Goth, gothic rock, folk, neo-folk, black metal, electronic, dark country, industrial, dark wave, ambient, noise και alternative rock είναι μόνο κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που έχουν χρησιμοποιηθεί από κριτικούς και ακροατές σε όλο τον κόσμο για να μπορέσουν να περιγράψουν τη μουσική της και, ναι, είναι όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα, αφού η πολυτάλαντη Chelsea Wolfe από την Καλιφόρνια αρνείται, πολύ ορθά, να κατηγοριοποιήσει τη μουσική της και τον ήχο της, γιατί, όπως πολύ συχνά λέει, «τα συναισθήματα δεν έχουν όρια». Το 9χρονο κορίτσι που άκουγε την country μπάντα του μπαμπά του να κάνει πρόβες στο υπόγειο συνδύαζε ήδη λόγια και αρμονίες και στο 8-track που της είχαν στήσει έγραφε τραγούδια που ακούγονταν σαν να είχες μπλέξει τους Fleetwood Mac με την Aaliyah. Σήμερα, η αδιαμφισβήτητη πρωθιέρεια του σκοτεινού και εναλλακτικού ήχου έχει καταφέρει το αδύνατο, να ενώσει ετερόκλητους ακροατές, αλλά και τους πιο δύσκολους κριτικούς και να τους καθοδηγήσει με τα τραγούδια και την εξωπραγματική φωνή της σε μια μυστικιστική τελετή, σε απάτητα, αζήτητα και μυστηριώδη μονοπάτια που μόνο αυτή έχει εξερευνήσει.
— Μεγάλωσες σε ένα σπίτι, στο οποίο κυριαρχούσε η μουσική. Πιστεύεις πως η καριέρα σου στον χώρο ήταν, τελικά, προκαθορισμένη; Ποια στοιχεία του πατέρα σου και της μητέρας σου εντοπίζεις στη μουσική σου;
Είχα το πάθος να γράψω και να ηχογραφήσω μουσική από τα 9 μου κι έτσι, ναι, βαθιά μέσα μου ήξερα προς τα πού θα κατευθυνόμουν. Ξεκίνησα από πολύ νωρίς να επενδύω τα ποιήματά μου με μουσική και συνέχισα να γράφω και να ηχογραφώ τραγούδια για καιρό, όμως μεγαλώνοντας άρχισα να νιώθω ανασφάλεια σε σχέση με τις ικανότητές μου και πίστευα πως δεν ήμουν αρκετά καλή. Απομακρύνθηκα από τη μουσική κάποιες φορές και προσπάθησα να ακολουθήσω άλλο μονοπάτι, αλλά οι φίλοι μου συνέχισαν να με παροτρύνουν ένθερμα να παίζω live και να ηχογραφώ, κάτι για το οποίο τούς είμαι ευγνώμων. Κάποια στιγμή βρήκα τη δύναμη και πίεσα τον εαυτό μου να ασχοληθεί σοβαρά, κάτι που για πολύ καιρό μού ήταν πολύ δύσκολο. Όταν σκέφτομαι τον μπαμπά μου και το ότι άκουγα τη μουσική του καθώς μεγάλωνα –ήταν πάντα ένας εξαιρετικός κιθαρίστας και τον θαύμαζα–, διαπιστώνω πως με ενδιέφερε περισσότερο η δημιουργία ενός τραγουδιού και ο συνδυασμός όλων των στοιχείων που το απαρτίζουν παρά η περφόρμανς. Κρυφάκουγα εκείνον και το συγκρότημά του να κάνουν πρόβες στο στούντιο που υπήρχε στο σπίτι μας και θυμάμαι πως πάντα έβρισκε τη σωστή αρμονία στο λεπτό, μια ικανότητα που πιστεύω πως κληρονόμησα. Η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ δημιουργική και «έπιαναν» τα χέρια της: ζωγράφιζε, έραβε, έκανε σκίτσα. Όταν ήμουν πιο μικρή με άγχωνε το ότι δεν πήρα αυτήν της τη δεξιοτεχνία, όμως, μεγαλώνοντας, έφτασα να ζωγραφίζω και να φτιάχνω τα ρούχα που φοράω στη σκηνή. Τότε κατάλαβα πως με τον δικό μου, άτσαλο τρόπο μπορώ κι εγώ να φτιάξω πράγματα με τα χέρια μου.
Πραγματικά, είμαι πολύ χαρούμενη που το θέμα του γένους προσδιορίζεται διαφορετικά πλέον και έχει όλο και λιγότερη βαρύτητα. Όταν μπορείς να αγκαλιάσεις το αρσενικό και το θηλυκό μέσα σου, δημιουργείται μια πολύ ωραία ισορροπία δύναμης και ευσπλαχνίας.
— Η μουσική είναι μοναδική μορφή έκφρασης, ίσως η πιο άμεση απ' όλες. Τι θέλεις να εκφράσεις στον ακροατή, πόσο βαθιά βουτάς στην ψυχή και στα συναισθήματά σου και πώς έχει εξελιχθεί όλη αυτή η διαδικασία τα χρόνια που είσαι ενεργή στη σκηνή;
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου... Μου αρέσει να ακούω μουσική με ακουστικά, γιατί έτσι διεισδύω καλύτερα στον κόσμο του ήχου. Φαντάζομαι τους ανθρώπους να ακούνε κι αυτοί τη μουσική μου φορώντας τα ακουστικά τους και νιώθω μια περίεργη σύνδεση μαζί τους, λατρεύω αυτή την επαφή. Όταν γράφω προσπαθώ να προσεγγίζω θέματα τα οποία έχω στο μυαλό μου σε καθημερινή βάση κι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Ο κόσμος μας είναι τόσο στραπατσαρισμένος και οι άνθρωποι επίσης... Το να γράφω τραγούδια για όλα αυτά με βοηθάει να καταλαβαίνω πολλά πράγματα καλύτερα, ακόμα κι αν δεν μου δίνεται μια σαφής απάντηση. Κάποιες φορές χρειάζεται απλώς να θέτεις τα ερωτήματα... Η άλλη πλευρά της μουσικής μου έχει να κάνει με τη διάθεση απόδρασης και ιδεαλισμού που έχω όταν γράφω. Σε μια θλιβερή ιστορία θα δώσω διαφορετικό τέλος, προσπαθώντας να εισάγω ελπίδα σ' αυτή, ή θα μετατρέψω μια σκοτεινή ιστορία σε μια ιστορία αγάπης, για να της προσδώσω ανθρωπιά.
— Στον ρου της (μουσικής) ιστορίας υπάρχουν λίγοι καλλιτέχνες που τόλμησαν να εξερευνήσουν τη σκοτεινή/αόρατη πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης, που προσέγγισαν τη μουσική με ενστικτώδη τρόπο, αγγίζοντας πιο «δύσκολη» θεματολογία, ψάχνοντας τη νέμεσή τους κι εκφράζοντας τον εαυτό τους χωρίς προσχήματα – εσύ ανήκεις σ' αυτούς. Σε στραγγίζει αυτό συναισθηματικά ή σου αφήνει μια αίσθηση ελευθερίας, έχοντας ξορκίσει με τον τρόπο σου τους δαίμονες που όλοι κρύβουμε μέσα μας; Πώς νιώθεις όταν βλέπεις πως το κοινό συμπάσχει μαζί σου;
Όσο μεγαλώνω κι όσο βουτάω βαθύτερα μέσα στην ύπαρξή μου ψάχνοντας καινούργια θέματα και τραγούδια, κάποιες φορές νιώθω ότι εξαντλούμαι συναισθηματικά. Μετακόμισα σε ένα μικρό μέρος στα βουνά, ώστε, όταν δεν περιοδεύω, να μπορώ πραγματικά να βρίσκω λίγη ηρεμία και να έχω τον χώρο και τον χρόνο να επεξεργάζομαι όλα τα διαφορετικά είδη ενέργειας με τα οποία έχω έρθει σε επαφή ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Έχω συγκινηθεί απίστευτα σε κάποιες συναυλίες επειδή το κοινό ήταν μοναδικό αλλά και λόγω του ότι κάποιες φορές, μετά τη συναυλία, οι άνθρωποι με έχουν πλησιάσει για να μου πουν πως τους άγγιξε η μουσική μου ή πως τους βοήθησε σε μια δύσκολη, γι' αυτούς, εποχή. Ένας τύπος ήρθε και μου είπε πως έβαζε το τραγούδι μου «The waves have come» στη μητέρα του, ενώ εκείνη έφευγε από τη ζωή κι εκεί τα έχασα, κυριολεκτικά. Είναι μια στιγμή με τόσο πόνο, αλλά και τόση ομορφιά, αν το σκεφτείς.
— Πρόσφατα ένιωσες την ανάγκη να γράψεις στη σελίδα σου στο Facebook πως η μουσική και οι στίχοι είναι δικοί σου, πως κάνεις εσύ το art direction και ότι δεν είσαι προϊόν κάποιου άλλου, ότι είσαι «κάποια που έχει παλέψει χρόνια για να παράγει ειλικρινή Τέχνη και μουσική». Τι σε έκανε να προβείς σε αυτήν τη δημόσια δήλωση;
Δεν υπήρξε κάτι που να λειτούργησε καταλυτικά, απλώς είχα δει κάποια σχόλια εδώ κι εκεί στη σελίδα μου στο Facebook και στο κανάλι μου στο YouTube τα οποία ρωτούσαν, εμμέσως πλην σαφώς, αν ήμουν πραγματική καλλιτέχνις ή κάποιο πρότζεκτ που δημιούργησαν άντρες που ασχολούνται με τη μουσική βιομηχανία – αυτό είναι τόσο περίεργο! Από την αρχή αυτό το πρότζεκτ είναι δικό μου. Το καθοδηγώ καλλιτεχνικά και το επιμελούμαι η ίδια. Βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που δεν ανέχομαι να με αμφισβητούν. Ξεκίνησα ως σόλο καλλιτέχνις, παίζοντας μόνο ακουστική κιθάρα και τραγουδώντας, αλλά δεν με ικανοποιούσε αυτό κι έτσι έστησα μια live μπάντα που θα με βοηθούσε να δημιουργήσω διαφορετική δυναμική και ατμόσφαιρα. Τα μέλη και η σύσταση της μπάντας έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια, δίνοντάς μου τη δυνατότητα για εξαιρετικές συνεργασίες με πολυτάλαντους μουσικούς με τους οποίους είχα την τύχη να συνυπάρξω και να περιοδεύσω σε όλο τον κόσμο.
— Είναι θλιβερό το ότι κι άλλες καλλιτέχνιδες έχουν βγει δημόσια για να κάνουν ανάλογες δηλώσεις. Γιατί το 2017 συνεχίζουμε να συζητάμε τέτοια θέματα, τα οποία θα έπρεπε να μη μας απασχολούν καν; Η πατριαρχία συνεχίζει να καταδυναστεύει τη μουσική βιομηχανία;
Τη βλέπω να διαλύεται, αλλά αργά. Βλέπω πως οι γυναίκες έχουν ολοένα και πιο έντονη παρουσία στη μουσική βιομηχανία. Βλέπω, όμως, και πόσο οι άνθρωποι είναι εθισμένοι στην προϋπάρχουσα κατάσταση και ότι σε πολλούς άνδρες δεν αρέσει να τους παίρνουν τη δύναμη. Αλλά αν είσαι άνδρας και σκέφτεσαι έτσι, πρέπει να καταλάβεις πως κάτι δεν πάει καλά.
— Όλος ο κόσμος είδε τους Αμερικανούς να δίνουν την εξουσία τον Tραμπ, έναν άνθρωπο με επικίνδυνες πολιτικές απόψεις. Ποια είναι η άποψή σου;
Αυτή η διοίκηση προσπαθεί να βάλει σε δεύτερη μοίρα σοβαρά θέματα, όπως τα δικαιώματα των γυναικών και η προστασία του περιβάλλοντος, κάτι που είναι πολύ απογοητευτικό. Και το να έχεις για Πρόεδρο έναν άνθρωπο διαβόητο για την υβριστική στάση και την έλλειψη σεβασμού απέναντι στις γυναίκες είναι αποκαρδιωτικό και εξοργιστικό. Το μοναδικό καλό που έχει προκύψει από όλο αυτό είναι ότι πολλοί άνθρωποι ξύπνησαν από μια περίεργη χειμερία νάρκη λόγω της οποίας πίστευαν πως όλα είναι μια χαρά στην κοινωνία μας. ΔΕΝ είναι.
— Είναι, λοιπόν, το μέλλον θηλυκή υπόθεση, τι λες;
Πραγματικά, είμαι πολύ χαρούμενη που το θέμα του γένους προσδιορίζεται διαφορετικά πλέον και έχει όλο και λιγότερη βαρύτητα. Όταν μπορείς να αγκαλιάσεις το αρσενικό και το θηλυκό μέσα σου, δημιουργείται μια πολύ ωραία ισορροπία δύναμης και ευσπλαχνίας.
— Θα ήθελα να μιλήσουμε για το απίστευτο remix στο «Warden» που έκανε ο Maceo Plex και για το γεγονός ότι δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα. Ισχύει ότι το management σου δεν μπορούσε να πειστεί με τίποτα ότι μια χορευτική εκδοχή του κομματιού σου θα ήταν κάτι καλό; Ξέρεις ότι μέσα από αυτό το remix έγινες γνωστή σε ένα πολύ διαφορετικό κοινό, αυτό της χορευτικής μουσικής, το οποίο σε λάτρεψε;
Νομίζω πως υπάρχει μια παρανόηση εδώ... Ενώ δεν είχα αρκετή πληροφόρηση για το τι ακριβώς ήθελε να κάνει ο Maceo Plex σχετικά με την κυκλοφορία του remix, αυτό ξαφνικά... βγήκε. (σ.σ. Ο Maceo Plex το έδωσε ως free download μέσα από το SoundCloud, όταν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ναυάγησαν οι συνομιλίες με το management της Wolfe.) Έχω κάνει κι εγώ ηλεκτρονική μουσική και σε καμιά περίπτωση δεν είμαι αντίθετη σε ένα remix ή σε μια ηλεκτρονική εκδοχή κομματιών μου όπως το «Warden». Κάποιος με έκανε πρόσφατα tag σε ένα βίντεο στο Ιnstagram και είδα ότι κλείνει το set του με αυτό το remix – όντως φαίνεται ότι αρέσει πολύ στον κόσμο. Ήταν ωραίο, αλλά μου δημιούργησε θλίψη το ότι ένιωσα τόσο αποξενωμένη από το ίδιο μου το τραγούδι.
— Προσωπικά, έχω δει άπειρους ανθρώπους να τον ευχαριστούν ένθερμα που σε ανακάλυψαν μέσω αυτού. Αλλάζει αυτό το γεγονός την άποψή σου για τα dance remixes; Ο Maceo είναι πολύ μεγάλος fan σου κι ένας μοναδικός καλλιτέχνης που επίσης εξερευνά τις πιο σκοτεινές πτυχές του είδους της μουσικής που υπηρετεί. Υπάρχει η πιθανότητα μιας συνεργασίας μαζί του ή με κάποιον άλλο που υπηρετεί τη χορευτική μουσική;
Σίγουρα είμαι πολύ ανοιχτή στις συνεργασίες, αν και ένα remix δεν είναι μια πραγματική συνεργασία, ειδικά όταν δεν ξέρεις καν ότι γίνεται και το μαθαίνεις όταν αυτό έχει ήδη τελειώσει. Χαίρομαι πολύ που κάποιοι με ανακάλυψαν μέσω του remix, είναι τέλειο. Έχω συνεργαστεί με 6 τουλάχιστον καλλιτέχνες/μπάντες τα τελευταία 2 χρόνια, συμπεριλαμβανομένου ενός καλλιτέχνη ηλεκτρονικής μουσικής, όμως κανένα από αυτά τα κομμάτια δεν έχει ανακοινωθεί, ούτε έχουν κυκλοφορήσει ακόμα!
— Είσαι μια underground καλλιτέχνις της οποίας τα κομμάτια έχουν μπει σε επιτυχημένες σειρές, όπως το «How to get away with murder», το «Game of Thrones» και το «Fear of the walking dead». Πώς νιώθεις γι' αυτό;
Όταν ακούω τη μουσική μου να περιλαμβάνεται σε αυτές τις σειρές, ειδικά στο «Game οf Thrones» του οποίου είμαι μεγάλη θαυμάστρια, είναι σαν να την ακούω στο ραδιόφωνο από έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη. Νιώθω πως μου έχουν στερήσει πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές ευκαιρίες κι έτσι χαίρομαι πολύ όταν με αγκαλιάζουν ως κάποια που φτιάχνει μουσική που μπορεί να «δέσει» με τόσο δυνατές εικόνες.
— «Hypnos», «Abyss», «Apokalypsis»: φαίνεται πως έχεις μια σύνδεση με την ελληνική γλώσσα. Έχεις ανάλογη σύνδεση και με την Ελλάδα;
Μάλλον η ελληνική μυθολογία πάντα με στοίχειωνε μ' έναν περίεργο τρόπο... Λατρεύω τη γλώσσα κι ερωτεύτηκα τη λέξη «αποκάλυψη» για το νόημά της και την ερμηνεία της – μετά την ανέλυσα και με τον δικό μου τρόπο. Πάντα είχα προβλήματα με τον ύπνο –αϋπνία, παράλυση ύπνου, νυχτερινούς τρόμους–, κι έτσι πολύ φυσικά με τράβηξε ο «ύπνος». Με ιντριγκάρει πολύ και η μυθολογική ιστορία της Ψυχής κι έχω γράψει ένα καινούργιο τραγούδι αφιερωμένο σ' αυτή. Μου αρέσει πολύ να συνδυάζω το αρχαίο με το μοντέρνο.
— Έχεις κάποια σχέδια τα οποία θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Τώρα γυρίζω σπίτι μετά από έναν μήνα ηχογραφήσεων που έκανα στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης με τον Kurt Ballou. Ανυπομονώ να μοιραστώ την καινούργια μουσική που γράψαμε με την μπάντα μου.
Ιnfo:
Η Chelsea Wolfe θα βρίσκεται στο Piraeus 117 Academy το Σάββατο 29 Απριλίου.
σχόλια