Τον Ιούνιο του 2008 γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, ο Πάνος. Οι στιγμές ακριβώς πριν από τη γέννηση και μέχρι την ώρα που ακούστηκε η αναγγελία από τα ηχεία του μαιευτηρίου, που έλεγε κάτι τύπου «παρακαλείται ο κ. Λουκάκος να σταματήσει να καπνίζει πέντε τσιγάρα ταυτόχρονα και να έρθει, πριν πάθει καρδιακή προσβολή από την αγωνία, να δει τον γιο του», ήταν μια δοκιμασία.
Όταν ακούστηκε η αναγγελία, άρχισα να κλαίω με λυγμούς, κάνοντας έναν κάπως άβολο για τους γύρω θόρυβο, και αφού μου έριξα δυο χαστούκια, πήγα να κάνω την πρώτη χειραψία, αυτή που σου φέρνουν το μωρό, εσύ βάζεις το δάχτυλό σου στο χέρι του και εκείνο σου αγκαλιάζει σφιχτά το δάχτυλο με το πολύ μικρό του χέρι. Εκεί άρχισα ξανά να κλαίω, οπότε οι υπόλοιποι συγγενείς με μαζέψανε, καθώς δημιουργούσα μια κάπως υπερβάλλουσα συγκίνηση, και αποχωρήσαμε, ώστε να προετοιμαστεί το μωρό για να ξεκινήσει αυτό το ανηφόρι που λένε ζωή.
Εκείνη τη στιγμή διάφορες νέες ιδιότητες αυτοπροσδιορισμού έπεσαν πάνω σε ένα σωρό ανθρώπους. Δύο γυναίκες έγιναν γιαγιάδες, δύο άντρες παππούδες, μερικοί άνθρωποι θείοι και θείες, μια γυναίκα μητέρα, τρεις άνθρωποι οικογένεια κι εγώ πατέρας.
Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν manuals για τα πάντα. Μας μαθαίνουν από μικρούς τρόπους συμπεριφοράς, μας μαθαίνουν στο σχολείο ένα σωρό πληροφορίες, πηγαίνουμε πανεπιστήμιο για να μάθουμε πώς να δουλέψουμε στον τομέα που επιλέγουμε, ανοίγουμε το Ίντερνετ και μαθαίνουμε πώς να φτιάξουμε σχεδόν τα πάντα, πώς να κάνουμε το τέλειο σεξ και πώς να κάνουμε τη γυναίκα που γουστάρουμε να αποτρελαθεί μαζί μας με πέντε απλές κινήσεις.
Kανείς δεν σε προετοιμάζει για το τι θα συμβεί στη ζωή σου όταν κάνεις παιδί και κανένα manual δεν μπορεί να σου εξηγήσει τι ακριβώς έρχεται και αυτό που έρχεται είναι καταιγιστικό, πράγμα που συνειδητοποιείς από την πρώτη στιγμή που μένεις χωρίς γιατρούς και νοσοκόμες και παίρνεις το παιδί, το βάζεις στο αμάξι μέσα σε ένα πράγμα που το λένε κούνια, ενώ δεν είναι κούνια, βάζεις μπρος τη μηχανή και σκέφτεστε κι εσύ και η γυναίκα σου από μέσα σας «και τώρα τι κάνουμε, ρε μαλάκα;»
Όμως κανείς δεν σε προετοιμάζει για το τι θα συμβεί στη ζωή σου όταν κάνεις παιδί και κανένα manual δεν μπορεί να σου εξηγήσει τι ακριβώς έρχεται και αυτό που έρχεται είναι καταιγιστικό, πράγμα που συνειδητοποιείς από την πρώτη στιγμή που μένεις χωρίς γιατρούς και νοσοκόμες και παίρνεις το παιδί, το βάζεις στο αμάξι μέσα σε ένα πράγμα που το λένε κούνια, ενώ δεν είναι κούνια, βάζεις μπρος τη μηχανή και σκέφτεστε κι εσύ και η γυναίκα σου από μέσα σας «και τώρα τι κάνουμε, ρε μαλάκα;» ή απ' έξω σας, αν έχετε άνεση με το να εκδηλώνετε τον πανικό σας.
Η απάντηση είναι «το καλύτερο που μπορούμε», την ώρα που οι συνθήκες είναι εντελώς πρωτόγνωρες. Ξυπνήματα μες στη νύχτα, κλάματα, άγχη, αγωνία για το καθετί, αν γίνεται σωστά ή εντελώς λάθος. Και μέσα σε όλον αυτό τον πανικό μαθαίνεις να είσαι μητέρα και πατέρας με τον δικό σου εντελώς τρόπο, ασχέτως του τι σου έχει πει η μάνα σου, η θεία σου, το βιβλίο «γονιός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι», μια πολύ συμπαθητική ψυχολόγος σε πρωινή εκπομπή. Αυτά δεν είναι manuals που λέγαμε πριν, αυτά είναι εκνευριστικές κατευθυντήριες εντολές που θέλουν να σου εξηγήσουν όλα αυτά που παλεύεις να μάθεις και, κυρίως, να κατακτήσεις μόνος.
Δύο χρόνια μετά τον πρώτο μου γιο γεννήθηκε και ο δεύτερος, ο Διονύσης, μες στο καλοκαίρι κι αυτός, με καισαρική την οποία παρακολούθησα από την αίθουσα τοκετού αυτήν τη φορά, με λιγότερα κλάματα, με όλους παλαίμαχους στους ρόλους που είχαν από διετίας και άρα πιο ψύχραιμους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η ζωή μπήκε σε καινούργιο ρυθμό και ο Πάνος, ο μεγάλος μας γιος, απέκτησε τον νέο του ρόλο, αυτόν του αδερφού, που προσπάθησε από την αρχή να παίξει όσο καλύτερα γινόταν, παρότι στο μυαλό του πρέπει να είχε σκάσει μια καταιγίδα.
Ο καιρός πέρασε και η ζωή έφερε αναταραχές κι έναν χωρισμό, με τα παιδιά σε μικρή ηλικία, 1½ και 3½ χρονών. Από τη στιγμή εκείνη άρχισε και η σχέση η δική μου μαζί τους να αποκτά άλλη υπόσταση. Ο χωρισμένος γονιός περνάει χρόνο μόνος του με τα παιδιά κι αυτό αλλάζει πολύ τα δεδομένα. Πλέον, τις στιγμές αυτές όλες τις αποφάσεις τις παίρνεις μόνος σου και όλες τις ανάγκες τις εξυπηρετείς αποκλειστικά εσύ. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο χτίζεις μια σχέση που είναι εντελώς δική σου και αποκτάς έναν νέο ρόλο, αυτόν του χωρισμένου γονιού.
Στη Γιορτή του Πατέρα πλέον συγκινούμαι. Συγκινούμαι διαβάζοντας όλα αυτά που γράφουν φίλοι και γνωστοί για τους πατεράδες τους, σπάει η καρδιά μου όταν διαβάζω κόσμο να λέει ότι δεν πρόλαβε να πει στον πατέρα του ότι τον αγαπάει και στενοχωριέμαι όταν διαβάζω ανθρώπους να λένε ότι δεν αγαπήθηκαν από τον ίδιο τους τον πατέρα.
Στη Γιορτή του Πατέρα κάθε χρόνο νιώθω ευγνωμοσύνη για τον δικό μου τον πατέρα, έναν άνθρωπο που με μεγάλωσε με τόσο ωραίο τρόπο, ώστε, έμμεσα έστω, μου μετέδωσε στοιχεία που μου βγαίνουν αυθόρμητα με τα παιδιά μου, κυρίως το πώς να είσαι φίλος μαζί τους, χωρίς να χάνεις τον έλεγχο και τον ρόλο του πατέρα.
Η ζωή είναι περίεργη. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η σχέση με την πρώην γυναίκα μου, η αδερφή μου με ρώτησε: «Ρε Αντρέα, μόνος σου θα μείνεις μια ζωή; Δεν θες να βρεις μια γυναίκα;». Δύο χρόνια μετά, η γυναίκα αυτή ήταν έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Και πριν το καταλάβουμε είχαμε και δεύτερο παιδί και λίγο μετά έναν χωρισμό στις πλάτες μας και ενοχές που υπερκαλύψαμε με αγάπη και με κόπο και μια ζωή που είχε έρθει σαν οδοστρωτήρας και είχε αλλάξει ό,τι ξέραμε για τους εαυτούς μας και τον κόσμο ολόκληρο.
Και σήμερα, παρά τη μόνιμη αγωνία που αποκτάς με το που γεννιέται το πρώτο σου παιδί, και νομίζω δεν χάνεις ποτέ, νιώθω ότι αυτό το ταξίδι που δεν έχει τέλος είναι μια φανταστική περιπέτεια στην οποία δοκιμάζεται συνέχεια ο εαυτός σου, τα νεύρα σου, οι αντοχές σου και τα όρια που μπορείς να νιώσεις στην αγάπη.
Δεν έχω ιδέα τι υπάρχει μπροστά, αλλά σε αυτό το ταξίδι ποτέ δεν είχα. Χτες ο Πάνος μου είπε ότι μια συμμαθήτριά του του είπε ότι τον αγαπάει, του το έγραψε και του το έδωσε σε ένα χαρτάκι. «Εσύ;» τον ρώτησα. «Ε, τη συμπαθώ πολύ» μου είπε, νιώθοντας αρκετή ντροπή, αλλά και την ανάγκη να μου πει έστω αυτά τα λίγα λόγια. Μετά μου είπε «πάμε να παίξουμε λίγο μπάλα;» και αυτό κάναμε, οι τρεις μας στο μπαλκόνι, γιατί αυτά που μας ενώνουν μας έκαναν φίλους κι αν είμαστε φίλοι, νιώθω ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 21.6.2018
σχόλια