Δευτέρα 17 Ιουνίου 12:41, Ειδοποίηση messenger, Mother: Σκέφτηκα την Κυριακή να έρθουμε με τον μπαμπά να σε πάρουμε και επι τη ευκαιρία να πάρουμε και όλα τα πράγματα σου. Κρίμα δεν είναι να ταλαιπωρούμαστε με τη ζέστη μέσα Ιουλίου; Είναι καλά ακόμη.
«Ναι έχεις δίκιο, καλύτερα τώρα.» απάντησα και ήταν από τις λίγες φορές που το εννοούσα.
Τις πέρασα τις φάσεις μου αυτό το μήνα, είτε με φίλους, είτε με αγαπημένα πρόσωπα, είτε μόνη, τα έχυσα τα δέοντα δάκρυα του αποχωρισμού της «φοιτητικής ζωής» οπότε δεν μου έκανε και τρομερή αίσθηση το να αδειάσω το σπίτι. Εξ'άλλου αντικείμενα είναι και όσα αγαπώ θα τα πάρω μαζί μου στην πόλη μου. Είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κανείς δε θα χαθεί εάν δεν το θέλει και ότι έρχονται καινούρια πράγματα που θα μας ανανεώσουν. Τα έπιπλα μένουν ως έχουν καθώς ο μικρός μου αδερφός ακολουθεί για να περάσει τα επόμενα χρόνια της ζωής του σε αυτό το σπίτι, οπότε μικρό το κακό της μετακίνησης. Τα ρούχα, τα παπούτσια και τα βιβλία ήταν το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο και μία καλή ευκαιρία να ξεφορτωθώ την μπλούζα που αγόρασα μα δε φόρεσα ποτέ ή το παντελόνι που δεν μου έκανε αλλά με πείσμα κρατούσα στη ντουλάπα για τον μελλοντικό εαυτό μου που θα ήταν πέντε κιλά ελαφρύτερος. Χάρισα τσάντες που άδειασα το παλιό περιεχόμενο τους° αποδείξεις, αποκόμματα εισιτηρίων από παραστάσεις, πλαστικά περιτυλίγματα από καλαμάκια, άπειρα φιλτράκια και τρίμματα καπνού που με έκαναν να γελάσω γιατί είχα ξεχάσει τον καπνιστή εαυτό μου. Με λες και τσαπατσούλα που φρόντισα να βρω σπίτι για όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα σε κάθε λογής τσαντάκι και πορτοφολάκι.
Συνειδητοποίησα ότι το Ελενάκι έγινε Ελένη ενώ οι κάρτες που του ευχόταν «καλή φοιτητική ζωή» σύντομα θα αντικατασταθούν από κάρτες που θα εύχονται «καλή σταδιοδρομία».
Στην «to-do» λίστα μου έσβησα τις λέξεις ρούχα, βιβλία, τσάντες και παπούτσια και έμεινε μια τελευταία κατηγορία με τίτλο «προσωπικά». Για λίγο σκέφτηκα, τι παραπάνω προσωπικό έχουν οι κάρτες, οι φωτογραφίες ή τα γραμμένα χαρτάκια από τα παπούτσια ΜΟΥ, τα ρούχα ΜΟΥ ή τα βιβλία ΜΟΥ; Ανοίγω το ντουλαπάκι της βιβλιοθήκης και φυσικά το θέαμα ήταν η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα του τσαπατσούλη εαυτού μου: χαρτιά διπλωμένα ακανόνιστα, φωτογραφίες τυλιγμένες κυλινδρικά και κουτιά γεμάτα χάος ήταν οι προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσω για την επόμενη ώρα. «Ωραία» σκέφτηκα γεμάτη ειρωνεία και γονάτισα στο πάτωμα για να ξεχωρίσω ό,τι μεσολάβησε στα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ευκαιρία να καθυστερήσω και το διάβασμα μου μιας και αύριο δίνω το τελευταίο μου μάθημα. «Υπερσούπερ procrastinator» η δικιά σου, τι νόμιζες;
Αποκόμματα εισιτηρίων από υπεραστικές διαδρομές που έκανε ο πεισματάρης εαυτός μου, χαρτάκια που έγραφαν «Έλα μωρή καλημέρα, άφησα 10 ευρώ στο τραπέζι για χθες, ευχαριστώ που με περιμάζεψες και με φρόντισες ενώ ήμουν χάλια» ή ένα πικραμμένο γράμμα από μια παλιά φίλη που αισθανόταν «περιττή» στη ζωή μου και που σκέφτομαι ενίοτε. Ας μη ξεχνάμε και το κεφάλαιο «Κάρτες Γενεθλίων». Πολλές όμως. Γεμάτες πολλή αγάπη που έλαβα και ελπίζω να ανταπέδωσα. Αποδεικτικά στοιχεία ότι φωτογραφήθηκα με τον έρωτα.
Φωτογραφίες με κολλητές που δεν είναι πλέον κολλητές αλλά με γεμίζουν χαρά οι αναμνήσεις μου μαζί τους. Ανάμεσα τους ευχές και φωτογραφίες από άτομα που αποχωρίζομαι σήμερα, που θα με πάρουν αγκαλιά τη στιγμή της ορκομωσίας μου είτε με τη φυσική ή την πνευματική τους παρουσία, που βομβαρδίζουν καθημερινά την ομαδική μας συνομιλία και μου και μου δίνουν μια καθημερινή δόση ευτυχίας. Λίγο πιο βαθιά στον απύθμενο λάκκο της ακαταστασίας φωτογραφίες δικές μου που με έκαναν να πω «πω ρε φίλε, γιατί είμαι έτσι εδώ» αλλά αργότερα με έκαναν να σκεφτώ πως αν δεν ήμουν έτσι τότε δεν θα ήμουν αλλιώς τώρα.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι το Ελενάκι έγινε Ελένη ενώ οι κάρτες που του ευχόταν «καλή φοιτητική ζωή» σύντομα θα αντικατασταθούν από κάρτες που θα εύχονται «καλή σταδιοδρομία». Ακόμη κι αν είχα να κάνω με αντικείμενα, η συμβολή των ανθρώπων σε αυτά τα φορτίζει και τότε είναι που η στιγμή του αποχωρισμού γίνεται δύσκολη.
Όμως δεν γίνεται να φύγω με όλα αυτά τα πράγματα και να μπουκώσω το δωμάτιο που με τόσο κόπο οι γονείς μου κατάφεραν να αδειάσουν από την παιδική μου ηλικία προκειμένου να γυρίσω πάλι. Κάνω επιλογή, τυχαία, άδικη, ποιος ξέρει; Κρατάω μερικές φωτογραφίες και μερικές κάρτες, «να έχω να θυμάμαι». Κάνω χώρο για καινούριες κάρτες, για νέες φωτογραφίες και γεμίζω με αισιοδοξία. «Ποιος πάει μέχρι την ανακύκλωση τώρα;» σκέφτηκε ο τεμπέλης εαυτός μου που ποτέ δεν με απογοητεύει, όμως ήξερε βαθιά μέσα του ότι ήταν καιρός για ανακύκλωση.
σχόλια