Σιγά, το έγκλημα. Aπό τον Διονύση Χαριτόπουλο

Οι φτωχοί δεν ξέρουν να χειρίζονται το χρήμα.

Είναι γνωστό πως όσοι έπιασαν το λαχείο ή απέκτησαν αναπάντεχα λεφτά, πολύ σύντομα τα σκόρπισαν και βρέθηκα πάλι στον ίδιο παρανομαστή.

Τα λεφτά τρώγονται σαν φρέσκα ψάρια.

Πρέπει να έχεις γεννηθεί μέσα σε αυτά, να έχεις ασκηθεί στη διαχείρισή τους. Ή να μην έχεις γεννηθεί σε αυτή τη μαγική χώρα που τα μυαλά ίπτανται κι η μεσογειακή ελαφρότητα είναι κανόνας ζωής.

Η σπιτονοικοκυρά μου στο Λονδίνο, εύπορη χήρα ανώτατου στρατιωτικού διέθετε μεγάλο σπίτι. Επειδή χρειαζόταν μόνο ένα υπνοδωμάτιο, τα υπόλοιπα τα νοίκιαζε σε ξένους σπουδαστές. Και δεν πήρε ποτέ ολόκληρο καρπούζι΄ μια φέτα θα έτρωγε, μια φέτα αγόραζε.

Δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.

Η έγχρωμη τηλεόραση έκανε θραύση εκείνη την εποχή αλλά οι περισσότεροι στο Λονδίνο έβλεπαν ακόμα στην παλιά τους ασπρόμαυρη. Μόνο αν τα κλάταρε οριστικά θα σκέφτονταν να την αντικαταστήσουν με έγχρωμη.

Είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό;

Ποτέ δεν ήμασταν. Ο στοιχειώδης ορθολογισμός θεωρείται μαλακία. Οι πιο πολλοί ό,τι είχαμε τα τρώγαμε και μέναμε πάλι στον άσο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε σκάρτοι.

Μας τα δώσανε, τα πήραμε.
Και ρίξαμε το μαγαζί έξω. Αυτό δεν μας κάνει χειρότερους ανθρώπους από τους δανειστές. Ξέρουμε όλοι τι κουμάσια είναι. Δεν φουρνίσαμε ανθρώπους. Αυτοί το έκαναν. Δεν γίναμε τοκογλύφοι. Αυτοί έγιναν. Δεν ληστέψαμε σαν αποικιοκράτες χώρες ολόκληρες. Αυτοί το έκαναν.

Εκτός από ένα μικρό ποσοστό εύπορων (που έκαναν τα χειρότερα) είμαστε επί αιώνες στερημένοι. Και ξαφνικά ολόκληρο το πολιτικο-οικονομικό σύστημα άρχισε τη φάμπρικα με τα δανεικά. Για να κονομήσουν οι ίδιοι και να εκμαυλίσουν εμάς. 

Οι πολιτικοί μας παραμύθιαζαν για «ισχυρή Ελλάδα» και «λαϊκό καπιταλισμό». Οι τράπεζες μόνο τραπεζάκι δεν έβγαλαν στο πεζοδρόμιο να δίνουν δάνεια στους περαστικούς. 

Τσιμπήσαμε. 

Ήμασταν αφελείς;  Όχι, πεινασμένοι ήμασταν για το παραπάνω. Τα βασικά λίγο πολύ τα είχαμε. Θέλαμε και τα λούσα μας. Αυτά που μας κούναγαν κάτω από τη μύτη οι δανειστές μας και μας έδιναν λεφτά να τα αγοράσουμε. Από τα σινιέ ρούχα και τα σούπερ αυτοκίνητα ως τα ντιζαϊνάτα πλακάκια μπάνιου. 

Μας τα δώσανε, τα πήραμε.

Και ρίξαμε το μαγαζί έξω. Αυτό δεν μας κάνει χειρότερους ανθρώπους από τους δανειστές. Ξέρουμε όλοι τι κουμάσια είναι. Δεν φουρνίσαμε ανθρώπους. Αυτοί το έκαναν. Δεν γίναμε τοκογλύφοι. Αυτοί έγιναν. Δεν ληστέψαμε σαν αποικιοκράτες χώρες ολόκληρες. Αυτοί το έκαναν.

Έχουμε το τεκμήριο αθωότητας του φτωχού.

Του μπατίρη που χρωστάει στον μπακάλη της γειτονιάς κι εκείνος θέλει να του πάρει το σπίτι. Βλέπετε με πόση απληστία οι σφιχτοκώληδες κύριοι προσπαθούν να αρπάξουν όσα μας έχουν απομείνει. 

Επειδή κρατάνε το μπακαλοτέφτερο με τα βερεσέδια δεν δικαιούνται και να κρίνουν τη ζωή μας. Αν προσπεράσετε όλες αυτές τις βαρύγδουπες ορολογίες που μας βομβαρδίζουν για να μας ψαρώσουν, για κοινό μπακαλοτέφτερο πρόκειται.

Εμείς τσιγαριζόμαστε τώρα.

Εμείς πάμε με τα σεντόνια μας στο νοσοκομείο. Αλλά δεν βλάψαμε κανέναν πέραν του εαυτού μας. 

Για λεφτά δικαζόμαστε ξανά και ξανά. Όχι για εγκλήματα. Ένα και μόνο κακό κάναμε: χρωστάμε.

Ε, όταν έχουμε θα τα δώσουμε.