☛ Για την καθημερινή κόλαση ενός εκπαιδευτικού (μαχαιρώματα, εμπρησμοί αιθουσών, bullying στους δασκάλους) έγραψε ο M. Hulot. Στο κείμενο αυτό ξεχώρισε το σχόλιο του χρήστη Lumidy, ο οποίος ανέφερε τα εξής: «Πολύ ενδιαφέρον άρθρο και παράλληλα εξοργιστικό για το πώς έχουν τα πράγματα. Λείπουν η πειθαρχία και η επιβολή κανόνων απ' τον δάσκαλο. Η εξουσία πρέπει να βρίσκεται στα χέρια του δασκάλου/καθηγητή και όχι στα χέρια του γονέα, πόσο μάλλον του παιδιού. Βέβαια, αυτή η μορφή εξουσίας πρέπει να είναι υγιής. Δηλαδή, να βάζει τα σωστά όρια και να μην είναι εξουσιομανής, όπως ήταν παλιά ο καθηγητής με τη βέργα. Έτσι, θα έχει και ο μαθητής ένα παράδειγμα.
»Πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν πήγαινα εγώ σχολείο, υπήρχαν στιγμές που αρκετοί μαθητές κάνανε τη ζωή πατίνι σε συγκεκριμένους δασκάλους. Αλλά πάντα υπήρχε η λύση της απουσίας/αποβολής, της κακής βαθμολογίας λόγω διαγωγής ή της επέμβασης του διευθυντή, που έκανε τις απαραίτητες ενέργειες. Κανένας γονιός δεν πήγαινε σε κανέναν δάσκαλο να πει τίποτα για καταγγελίες, παρά μόνο για να ρωτήσει τι γίνεται και πώς πάει το παιδί του στην τάξη. Αυτά που διάβασα στο παρόν άρθρο είναι εξοργιστικά και αδιανόητα. Σίγουρα φταίνε οι γονείς, που νομίζουν ότι τους ανήκει ο κόσμος και δεν ξέρουν πώς να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους, καθιστώντας τα επικίνδυνα για τον εαυτό τους και τον περίγυρό τους. Έχει χαθεί ο σεβασμός μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Έχει χαθεί ένας συνδετικός κρίκος. Έχει χαθεί το ενδιαφέρον για μάθηση. Έχει χαθεί η έννοια τιμωρία. Είναι δυνατόν να καις το σχολείο ή να μαχαιρώνεις έναν άνθρωπο και να μη σε αγγίζει τίποτα;
»Επίσης, ακόμα ένα σοβαρό πρόβλημα είναι το γεγονός της μονιμότητας. Δεν γίνεται, τη στιγμή που οι σχέσεις μεταξύ καθηγητή και μαθητή καλυτερεύουν και βρίσκονται κάποιες σταθερές μέσα στην τάξη, να σε στέλνουν να "δαμάσεις" έναν άλλον όχλο. Μέσα απ' αυτό το άρθρο, που περιέχει προσωπικές εμπειρίες, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε το πρόβλημα που υπάρχει με τον σεξισμό, το body shaming και την απαξίωση των συνανθρώπων μας, ακόμη και στις πολύ νεαρές ηλικίες. Τέλος, ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα, που εμφανίστηκε τα χρόνια της κρίσης, είναι ο ντόρος που έγινε με το bullying. Η κατάχρηση του όρου και οι καταγγελίες που έχουν γίνει έχουν οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα. Θεωρείται "bullying" το να επιπλήξεις τον μαθητή την ώρα του μαθήματος! Είμαστε σοβαροί; Χρησιμοποιούμε κάτι τόσο σημαντικό για κάτι τόσο ασήμαντο; Δυστυχώς, το θετικό κίνημα του anti-bullying έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Στα σχολεία της οικονομικής, αλλά προπάντων κοινωνικής κρίσης δεν υπάρχουν τάξεις, αλλά αταξίες. Είναι πραγματικά θλιβερό. Ιδιαίτερα όταν σκέφτεσαι ότι αυτά τα παιδιά θα είναι οι επόμενοι που θα πάρουν στα χέρια τους αυτήν τη χώρα».
☛ Στην απώλεια του γνωστού μουσικοσυνθέτη Γιάννη Σπανού αναφέρθηκε η μουσικολόγος Ρενάτα Δαλιανούδη. Ο χρήστης cham σχολίασε: «Μεγάλη απώλεια. Ήταν ένας πολύ σπουδαίος συνθέτης και άφησε πίσω του τεράστιο έργο. Όμως, υπάρχει κι ένα παράδοξο στην κληρονομιά του Σπανού. Συνέθεσε (όχι με δικούς του στίχους) ένα από τα δέκα καλύτερα τραγούδια και ίσως το χειρότερο ελληνικό που γράφτηκε. Το πρώτο είναι το "Κάτω απ' τη μαρκίζα" σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό ποίημα γεμάτο εικόνες, το οποίο έντυσε με θεϊκή μουσική και ερμήνευσε μοναδικά η Μοσχολιού με την μπάσα, αλλά γεμάτη ευαισθησία φωνή της. Το δεύτερο είναι το "Θέλω τα όπα μου" σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου, που ερμήνευσαν η Άννα Φόνσου και η Δούκισσα, το οποίο περιέχει τους εξής στίχους: "Θέλω τ' αστεία μου, τα καλαμπούρια μου, τη σαχλαμάρα μου να τηνε πω./ Θέλω τα χάδια μου και τη σφαλιάρα μου από τον άνθρωπο που αγαπώ". Με τέτοια καριέρα, όμως, είναι απλώς ένα μικρό μελανό σημείο που υπερκαλύπτεται από άλλες, αμέτρητες, υπέροχες και αξέχαστες συνθέσεις».
☛ Για την παρακμή του κρέατος έγραψε ο Νίκος Ράπτης και το άρθρο του συγκέντρωσε πληθώρα σχολίων από τους αναγνώστες του Lifo.gr. Συγκεκριμένα, ο Takis, εκφράζοντας την άποψή του για το θέμα, σημείωσε: «Η αλήθεια είναι ότι απέχουμε πολύ από το να λέμε πως "η βιομηχανία του κρέατος είναι καταδικασμένη να δίνει μάχες οπισθοφυλακής". Κανείς δεν σκέφτεται σοβαρά να θέσει στην παρανομία τα σφαγεία. Όσο και αν προσπαθούν οι χορτοφάγοι να μας πείσουν για το αντίθετο, ούτε οι πωλήσεις κρέατος έχουν υποστεί κάποιο ιδιαίτερο πλήγμα ούτε οι τιμές του κάποιες φοβερές μεταβολές. Αν και υπάρχουν υποκατάστατα του κρέατος, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να τα βρει εύκολα, πλην μερικών γκουρμέ καταστημάτων. Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα στη διατροφή χρειάζονται ισορροπία και τα ακραία διατροφικά πρότυπα, είτε χορτοφαγικά είτε κρεατοφαγικά, είναι σίγουρα καταδικαστέα».
σχόλια