Τον Ιούλιο του 1967, σε μία χουντική φιέστα στα "Δειλινά", ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδούν σε πρώτη εκτέλεση τον ύμνο της Χούντας. Λίγες μέρες πριν, ο Μπιθικώτσης είχε λάβει την εξής επιστολή από τoν Μίκη Θεοδωράκη:
«Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα “Δειλινά” τον “Υμνο της Επαναστάσεως”. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις.
Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στον βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα.
Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας.
Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά».
Η παρούσα δημοσίευση στηρίχθηκε στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, καθώς και στις ιστοσελίδες "Ιστορικές φωτογραφίες", "'Ελλη να ένα μήλο", "Μενεξεδιά", "Παραπολιτική", κ.α.
σχόλια