Ένα λεπτό είναι αρκετό να καταλάβεις ότι πάντα θα διαλέγει το γέλιο. Ότι προτιμάει να είναι αισιόδοξη ακόμα και όταν θα ήταν ευκολότερο να μην το κάνει. Για να τη δεις να έχει περισσότερη ενέργεια από εσένα, και ας έχει τα χρόνια σου επί 2 και είναι σωματικά εξουθενωμένη.
Ένα λεπτό να ντραπείς για τον εαυτό σου που κυνηγάς το αύριο με φόβο και όχι με το αστείρευτο κουράγιο της. Και ας ξέρεις ότι έχεις πολλά αύριο να πέσεις και να σηκωθείς, ενώ τα δικά της αύριο της τα έδωσαν μετρημένα στα δάχτυλα. Να σε κρίνεις δειλό, αφού στη θέση της θα είχες σκεφτεί να εγκαταλείψεις στα μισά.
Ένα λεπτό και δυο κουβέντες μαζί της, για να δεις ένα κόσμο πιο ανθρώπινο, που δεν τον νοιάζει ο δίπλα, που τείνει να αυτοσαρκάζεται και να είναι ειλικρινής με κάθετι που για τους άλλους πρέπει να κρατηθεί "στα μεταξύ μας", μήπως και το παρεξηγήσουν. Να δεις μία γυναίκα που είναι το κέντρο της προσοχής,όχι επειδή το επιδιώκει. Αλλά επειδή εμείς έχουμε ανάγκη να μας δώσει λίγη από την χαρά της. Και ας παλεύει στη δική της τρικυμία• την πολύ μεγαλύτερη από τη δική μας, κάνοντάς τη να φαντάζει μικρότερη και από τον μικρότερο πόνο.
Ένα λεπτό χρειάστηκε να μάθεις ότι "έφυγε" και να αρχίσεις να ψάχνεις την αδικία. Να αναζητάς με μανία το φταίχτη, να τα βάζεις με "Τον από πάνω", να φέρεσαι όπως εκείνη δεν θα διάλεγε να πράξει. Και μέσα σε αυτά τα 60 δευτερόλεπτα να αποδεχτείς ότι είμαστε έναν άνθρωπο πιο μακριά από ένα καλύτερο κόσμο. Ένα κόσμο που αγαπάει να γελάει.
Νάγια, μη ξεχάσεις να μάθεις και τους εκεί ψηλά να γελάνε.
