Ο ογδονταεπτάχρονος Άλμπερτ Μέιζλες (Albert Maysles), θεωρείται σήμερα ένας θρύλος του αμερικανικού κινηματογράφου. Κινηματογραφιστής ταινιών τεκμηρίωσης ξεκίνησε τυχαία όταν ως καθηγητής ψυχολογίας ταξίδευσε το 1955 στη Ρωσία και κατέγραψε με μία κάμερα το πρώτο του ντοκιμαντέρ Ψυχιατρεία της Ρωσίας. Αυτό απετέλεσε την αφορμή να παρατήσει την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Boston University και να συνεχίσει ως ντοκιμενταρίστας και για χρόνια να υπογράφει μαζί με τον αδελφό του Ντέιβιντ, που δεν ζει πια, ταινίες μεγάλου μήκους οι οποίες αν και τεκμηρίωσης αποσπούσαν πάντα το ενδιαφέρον του μεγάλου κοινού. Ίσως γιατί συχνά ήταν πορτρέτα διασημοτήτων όπως ο Όρσον Γουελς, ο Μάρλον Μπράντο, ο Τρούμαν Καπότε, η Τζέσι Νόρμαν, ο Μικ Τζάγκερ που ακολούθησαν στην παναμερικανική τουρνέ του 1970 των Rolling Stones και κατέγραψαν στο Gimme Shelter, εμβληματικό φιλμ στην ιστορία της ροκ μουσικής. Όπως και το περίφημο Salesman όπου ακολούθησαν τέσσερις πλασιέ στην προσπάθεια τους να πουλήσουν πολυτελείς εκδόσεις της Βίβλου σε υποβαθμισμένες περιοχές. Πάντως ήταν με το Christo’s Valley Curtain του 1974, όπου κατέγραψαν ένα από τα πιο διάσημα πρότζεκτ του Christo, και με το οποίο κέρδισαν μία υποψηφιότητα Όσκαρ στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ.
Ίσως η πιο διάσημη ταινία τους διεθνώς είναι η Grey Gardens του 1975 που προβλήθηκε στις Κάννες και αφορούσε τη ζωή δύο διάσημων γυναικών με το ίδιο όνομα Ίντιθ Μπέιλι (Edith Beale), θεία και ξαδέλφη αντίστοιχα της Τζάκι Μπουβιέ Κέννεντυ Ωνάση, γυναίκες μεγάλης κομψότητας στα νιάτα τους. Η ταινία είναι η καταγραφή της καθημερινότητας των δύο γερασμένων καλλονών στο παρηκμασμένο αρχοντικό Grey gardens του αριστοκρατικού East Hamptons - ένα εκκεντρικό πανηγύρι ιδιωματικότητας, στυλ, σουρεαλισμού, αναπολήσεων και μοναξιάς. Ταινία που αργότερα ανακηρύχτηκε από το περιοδικό Sight and Sound ως το 9ο καλύτερο ντοκιμαντέρ στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ίσως η πιο διάσημη ταινία τους διεθνώς είναι η Grey gardens του 1975 που προβλήθηκε στις Κάννες και αφορούσε τη ζωή δύο διάσημων γυναικών με το ίδιο όνομα Ίντιθ Μπέιλι (Edith Beale), θεία και ξαδέλφη αντίστοιχα της Τζάκι Μπουβιέ Κέννεντυ Ωνάση
Μόνος πια, αυτός ο εξαιρετικός κάμεραμαν «ο καλύτερος στην Αμερική» όπως κάποτε τον αποκάλεσε ο Ζαν Λικ Γκοντάρ υπογράφει ένα ακόμα ντοκιμαντέρ που αυτές τις μέρες κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, και έχει σαν θέμα του ακόμα ένα είδωλο του Νεουρκέζικου στυλ.
Το fashion icon Άιρις Άπφελ (Iris Apfel ), μία γυναίκα η οποία αφιέρωσε όλη της ζωή στο στυλ τόσο της διακόσμησης όσο και της cult μόδας. Μαζί με τον σύζυγο της διατηρούσαν εταιρεία υφασμάτων που συνέδραμε επανειλημμένως στην ανακαίνιση του Λευκού Οίκου σε περίοδο τεσσάρων διαφορετικών προέδρων.
Το περίφημο Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης την τίμησε το 2005 με μία αναδρομική έκθεση στα προσωπικά της αξεσουάρ μόδας. Τα αξεσουάρ πάλι με τους πλέον απίθανους συνδυασμούς της αξιαγάπητης 93χρονης Iris αποτελούν σημαντικό μέρος του φιλμ όπου παρουσιάζει τα αναρίθμητα κολιέ της από κεχριμπάρι, τα πολύχρωμα έθνικ βραχιόλια της από ολόκληρο τον κόσμο, τα κινέζικης προέλευσης ενδύματα της, αλλά και εξεζητημένες δημιουργίες σύγχρονων σχεδιαστών όπως του Βερσάτσε. Η Άϊρις, που το χαρακτηριστικό της είναι το ζευγάρι τεράστιων γυαλιών που μονίμως φοράει, σαν μία σοφή κουκουβάγια του σικ και της μεγάλης κομψότητας. Ο Άλμπερτ Μέιζελς εξερευνεί τη δημιουργική ματιά της Iris στο χώρο των χρωμάτων και των υφασμάτων ενώ παράλληλα προσπαθεί να κάνει ένα ουσιαστικό ψυχογράφημα αυτής της εκκεντρικής και λαμπερής γυναίκας, αντιμετωπίζοντας την σαν ντίβα όχι του Χόλυγουντ, αλλά της μητρόπολης της πρωτοποριακής τέχνης και μόδας, της Νέας Υόρκης.
Ένα φωτογραφικό πορτρέτο του απαράμιλλου στυλ της Ιris
Τα αξεσουάρ με τους πλέον απίθανους συνδυασμούς της αξιαγάπητης 93χρονης Iris αποτελούν σημαντικό μέρος του φιλμ όπου παρουσιάζει τα αναρίθμητα κολιέ της από κεχριμπάρι, τα πολύχρωμα έθνικ βραχιόλια της από ολόκληρο τον κόσμο, τα κινέζικης προέλευσης ενδύματα της, αλλά και εξεζητημένες δημιουργίες σύγχρονων σχεδιαστών όπως του Βερσάτσε
σχόλια