Η Νύχτα των Στρατηγών, I
Παράξενη παρέα, οι Έξι. Καθένας τους και μία Κεντρική Επιτροπή. Καθένας τους κι ένα Ψευδοκράτος των Αθηνών. Καθένας τους και μία Επικράτεια των Σημείων. Καθένας τους και μία Ιστορία της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας. Καθένας τους μία Πτήση και μία Πτώση.
Παράξενη παρέα, οι Έξι. Τους βλέπαμε (δεν ήταν δα δύσκολο, μια σταλιά κρύπτη ήταν ο Ένοικος) και τους ακούγαμε (δεν ήταν δα δύσκολο, από τις έντεκα τη νύχτα και μετά ωρύονταν όλοι μαζί και ταυτοχρόνως όπως στα σιμουλτανέ ποιήματα των ντανταϊστών), αν και ενίοτε ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι έλεγαν διότι, πρώτον: συνήθως μιλούσαν όλοι μαζί, και δεύτερον: όταν δεν μιλούσαν όλοι μαζί αλλά μία ο ένας μία ο άλλος μία ο τρίτος, και λοιπά, ήταν σαν να μην συνεχίζουν ο ένας την κουβέντα του άλλου, να μην απαντά έστω ο ένας στον προβληματισμό ή στο επιχείρημα του άλλου, αλλά ο καθένας να ξετυλίγει μια σερπαντίνα συλλογισμών που δεν έμοιαζαν να διατηρούν αγαστές σχέσεις με την λεγόμενη πραγματική πραγματικότητα αλλά να ίπτανται σαν ελικόπτερα ή να μετεωρίζονται σαν χόβερκραφτ – κάτι σαν να μιλάει ο Samuel Beckett με τον Lewis Carroll, ενώ τους ηχογραφεί/μελοποιεί ο Frank Zappa και τους ζωγραφίζει ο Yves Tanguy.
Παράξενη παρέα, οι Έξι. Στρατηγοί άνευ στρατεύματος. Μάλιστα, στρατηγοί. Ένα βράδυ, εμείς, οι Λάμπρος Λιάγκος και Οδυσσέας Γεωργίου, τα πίναμε στην μπάρα (ο Γεωργίου, ιρλανδέζικο, και ο Λιάγκος, κοκτέιλ Alexander!) και ακούγαμε τον ζωγράφο Τάσο Παυλόπουλο να μένει συγκλονιστικά σιωπηλός και απλώς να ανάβει κάθε τόσο με πλαστικό αναπτήρα έναν Άσσο φίλτρο από πακέτο κασετίνα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Μπαμπασάκης, ήδη οινοβαρής. Και ακούμε τον Βακαλόπουλο να λέει, με την βελούδινη κυψελιώτικη φωνή του, στους πέντε των Έξι, «Κοιτάξτε πώς μπαίνει ο Μπαμπασάκης! Τι αναρχικός λέει! Σαν δέκα στρατηγοί είναι!»
Παράξενη παρέα, οι Έξι. Εδώ ο κόσμος καίγεται, κι αυτοί της μουσικής τους τον χαβά. Να γίνεται χαμός, να λένε ο ένας στον άλλο στρατηγό, να λέει ο ένας ότι ο άλλος είναι φτυστός ο Peter O’Toole μπροστά στην αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ σ’ εκείνο το φιλμ που συνδύαζε πολεμική ταινία, υπαρξιακό θρίλερ, και αστυνομικό έργο, να γυρίζει ο άλλος και να επιμένει ότι η ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο είναι η Romy Schneider, να γυρίζει ο τέταρτος στον πέμπτο και να του λέει εκκωφαντικά, «Να πάρεις να διαβάσεις ξανά τον Εξώστη και να τ’ αφήσεις αυτά!» (ποια αυτά;), ενώ ο έκτος, ο Σταθόπουλος εν προκειμένω, κάθεται σοβαρός, απολύτως προσηλωμένος, και γράφει στο σημειωματάριό του. Τι; Γράφει; Τι γράφει; Δοκίμιο; Μια σκέψη; Ένα μεταμοντέρνο ποίημα; Θραύσμα φιλοσοφικής πραγματείας; Όχι, όχι φίλες και φίλοι, όχι! Τίποτε απ’ αυτά. Γράφει μια συνταγή, την απόλυτη συνταγή, διατεινόταν μετά, για την παρασκευή whiskey sour/ ουίσκυ σάουρ (το ουίσκυ έτσι, με ύψιλον).
Συνεχίζεται. Αύριο: Η Νύχτα των Στρατηγών, ΙΙ
σχόλια