To διάσημο μιούζικαλ «Ωραία μου κυρία» έρχεται για πρώτη φορά στην αυθεντική του μορφή τον Νοέμβριο στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα.
Ακριβώς έξω από τον Κόβεντ Γκάρντεν. Είναι βραδάκι, το θέατρο έχει τελειώσει, βρέχει αρκετά κι ένας τύπος που συνόδευσε την μητέρα του σε παράσταση του Royal Opera House, ψάχνει απεγνωσμένα για ταξί.
Μέσα στον χαμό και την αναμπουμπούλα θα σκοντάψει πάνω σε ένα κορίτσι που περιφέρεται με ένα καλάθι και πουλά λουλούδια.
Η νεαρή λέγεται Ελάιζα Ντούλιτλ, είναι ατημέλητη, ξύπνια και αθυρόστομη, λαϊκή και καταφερτζού, παντελώς αμόρφωτη και με την ακατανόητη προφορά που μιλά τον... στολίζει επίθετα.
Ναι, αυτή είναι η σκηνή με την οποία ξεκινάει το «Ωραία μου κυρία» («My Fair Lady»), που σύντομα θα δούμε και στην Αθήνα.
Ένα από τα πιο επιτυχημένα, χαριτωμένα, σημαντικά μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ πρόκειται να παρουσιαστεί σε μια μεγάλη παραγωγή στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής τον ερχόμενο Νοέμβριο.
Το «τέλειο μιούζικαλ», όπως συχνά χαρακτηρίζεται, θα σκηνοθετήσει ο Γιάννος Περλέγκας, τη μουσική διεύθυνση θα αναλάβει ο Στάθης Σούλης, ενώ τη μετάφραση υπογράφει ο Δημήτρης Δημόπουλος.
Η έκπληξη πάντως δεν είναι μόνο ότι ο Γιάννος Περλέγκας θα σκηνοθετήσει μιούζικαλ (και μάλιστα το συγκεκριμένο που πρώτη φορά ανεβαίνει στην Ελλάδα στην αυθεντική του μορφή, με το σύνολο των τραγουδιών) αλλά ότι σκέφτεται σοβαρά να αναλάβει και τον ρόλο του καθηγητή Χίγκινς.
Ο σοβαρός και διανοούμενος καθηγητής γλωσσολογίας είναι αυτός που σκοντάφτει στην Ελάιζα, μένει άφωνος από τους τρόπους της και βάζει στοίχημα με τον στρατηγό Πίκερινγκ –που φιλοξενεί στο σπίτι του– ότι θα καταφέρει να διδάξει στην νεαρή τόσο σωστά αγγλικά ώστε να την μεταμορφώσει σε κυρία της υψηλής κοινωνίας και να ξεγελάσει τη λονδρέζικη αριστοκρατία, υποδυόμενη τη γαλαζοαίματη.
Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων όμως ο Χίγκινς διαπιστώνει ότι η Ελάιζα, παρά την ταπεινή της καταγωγή, είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, υπέροχη κι ερωτεύσιμη, μόνο που πλέον τη διεκδικούν αρκετοί.
Το θρυλικό μιούζικαλ ανέβηκε το 1956 στο Μπρόντγουεϊ κι αποτελεί μεταφορά του θεατρικού έργου του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο «Πυγμαλίων», αν και στο σενάριο υπάρχει μια σημαντική διαφορά με το δημιούργημα του Σο, καθώς στο θεατρικό η Ελάιζα δεν καταλήγει με το Χίγκινς, αλλά με τον Φρέντι (έναν επίδοξο μνηστήρα).
Από τη στιγμή που ανέβηκε η αυλαία στη Νέα Υόρκη, το μιούζικαλ υπήρξε τεράστια επιτυχία κάνοντας ρεκόρ ως το μακροβιότερο ανέβασμα παράστασης στο Μπρόντγουεϊ εκείνη την εποχή (έκανε πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου 1956 και κατέβηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1962, μετά από 2.717 παραστάσεις).
Ακολούθησε μια επίσης επιτυχημένη παραγωγή στη λονδρέζικη σκηνή, μια δημοφιλής ταινία, πολλές αναβιώσεις και μια σημαντική παρακαταθήκη με υπέροχα τραγούδια σαν το "I Could Have Danced All Night", "Why Can't the English?", "Wouldn't It Be Loverly?", "With a Little Bit of Luck", "Just You Wait", "The Rain in Spain", "Without You", "I've Grown Accustomed to Her Face", "On the Street Where You Live" κ.ά.
Αντάξια της θεατρικής της φήμης κι επιτυχίας υπήρξε και η κινηματογραφική του μεταφορά το 1964 σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κιούκορ. Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μιούζικαλ, η διασκευή σεναρίου έγινε από τον Άλαν Τζέι Λέρνερ ενώ τα τραγούδια της ταινίας γράφτηκαν από το συνθέτη Φρέντερικ Λέβε.
Πρωταγωνιστές της ταινίας ήταν η Όντρεϊ Χέπμπορν στον ρόλο της Ελάιζα Ντούλιτλ και ο Ρεξ Χάρισον στον ρόλο του Δρ. Χίγκινς.
Η ιστορία λέει πως ο ρόλος της Ελάιζα προοριζόταν για την Τζούλι Άντριους που τον είχε απογειώσει στη θεατρική του εκδοχή. Όμως, τα αφεντικά της Warner Bros δεν τη θεώρησαν αρκετά εμπορική και δημοφιλή και μάλλον το μετάνιωσαν οικτρά καθώς εκείνη τελικά πρωταγωνίστησε στο αντίπαλο δέος, το μιούζικαλ «Mary Poppins» της Walt Disney και κέρδισε –μεταξύ άλλων– και το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, ενώ, η Χέπμπορν δεν προτάθηκε καν για Όσκαρ.
