Χάζευα κι εγώ το ωραίο μιξ εντ ματς στο εθνοσυλλαλητήριο, αντίπροχτες. Ο ένδοξός μας βυζαντινισμός, κεριά και λιβάνια, πολλοί Λεωνίδες, Κυρές τη Ρω - ο γύρος του έθνους σε ογδόντα συνολάκια. Μ' έπιασε το βαρύ εθνικό μου, το από πού κρατάει η σκούφια μου, ποιος είναι ο χάρτης μου σ' αυτή τη ζωή, ποια είναι η χώρα μου, ποιοι οι εθνικοί μου ήρωες. Και λόγω δεκτικότητας στο θαύμα ήρθε στα πόδια μου (με τις περικνημίδες τις άχρηστες από παλιούς θριάμβους) αυτό το ποίημα-εθνικό συλλαλητήριο του Λειβαδίτη και μου ψιθύρισε στο αυτί όλη την ύλη και τα σος της νέας γεωγραφίας.
ΝΕΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
Αγαπούσε μια κοπέλα πού έμενε στην Ξάνθη.
Δεν τον άφηναν να πάει.
Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνο του σ' ένα ερημικό δέντρο κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.
Tι ματαιότης οι αποστάσεις!
(Τάσος Λειβαδίτης/ «Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου (Γ)», Κέδρος, 1990)
