Από δελτίο τύπου που ήρθε πριν από λίγο:
Συνέντευξη τύπου την Τρίτη στις 12.30
στην αίθουσα της Ε.Σ.Η.Ε.Α (Ακαδημίας 20, Αθήνα)
Λοιπόν, αλάνια (όπως θα ξεκίναγε κι ο Παύλος), ήρθε η ζωή και μας παρέδωσε ένα απλό, αλλά σπάνιο μάθημα. Κάθε μαχαιριά στο κορμί του αδερφού μας ήταν συγχρόνως μαχαιριά στον εγωισμό μας, στις θύμησες που όλοι αρνηθήκαμε, στην απάθεια μας και στη ματαιοδοξία μας. Πολλοί από εσάς και ειδικά οι νεώτεροι θα αναρωτιέστε γιατί έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο ώστε ν´ αναγκαστούν κάποιοι σεβόμενοι τη διαφορετικότητα τους να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι. Μα δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Μόνο κάτι τόσο τραγικό μπορεί να σου θυμίσει την ομορφιά της ζωής και της λευτεριάς. Να σου θυμίσει, επίσης, πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που σκαρώνουμε μουσικές και στίχους και πόσο μάταια είναι κάποια πράγματα. Ίσως, όπως λένε, από τα λάθη μας να μαθαίνουμε. Ωστόσο, από τα ίδια λάθη με τον καιρό αρρωσταίνουμε. Παρ' όλα αυτά το μοναδικό μας χρέος απέναντι στον κώδικα του hiphop, είναι ο σεβασμός σε αυτή τη δημιουργική διαφορετικότητα.
Έχουμε περάσει από σαράντα κύματα για να μας πετάξει τελικά η ζωή πάνω στην ίδια ξέρα, πάνω στην ίδια στιγμή, δίπλα στον ίδιο πόνο. Από αυτό το σημείο και μετά όλοι εμείς οι αφηγητές αυτής της συσσωρευμένης μνήμης δηλώνουμε ότι θα σεβόμαστε τη διαφορετικότητα της έκφρασης του κώδικα κι ότι θα επιδιώκουμε κάθε μορφής διάλογο όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.
Πιθανόν ποτέ να μη τα καταφέρουμε να γίνουμε μια παρέα, αλλά προς το παρόν μας φτάνει που συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είμαστε ξένοι. Ο καθένας με τη προσωπικότητα του, τη στάση του και τη δράση του θα αγωνίζεται για όσα ονειρεύεται ν´ ανταμώσει. Τώρα το ξέρουμε - κανείς δεν είναι ξένος. Παύλο, τα κατάφερες. Κανείς δε νοιώθει σήμερα ξένος.
Σήμερα δε φτιάχνουμε μια κρεατομηχανή για να πετάξουμε μέσα ό,τι κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχει απομείνει απ´ το hiphop, αλλά ένα οπλοστάσιο που ο καθένας θα φυλάει ή θα βγάζει απ´ το σεντούκι του ό,τι επιλέγει να μοιραστεί. Κανείς μας δε νοιώθει την ανάγκη να κάνει ταμείο από τώρα. Αυτά τα πρώτα 20 και βάλε χρόνια του hiphop στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν κληρονομιά ή καλύτερα παρέα στις γενιές που ακολουθούν κι έτσι αυτό που στην αρχή κάποιοι είχαμε σαν παιχνίδι να γίνει το βιος μας.
Το βιος μας, αδερφέ...
Λοιπόν hiphopers, lowbapers κι αλητήριοι ήρθε ο καιρός να θυμίσουμε σ’ αυτή τη κουρασμένη κοινωνία "πως γίνεται" και που βρίσκονται κρυμμένα τα όμορφα. Ίσως, μέχρι τώρα κάποιοι να μας θεωρούσαν το λάθος παράδειγμα ή την φωτεινή εξαίρεση. Εξίσου τραγικά είναι και τα δύο... Ας κάνουμε τ´ όνειρο του αδερφού μας πραγματικότητα κι ας τη ζήσουμε εμείς για να τη διηγούνται μετά αυτοί που θα έχουν μάθει να ζουν και να τιμούν το θάνατο. Ας γλεντήσουμε κάθε μας στιγμή.
Τα κατάφερες, παλιόφιλε, όσοι διάλεξες βρίσκονται εδώ, σε τιμούν και σε ευχαριστούν.
Τα Hiphop & Lowbap αδέρφια σου.
σχόλια