Ήμουν σίγουρα επτά χρονών. Στον μεγάλο καύσωνα. Τότε που διαβάζαμε ακόμα εφημερίδες. Τότε που τον χρόνο τον μετρούσες αλλιώς. Ή μάλλον δεν τον μετρούσες καθόλου. Μετρόυσες τα μπανια στη θάλασσα, τα παγωτά, μετρούσες όταν τα φύλαγες στο κρυφτό. Τότε που ξυπνούσα το πρωί και έτρεχα στο παραθυρο να δω αν φύσαει. Μεγαλο προβλημα ο αέρας στην Εύβοια! Όταν φυσούσε η θάλασσα είχε κύμα, πολύ κύμα και δεν ήταν καθόλου ωραία... ακόμα και σήμερα δεν μου αρέσει όταν η θάλασσα έχει κύμα. Φοβαμαι! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Τότε που πήγαινες για μπάνιο δύο φορές την ημέρα. Που έκανες βουτιές με το κεφάλι και έπεφτες με την κοιλιά!! Και φτου και απ΄την αρχή. Που πλενόσουν με το λάστιχο στην αυλή ή στο πίσω μπαλκόνι. Και μετά ήταν και εκείνα τα ατελείωτα καλοκαιρινά μεσημέρια. Εφιάλτης των γονιών αλλά και δικός σου!! Μέχρι να πάει πέντε το απόγευμα. Τότε που πήγαινα σιγα σιγά και έπινα τα λικέρ απο την κάβα της γιαγιας. Έτσι ναι, μπορούσα να κοιμηθώ. Με μία μικρή βοήθεια.. Λίγο αλκοολ δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!!
Και τώρα τι; Αναμνήσεις που καταφέρνουν και σε γυρίζουν πίσω. Είναι καλο πού και πού να γυρίζεις πίσω. Για λιγο. Και μετά πάλι εδώ. Στην πραγματικότητα που εχεις φτιαξει για σένα. Στην καθημερινότητα που είναι μία δική σου επινόηση. Στη δική σου αλήθεια. Υπάρχει; Άραγε ύπαρχει; Ω ,ναι !! Σίγουρα υπάρχει και έχει μικρές πινελιές απο αυτή την μακρινή παιδική ηλικία.. Την καλοκαιρινή!!
σχόλια