Εκτός από το να κάνουν τους/τις εκπροσώπους μιας «αποκλειστικής» ελίτ να φαίνονται ελκυστικοί/ές αλλά και να νιώθουν πολύ καλύτερα με τον εαυτό τους, σειρές όπως το εξαιρετικά δημοφιλές The Crown, ο τρίτος κύκλος του οποίου είναι ήδη διαθέσιμος στο Netflix, φαίνονται να αντανακλούν αυτό που είχε ορίσει ο ιστορικός και συγγραφέας Πολ Γκίλροϊ, ως «μετα-αποικιακή μελαγχολία» ή αυτό που είχε αποκαλέσει παλιότερα ο Σάλμαν Ράσντι ως «αναπαλαίωση της φθαρμένης πρόσοψης της αυτοκρατορίας».
Αυτό υποστηρίζει με άρθρο του στον Guardian o αρθρογράφος και διδακτορικός ερευνητής στο Goldsmiths στο πεδίο των media, Callum Alexander Scott, και δεν είναι φυσικά ο πρώτος που εκφράζει αντίστοιχους προβληματισμούς αλλά και απορία για την τεράστια και παγκόσμια δημοτικότητα όχι μόνο επιφανών τηλεοπτικών σειρών όπως το The Crown και το Downton Abbey αλλά και πολλών πρόσφατων ταινιών που φαίνονται να παρατηρούν με «ροζ γυαλιά» την ιστορία της βρετανικής μοναρχίας.
Το 2013, ο γενικός διευθυντής του BBC, Tony Hall, είχε πει χωρίς περιστροφές, ότι η «σιωπηλή διπλωματία» σειρών όπως το Downton Abbey μπορεί να είναι εξίσου πολύτιμη για τα συμφέροντα της χώρας με τον Βρετανικό στρατό.
Συγχρόνως, αυτά τα υψηλών προδιαγραφών τηλεοπτικά και κινηματογραφικά προϊόντα, φαίνονται να λειτουργούν παράλληλα με το νοσταλγικό αφήγημα του Brexit για μια Βρετανία που πρέπει να καταλάβει εκ νέου τη «δικαιωματική της θέση στην παγκόσμια τάξη» και να ξαναγίνει «όπως ήταν παλιά».
Όπως επίσης σημειώνεται στο άρθρο, η δημοτικότητα του The Crown δεν περιορίζεται στο βρετανικό κοινό και το γεγονός ότι είναι δημοφιλές παντού σχεδόν στον πλανήτη, το καθιστά μέρος του οπλοστασίου «ήπιας δύναμης» [soft power] που χρησιμοποιείται για το ρετουσάρισμα της εικόνας του παραδοσιακού βρετανικού κατεστημένου.
Το 2013, ο γενικός διευθυντής του BBC, Tony Hall, είχε πει χωρίς περιστροφές, ότι η «σιωπηλή διπλωματία» σειρών όπως το Downton Abbey μπορεί να είναι εξίσου πολύτιμη για τα συμφέροντα της χώρας με τον Βρετανικό στρατό.
Προφανώς, το γεγονός ότι πολλές υψηλού κύρους σειρές και ταινίες εποχής παρουσιάζουν συχνά μια διαστρεβλωμένη εικόνα της χώρας (και της ιστορίας), έρχεται σε δεύτερη μοίρα, σύμφωνα με το άρθρο. Τέτοιες παραγωγές, όπως είχε παρατηρήσει παλιότερα, ο ιστορικός και βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Harry Leslie Smith, αναπαριστούν την ιστορία ως «πολυτελές θέαμα στο οποίο οι πλούσιοι, οι ισχυροί και οι ευγενείς επιβλέπουν τις ζωές εκατομμυρίων επιδεικνύοντας καλοβουλία, σοφία και χάρη – οι υπόλοιποι είμαστε απλά μέρος του σκηνικού».
