Οι γενικεύσεις είναι η αρχή της σύγχυσης. Παράδειγμα, αυτή η φωτογραφία της Πάτι Σμιθ. Αν κάποιος έπεφτε με αλεξίπτωτο, θα έβγαζε το συμπερασμα ότι τα media είναι συλλήβδην κάτι μιαρό, ενώ η Πάτι, ως παθιασμένη εχθρός τους, τα αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Ωστόσο η Πάτι Σμιθ, σε ένα απλό google search είναι από τα μεγαλύτερα media darlings του καιρού. Eμφανίζει 41,900,000 αποτελέσματα σε 0.78 δευτερόλεπτα. Υπάρχουν 655.00 video της στο YouTube. Kάθε λίγο και λιγάκι συμμετέχει και η ίδια σε ορισμένα media, με κείμενα και φωτογραφίες της.
Επίσης, όπως βλέπετε, παίρνει ωραίες πόζες. Το σωστό ξάσιμο στο μαλλί, το τόξο της περιφρόνησης στο στριγγλιασμένο χείλι, φωτισμός γκρανγκινιολικός που σκιάζει κάθε φιλήσυχη καρδιά, μαυρόασπρη φωτό για να τονίζεται η αντισυμβατική της φύση ― και ίσως να υπενθυμίζει λίγο Μάπθολρπ και όσα έζησε μαζί του, πάνω από μισό αιώνα πριν, όταν ο κόσμος ήταν γεμάτος αναρχία κι αγγελόσκονη.
Είναι ιδανική ως αντισυμβατικό σύμβολο, τω όντι. Αν και γκουρού ασαφών πραγμάτων, πολυεκατομμυριούχος που καλλιτεχνικώς τρώει από τα έτοιμα― σίγουρα έχει θετικό πρόσημο. Και γενικώς υπήρξε προσεκτική. Ως τώρα.
Οι γενικεύσεις πάνω σε έθνη, φυλές, φύλα, σεξουαλικότητες, ακόμη και media είναι βλακώδεις, συγχυστικές κι εντέλει ρατσιστικές και ύποπτες. Κάθε τι το κρίνουμε αφ εαυτό, βάσει αυτού που εμείς βλέπουμε και πιστεύουμε - όχι βάσει αυτού που λένε (ποιοι; πότε, πού; ΓΙΑΤΙ;)
Διότι, τελευταία σα να έχει σαλτάρει. Όχι ότι δεν έχει λόγους. Ο κόσμος είναι ένα μπουρδέλο εξοργιστικό, περισσότερο παρά ποτέ - η Αμερική επίσης. Είναι βαρύ να έχεις τον Τραμπ πρόεδρο. Να πακετώνουν παιδάκια σε στρατόπεδα μακρυά από τις μάνες τους. Να γίνεται ατζέντα του κράτους το φυλετικό μίσος, τα fake news, ο σκοταδισμός, η αλαζονεία, η φτήνεια.
Αλλά.
Media is not go(o)d? Γενικώς; Όλα; Σοβαρά ρε Πάτυ; Για γίνε πιο σαφής.
H δημοσιογραφία του Νew Yorker, οι αποκαλύψεις των New York Times, η Μonde, το Spiegel, ο Εconomist «is not go(o)d»;
Ακόμη κι αν ξεχάσουμε ότι ειδικά για σένα media is too go(o)d to be true, δεν βλέπεις τίποτε άλλο;
Σε μια εποχή που τα social media διέσπειραν όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία το ψεύδος, τη διαβολή, τη δολοφονία χαρακτήρων, εξαχρειώνοντας περαιτέρω τους εξαχρειωμένους ακριβώς επειδή τους έκαναν να πιστέψουν ότι αντιποιούνται την αρχή των media (με τα γνωστά αποτελέσματα)― εσύ δεν βλέπεις, ότι άν έμεινε κάτι όρθιο, έμεινε επειδή τα σοβαρά media το αποκάλυψαν;
Τα μεγάλα σκάνδαλα, την κλιματική αλλαγή, τους βιασμούς από επωνύμους, τη διαδρομή της φοροδιαφυγής, τη μονοπωλιακή γιγάντωση της Google και του Facebook, τις δολοφονίες των μυστικών υπηρεσιών, τις ανταποκρίσεις των πολέμων, τα εγκλήματα πολέμου- εσύ από πού τα έμαθες; Μυρίζοντας τον κρίνο;
Και αντιστρόφως, οτιδήποτε άξιο συνέβη, ποιός το κάλυψε μετα λόγου γνώσεως; Ποιός συνάντησε τους κορυφαίους δημιουργούς της νόησης και μίλησε μαζί τους, ανέλυσε και κατέταξε ψύχραιμα τη νέα πολιτιστική παραγωγή, έκανε γνωστές τις κατακτήσεις από τα μέτωπα της επιστήμης και της τεχνολογίας; Με κόπο, χρήμα, και γραφιάδες ειδικευμένους στο αντικείμενο;
Η απάντηση είναι σαφής: τα καλά media. Παλιά και νέα.
Κι αυτό βεβαίως δεν σημαίνει, ότι δεν υπάρχει πλήθος αθλίων media. Όπως υπάρχει πλήθος αθλιότητας κάθε είδους, παντού, πάντοτε. Αλλά γι αυτό ακριβώς έχουμε μυαλό και κρίση. Για να διακρίνουμε τις ποιότητες -όχι για να τον παίζουμε νυχτωμένοι στον κήπο του Καλού και του Κακού.. Οι γενικεύσεις πάνω σε έθνη, φυλές, φύλα, σεξουαλικότητες, ακόμη και media είναι βλακώδεις, συγχυστικές κι εντέλει ρατσιστικές και ύποπτες. Κάθε τι το κρίνουμε αφ εαυτό, βάσει αυτού που εμείς βλέπουμε και πιστεύουμε - όχι βάσει αυτού που λένε (ποιοι; πότε, πού; ΓΙΑΤΙ;)
Αναγνωρίζω ότι δουλειά του καλλιτέχνη δεν είναι να είναι αναλυτικός. Ούτε καν διευκρινιστικός. Εργαλεία του είναι το θυμικό κι η ποίηση. Οφείλει όμως, τελικά, να προσθέτει στη διαύγεια του κόσμου - όχι στη σύγχυσή του. Κι αυτή η γενικόλογη αρλούμπα σε ένα κομμάτι χαρτόνι, φοβάμαι ότι δεν είναι μόνο έλλειψη διαύγειας. Είναι πεποιημένη πόζα ηθικού πλεονεκτήματος και καφενόβια οργή.
Φαντάζομαι, όσο δύσκολο είναι να γερνάει ένας άθλιος δεξιός μαλάκας, άλλο τόσο δύσκολο είναι να γερνάει ένα οργισμένο νιάτο. Διότι η νιότη φύσει είναι τσατισμένη, ενώ το γήρας φιλήσυχο. Όσο κι αν σφίγγεσαι, τελικά γλυκαίνεις. Ή σε γλυκαίνουν οι φάπες της ζωής. Ειδικά αν κάνεις παιδιά, εγγόνια, και δεις το κύκλο της ζωής να κλείνει, ακόμη κι ο ντον Κορλεόνε να είσαι, καταλήγεις να παίζεις τυφλόφυγα στο μποστάνι με τις τοματιές.
Είναι βάσανο, βάσανο μεγάλο να σε τραβάνε οι φαν απ΄ το μανίκι, να σου ζητάνε να επαναλάβεις για εκοτομμυριοστή φορά, την έξαλλη κραυγή που είχες βγάλει on stage πριν 50 χρόνια, επειδή σε ταύτισαν με μια οργίλη μουτσούνα που δεν ανασαίνει ούτε αλλάζει. Γιατί έτσι σε μάθανε, έτσι σε αγαπήσανε, έτσι σε θέλουν. (Είναι και κολλημένοι προγλωσσικοί μαλάκες οι περισσότεροι… )
Εκεί όμως φαίνεται η κλάση του μεγάλου καλλιτέχνη - ή μάλλον της μεγάλης προσωπικότητας. Μόνο όσοι αλλάζουν, μένουν πιστοί στον εαυτό τους. Οι άλλοι περιφέρουν την καρικατούρα τους σε μια σισσύφεια λούπα που τους καταντάει καρτούν.
Κι έτσι τη μια δεκαετία κοιμάσαι ντάγκλα οργισμένο νιάτο, την άλλη δεκαετία ξυπνάς παππούδι στο καφενείο με κοτσίδα και μωβ γυαλιά α λά Μπόνο, να βρίζεις επειδή δεν έχει τις δέουσες φουσκάλες ο καφές.
Δεν είσαι ακριβώς ψεύτης. Είσαι όμως λίγος.
σχόλια