Σαν σήμερα η Μέριλυν βρέθηκε νεκρή. Κι όμως είναι πιο ζωντανή, πιο παρούσα, πιο μυθολογημένη από ποτέ. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί δεν σταμάτησε από εκείνο το πρωϊνό της 5ης Αυγούστου του 1962 να πρωταγωνιστεί σε μια αέναη ταινία (με πρωταγωνίστρια αυτήν φυσικά) και σκηνοθέτες όλο το παγκόσμιο χωριό. Η Μέριλυν υπήρξε η κομβική πρώτη σύγχρονη οσιομάρτυρας του αμερικάνικου κινηματογράφου λίγο πριν αυτός αλλάξει καθοριστικά και μετατοπιστεί από την παντοκρατορία των ολντ στούντιο και των κατασκευασμένων ροζ μέγκασταρς στην θεματική επικράτεια του Σκορσέζε, του Κασσαβέτη, του Κόπολλα, του Σπιλμπέργκ κτλ.
Τα βιογραφικά στοιχεία της ζωής της βέβαια (και τα πριν την διασημότητα και τα μετά) συμπύκνωσαν το user's manual της αρχετυπικής σταχτοπούτας του 20ου αιώνα. Αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο ως χαρακτηριστικό διάχυσης. Μπορεί πανεύκολα κάποιος να ταυτιστεί μαζί της (διαταξικά και διασεξουαλικά) γιατί υπήρξε ερήμην της ο σάρκινος και μετέπειτα φιλμικός καμβάς πάνω στον οποίο μπορούσε ο καθένας, από τους εραστές της μέχρι το κοινό της και στη συνέχεια οι καλλιτέχνες που την μυθολόγησαν, να προβάλλουν τις δικές τους μύχιες επιθυμίες.
Η Μέριλιν βέβαια υπήρχε κατεξοχήν η Μεγάλη Αμερικάνικη Φαντασίωση. Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως υπήρξε ένα είδος πορνοταινίας για τον μέσο αμερικάνο θεατή εκείνης της εντελώς συντηρητικής περιόδου λίγο πριν την οργασμική άνθηση των 60ς. Ο καταπιεσμένος σεξουαλικά μεσοαστός θεατής πήγαινε στο σινεμά για να κάνει έρωτα μαζί της με ένα τρόπο που καμία από τις άλλες φιλμικές κατασκευές των στούντιο δε του πρόσφερε με τόση αληθοφάνεια και ένταση.
Παγώστε τις εκφράσεις της Μέριλιν ή βάλτε τις σε αργή κίνηση. Η Μέριλιν κάνει Ε-ΡΩ-ΤΑ με τον φακό και κατ' επέκταση με τον θεατή με ένα τρόπο σχεδόν πρωτόγονο. Οι συσπάσεις των ματιών, των χειλιών, όλη της η εκφραστική αλφάβητος εξυπηρετεί το συντακτικό της αποπλάνησης.
σχόλια