Όποτε αρχίζουν οι '80ς αναδιφήσεις (με αφορμή την έκθεση του Στάβερη στην Στέγη άρχισε η παρούσα ηδονική αναδίφηση) το ασυνείδητό μου ανασύρει αταβιστικά σχεδόν τα πρώτα eurotrash ακούσματα των '80ς. Sandra, Sabrina και Samantha Fox ως άτεγκτες eurodisco σειρήνες με σέρνουνε μακριά από το πλοίο της ενηλικίωσης (και της κουλτουρέ καθοσίωσης,-) και με αποθέτουνε ηδονικά στο παγιετέ παρκέ τους. "Μη σκύβεις το κεφάλι ενοχικά", μου ψιθυρίζουν στο αυτί πριν αρχίσουν γλυκά τους αναπαίστους. "Μπορεί να ξεθώριασε η μόδα μας αλλά λίγη φτηνή ποπ για την ελίτ δεν έβλαψε ποτέ κανένα, χρυσό μου" μου λένε καθώς οι euroπαιάνες τους αρχίζουν να δονούν το φαντασιακό μου. Συνείδησή μου δε φταίω εγώ, κι αν όλα τα 'δωσα τόσο παράλογα σ' αυτό το αίσθημα το ξαφνικό, συνείδησή μου δεν φταίω εγώ, μου ανταπαντώ με το καφάσειο αριστούργημα καθώς η νεολιθική νυχτωδία της ντισκομπάλας με κάνει μια χαψιά,-)
Βέβαια εκτός από τις eurotrash ντίβες, θα ήταν αμαρτία να μη γονατίσω σαν την Ζαν ντ' Αρκ μπροστά στον αδέκαστο δικαστή της και να μην αποκαλύψω πού βρίσκεται το άλλο μισό της άγουρης νεανικής μου καρδιάς. Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού συγκεκριμένα, όπου μια άλλη σεπτή τριάδα που την αποτελούσαν η Paula Abdul, η Sheena Easton, και η Jody Watley με συγκλόνιζαν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο απ' ότι οι europop φιλενάδες τους. Πιο αρτιστίκ (όσο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο αυτό για την μέηνστρημ ποπ), πιο καλοσκηνοθετημένες, με πιο προσεγμένο πλάνο καριέρας και με το MTV πλήρως καθιερωμένο παγκόσμια φάνταζαν στα μάτια μου (ένα τσικ πριν παραδοθώ στον μανδονικό likeaprayer και από κει και πέρα στους ηδύτατους εναλλακτικούς παραπόταμους των '90ς,-) ως εκπρόσωποι μιας πιο σύνθετης ποπ κατάστασης σε σχέση με τα eurosongs.
Τι τα θες; Πλησίαζε ταχύτατα η νικοκαρούζεια περίοδός μου, όπου όλα θ' άλλαζαν ανεπίστροφα (κι ανεβάσταγα μη σου πω,-): Τα δόντια της αγάπης είναι από χαμομήλι τ' αφτιά της ερημιάς είναι από δείλι, όχι, ναι, είχε δίκιο ο Καρούζος. Και το τακουνάτο σκρατς της αρχικής σεκανς του Straight Up το επικυρώνει πανηγυρικά.