Καταλαβαίνω πια αυτούς που αντιδρούν λέγοντας: «Μα, με τον Σώρρα θα ασχολούμαστε τώρα;». Σε κάθε στροφή της δημόσιας ζωής προς το χειρότερο, με καινούργιους συνδυασμούς γραφικότητας, απελπισίας και απειλής, όλο και περισσότεροι νιώθουν να τους γυρίζει το στομάχι. Καλύτερα τα μικρά πάθη της καθημερινότητας, οι φιλίες, το γέλιο, λένε. Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή εκτός από τα αδιέξοδα του Τσίπρα, τις φιλοδοξίες του Μητσοτάκη, τη μελαγχολική μανιέρα των αριστερών. Αν μάλιστα δεν ήταν τα «μέτρα» να υπενθυμίζουν τον σκληρό πυρήνα της πραγματικότητας, πολλοί θα είχαν ήδη φύγει γι' αλλού. Οπουδήποτε εκτός του κόσμου τούτου, αυτής της δημόσιας σκηνής με τους θυμούς και τις ανακυκλούμενες απογοητεύσεις της. Έτσι αισθάνονται πολλοί, και ας μη το ομολογούν δημόσια, μην τους πουν αμέτοχους και εστέτ.
Καταλαβαίνω πια αυτούς που αντιδρούν λέγοντας: «Μα, με τον Σώρρα θα ασχολούμαστε τώρα;». Σε κάθε στροφή της δημόσιας ζωής προς το χειρότερο, με καινούργιους συνδυασμούς γραφικότητας, απελπισίας και απειλής, όλο και περισσότεροι νιώθουν να τους γυρίζει το στομάχι.
Το χαρακτηριστικό όμως της συγκυρίας που διανύουμε είναι ότι δεν είναι διαθέσιμο αυτό το «εκτός του κόσμου τούτου». Το μποντλερικό «Anywhere out of the world» μοιάζει να ανήκει σε εποχές κοινωνικής ανόδου και σχετικής αφθονίας. Ο πειραματισμός, οι ετεροδοξίες, οι πρωτοπορίες, όλα αυτά χρειάζονται αστική κανονικότητα για να λειτουργήσουν. Για να αρνηθείς την κανονικότητα, πρέπει να τη διαθέτεις. Έστω ως σκαρίφημα και βασικό σχεδίασμα. Όπως και για να πειράξεις ένα κλασικό έργο, χρειάζεται να έχεις μια ιδέα για τους κανόνες του. Στην αντίθετη περίπτωση, κάνεις ατσούμπαλο tag και σκοτώνεις την πόλη, πιστεύοντας όμως πως είσαι καλλιτέχνης του γκράφιτι.
Με άλλα λόγια, το πρόβλημά μας σήμερα είναι ο ρεαλισμός και όχι η ουτοπία. Η ανεπάρκεια του πρώτου και όχι το έλλειμμα της δεύτερης. Αυτό που λείπει είναι ένας ρεαλισμός που δεν θα ταυτίζεται με την αίσθηση της ήττας, την παραιτημένη βαρεμάρα ή τον κυνισμό του «ας πάνε όλοι τους να καούνε». Γι' αυτό και όταν ο Σώρρας γίνεται παράγοντας της αναδυόμενης Ελλάδας, όσο και να μας έχει σκοτίσει η σκηνή των ελληνικών δημόσιων παθών, δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα. Επειδή ζούμε στην εποχή των δημαγωγών και όλα πρέπει να τα περιμένουμε και να μην αποκλείουμε τίποτα. Ούτε το να γίνει κάποτε εξουσία το παραλήρημα (έστω, ένα κομμάτι εξουσίας).
Αφού, λοιπόν, αποδεχτούμε το γεγονός πως συγκατοικούμε με διάφορα τέρατα και πως τα κλειστά μάτια δεν έχουν νόημα, μπορούμε να πεταχτούμε μέχρι το «La La Land» του Ντάμιεν Σαζέλ. Για να αποβάλουμε τις τοξίνες της μέρας. Έτσι κι αλλιώς, ο ποιητής τo είχε πει με τον δικό του τρόπο:
Ουρά παγονιού
σε πισινό μαϊμούς
τούτος ο κόσμος
Γιώργης Παυλόπουλος, «Τριαντατρία χαϊκού»
σχόλια