Αν η Ζαν Μορό της οθόνης ήταν ανυπέρβλητα seductive, η Ζαν Μορό που τραγούδαγε εντός κι εκτός οθόνης ήταν ένα θελξίλαγνο μείγμα φωσφοριζέ ερωτικού οιδήματος με τα μυαλά χυμένα από τις ω-δίνες του ερωτικού πάθους.
Από τον Λουί Μαλ μέχρι τον Φασμπίντερ, όταν η μουσική ενωνόταν μαζί της
λειτουργούσε ως ο μοιραίος ανθρωπολύτης που χάιδευε το ματωμένο τραύμα αδιάλλαχτα.
Γιατί το τραύμα του έρωτα σχεδόν
ποτέ δε μεταμορφώνεται σε θαύμα.
Αλλά από μέσα του ξεπηδάνε μεταξένια κορίτσια
σαν κι αυτή, που γεωμετρούν τον πόνο και μας παίρνουν αγκαλιά.Για πάντα.
Κι ας έχουμε σκοτώσει ό,τι αγαπήσαμε..
σχόλια