Η Αθηναία της εβδομάδας Idra Kayne μίλησε στο προηγούμενο τεύχος της LiFO για τη ζωή της στον M. Hulot, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, πως «άμα πάψεις να προσφέρεις στο κοινό τη σαπίλα, θα σταματήσει να την αναζητάει». Ο Μαύρος Γάτος συμφωνεί: «Κάθε άνθρωπος διαμορφώνεται από το οικογενειακό και το ευρύτερο περιβάλλον του, το σχολείο, τα ΜΜΕ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το "πνεύμα της εποχής". Αν ένα αξιοπρόσεκτο τμήμα των παραπάνω δεν του πλασάρει σαπίλα αλλά ποιοτικά παραδείγματα και ερεθίσματα, θα έχει ερείσματα, ώστε να αποκτήσει με τη σειρά του σωστά κριτήρια και να προσπαθήσει να ζήσει ποιοτική ζωή ή, τουλάχιστον, να μην την ευτελίζει. Συνεπώς, όσο λιγότερη σαπίλα πλασάρεται, τόσο λιγότερη θα παράγεται. Σημειωτέον, δε, ότι οι έννοιες του "ποιοτικού" και της "σαπίλας" είναι συχνά εξαιρετικά υποκειμενικές. Για έναν θρησκόληπτο του "Σωτήρα", βαθύτατη σαπίλα, βόρβορος σωστός μπορεί να είναι η φυσιολογική ερωτική ζωή μιας 18άρας με κοντό σορτσάκι και ντεκολτέ, η οποία ακούει και metal».
☛ «Το κανονικό και το μη κανονικό» ήταν ο τίτλος που έφερε η στήλη του Ανδρέα Λουκάκου την προηγούμενη εβδομάδα, όπου σημείωνε πως «από το 2010 μέχρι σήμερα έχουμε ζήσει και ταυτόχρονα αποδεχτεί τόσο σουρεαλισμό, που δεν έχει μείνει τίποτα πια που να μας εκπλήσσει». Ο Ramon Ramone σχολίασε: «Νομίζω ότι ο "ισαποστακισμός" δεν πρέπει να είναι θέσφατο ούτε και αυτοσκοπός, τουλάχιστον όχι έτσι όπως εκλαμβάνεται από πολλούς, λανθασμένα. Είναι ένα πράγμα να μένεις ψύχραιμος, να κρίνεις με τα ίδια μέτρα και σταθμά τους πάντες και τα πάντα και ενδεχομένως, αφού κρίνεις, να παίρνεις θέση για το εκάστοτε θέμα, χωρίς φυσικά να είσαι προκατειλημμένος, και άλλο να ισοπεδώνεις άκριτα, χωρίς να παίρνεις θέση, φοβούμενος ίσως μη χαρακτηριστείς κάπως είτε από τους μεν είτε από τους δε, που περιμένουν το επόμενο θύμα για λιντσάρισμα, προσπαθώντας ίσως να κρατήσεις ένα υποτιθέμενο κύρος αδέκαστου παρατηρητή και όσο το δυνατόν περισσότερο κοινό, αν το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι ψαρώνει με τέτοιου είδους πρακτικές και συμπεριφορές.
»Για παράδειγμα, ήταν, νομίζω, πολύ δύσκολο να κρατήσει κανείς ίσες αποστάσεις στην πρόσφατη τραγωδία στο Μάτι. Γιατί εκείνες τις ημέρες, ενώ έχουν ξανασυμβεί τέτοιου ή παρόμοιου μεγέθους τραγωδίες και υπό άλλες κυβερνήσεις, η αντιμετώπιση της συμφοράς από τους σημερινούς κυβερνώντες και η συμπεριφορά τους ξεπέρασε κάθε όριο. Κανείς ως τώρα δεν προσπάθησε να βγει από πάνω με τόσο αισχρό τρόπο, κανείς δεν ήταν τόσο ανάλγητος, κανείς δεν κούνησε τόσο ξεδιάντροπα το δάχτυλο, επιπλήττοντας με αδιανόητο θράσος ανθρώπους που θρηνούσαν περιουσίες και νεκρούς, κανείς δεν προσπάθησε τόσο απροκάλυπτα να μας κοροϊδέψει και να προσβάλει τη νοημοσύνη μας και την κοινή λογική, αποπροσανατολίζοντας από τα ουσιώδη με επικοινωνιακές και αμφιβόλου εγκυρότητας φούσκες, για να αποσείσει τις ευθύνες που αυτονοήτως και αυταπόδεικτα του αναλογούν.
»Κυρίως, κανείς ως τώρα δεν είχε διανοηθεί να προσβάλει νεκρούς. Η προσβολή νεκρών είναι ύβρις, ο ορισμός της ύβρεως. Τόσο χαμηλά δεν είχε πέσει κανείς. [...] Το να επισημάνει κάποιος κάτι τόσο προφανές όπως το συγκεκριμένο ή κάποιο άλλο ανάλογο παράδειγμα δεν τον τοποθετεί απαραίτητα στο απέναντι στρατόπεδο. Αντιθέτως, είναι απόδειξη αντικειμενικότητας, σωστής κρίσης και πραγματικής τήρησης ίσων αποστάσεων».
☛ «Η έκρηξη του Κουκακίου περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο της Συγγρού – εξίσου επιτυχημένα»έγραφε η Μερόπη Κοκκίνη στο LIFO.gr και ο Takis Papas επισήμανε: «Από ιδιωτική πρωτοβουλία δεν πάσχουμε και όλα αυτά είναι όμορφα. Στον δημόσιο χώρο πάσχουμε. Από τα γλιτσιασμένα πεζοδρόμια, το παρκάρισμα παντού, την τσιμεντίλα και τον απίστευτο θόρυβο. Συν η ασχήμια του 95% των κτιρίων. Το νέο κύμα ξένων τα βλέπει όλα αυτά σαν περιπέτεια, σαν λούνα παρκ του χάους. Κάτι είναι κι αυτό, δεν λέω, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Διάβαζα σε άλλο άρθρο για το Κουκάκι που κοντεύει να γίνει "μικρό Παρίσι". Ναι, παραλίγο... Οι ελληνικές πόλεις (και χωριά) είναι οι πιο άσχημες (με μικρές εξαιρέσεις), βρόμικες και ανοργάνωτες στην Ευρώπη. Αυτό δεν έχει αλλάξει ακόμα. Αξίζει να δείτε τη φάτσα Ελβετών που βγαίνουν απ' το μετρό στο Γκάζι για να πάνε σε Αirbnb. Περπατάνε στον δρόμο, αφού δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, περνάνε τις γραμμές τρένου που είναι γεμάτες σκουπίδια, κοπανάνε τις βαλίτσες στο τσιμέντο και στα χώματα, τους κορνάρουν οδηγοί κ.λπ. Παθαίνουν σοκ!».
σχόλια