Από μικρά παιδάκια οι γονείς μας μαθαίνουν τα θεμέλια της αδελφικής σχέσης. Λόγια τύπου «Πρέπει να αγαπάτε ο ένας τον άλλο», «Να είστε πάντα εδώ ο ένας για τον άλλο», «Πάνω απ' όλους τα αδέρφια σας», «ο αδερφός σου θα σε στηρίξει, θα είναι πάντα δίπλα σου, θα χαρεί για τη χαρά σου», «το αίμα νερό δεν γίνεται» και άλλα τέτοια σχετικά.
Και κάπως έτσι μαθαίνουμε πως αυτή η μοναδική σχέση πρέπει να είναι πάνω από όλα. Συγχρόνως μαθαίνουμε πως ότι και να κάνουμε ο ένας στον άλλο υπάρχει η συγχώρηση. Και κάπως έτσι, τόσο απλά δώσαμε το δικαίωμα σε κάποιον να μπορεί να συμπεριφερθεί αυθαίρετα και μάλιστα, χωρίς να υπάρχει αντίδραση.
Γίναμε σαν μικροί θεοί ικανοί να ανεχτούν το οτιδήποτε και κυρίως να συγχωρέσουν και να δώσουν άφεση για κάθε συμπεριφορά που σου «χαρίζεται». Κυρίως, όμως, γίναμε δεδομένοι. Δεδομένοι σε μια τοξική σχέση. Σε μια σχέση που δεν ξέρουμε τη λέξη προσπάθεια. Σε μια σχέση που η κοινωνία μας δίδαξε έναν ακόμα άγραφο κανόνα της, αυτόν της διατήρησης αυτής της σχέσης όπως και να έχει.
Από την άλλη, όμως, ίσως και για να δικαιολογηθεί και αυτό το άβατο της αδελφικής σχέσης μας έφτιαξε μια παροιμία. Αυτή που λέει πως τους φίλους τους διαλέγουμε, τους συγγενείς μας όχι. Ισχύει απόλυτα. Δεν συνεπάγεται όμως, και καμία δέσμευση ως προς αυτούς. Δεν συνεπάγεται πως μπορούν να σε αντιμετωπίζουν υποτιμητικά, να σου ασκούν λεκτική βία, να ρίχνουν πάνω σου τις ευθύνες που δεν μπορούν να πάρουν, να γίνεσαι το μπαλάκι για να ξεθυμάνουν από τις ορμές που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν ή τα θέματα τους που δεν μπορούν να λύσουν.
Η κάθε σχέση θέλει προσπάθεια. Προσπάθεια αμοιβαία και αμφίδρομη. Έτσι μια σχέση μπορεί να είναι υγιής. Δεν μπορείς μόνο να δίνεις ή μόνο να παίρνεις. Οφείλετε να συνεισφέρετε από κοινού.
Μια εύλογη απορία είναι τι κάνει το αίμα τόσο ισχυρό πια που μας κάνει να μην μπορούμε να απομακρύνουμε κάποιον συγγενή που είναι τοξικός για εμάς. Σε έναν φίλο σου πόσες ευκαιρίες θα έδινες αν αυτός πρακτικά σε θεωρούσε «ακίνητό» του; Πότε ξεπερνιέται αυτό το όριο που η θλίψη που συσσωρεύεις είναι πια μόνο θύμος ή κανένα συναίσθημα;
Τοξικοί άνθρωποι υπάρχουν πολλοί. Είναι οδυνηρό να είναι κάποιος που τόσα χρόνια σε μαθαίνουν ότι θα είναι τόσο σημαντικός για σένα. Είναι απογοητευτικό να πληγώνεσαι από αυτούς που θα έπρεπε να στηρίζεσαι. Είναι δυσάρεστο να επιτρέπεις καταστάσεις γιατί απλά πρέπει, καταστάσεις που σε αποδυναμώνουν και σε διαλύουν.
Και όλα αυτά ξέρεις γιατί; Γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι με αρχές και ιδανικά. Άνθρωποι που ξέρουμε να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι. Και αυτοί που δεν ξέρουν να σου συμπεριφέρονται ως άνθρωπο δεν έχουν και δεν θα πρέπει να έχουν χώρο στη ζωή και στη ψυχή σου.
