμιο όταν χρειαστεί , συμβουλεύουν ο ένας τον άλλο. Είναι οικογένεια!
Ας βοηθήσουμε τα φαντάσματα της πόλης λοιπόν, και ας μάθουμε απο αυτά!
σχόλια