Εννοείται δεν έχω λύσει όλα τα θέματά μου και ούτε θα τα λύσω ποτέ. Σαν τα παράσιτα. Εσύ θα ξεχορταριάζεις, αλλά αυτά θα ξαναφυτρώνουν. Εσύ τη δουλειά σου κι αυτά τη δική τους. Έχω, λοιπόν, κι εγώ τα θέματά μου. Τώρα, αυτό μπορείς να το πεις με δύο τρόπους. Είτε ξεφυσώντας είτε χαμογελώντας, περιμένοντας με προσδοκία τα νέα μαθήματα που θα σου φέρει το σύμπαν – κάτι σαν τις εξετάσεις που είχαμε στο σχολείο. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι στη δεύτερη κατηγορία.
Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας για να δοκιμάσουν εμάς και τα όριά μας. Αυτοί συνήθως είναι οι Δάσκαλοί μας. Είναι αυτοί που μας ζορίζουν, μας πρήζουν και μας θυμώνουν. Αλλά κι αυτοί που μας εξελίσσουν. Αρκεί να το θελήσουμε. Στη δική μου ζωή, η μικρή μου κόρη είναι ένας από αυτούς. Συχνά κοντραριζόμαστε και πλακωνόμαστε. Το χειρότερό μου είναι όταν κλειδώνεται στο δωμάτιό της. Ακόμα χειρότερο όταν της μιλάω και με αγνοεί επιδεικτικά. Από την άλλη, έρχονται στιγμές μαζί της που είναι τόσο μαγικές, που λες και τα ξεχρεώνουν όλα. Κάτι σαν επιστροφή φόρου εκεί που δεν την περιμένεις.
«Tο να κρίνει κανείς είναι το εύκολο. Το να κατανοήσει είναι το δύσκολο» — Άρθουρ Μίλερ
Φεύγω σήμερα για εξωτερικό και θα μου λείψουν τα κορίτσια. Πέρασα, λοιπόν, την προηγούμενη να τις δω, στο σπίτι της μαμάς τους. Τη μικρή ήθελα να την αγκαλιάσω, αλλά δεν μου καθόταν. Είναι το παράπονό μου. Χθες, μία από τα ίδια, όμως είπα να παίξω και όχι να κρίνω. Να αφεθώ. Μπήκα στο δωμάτιό της. Πήγα να την αγκαλιάσω. Κλασικά, χυλόπιτα. Πήγε να μου βγει από αριστερά. Σαν να πήγε να με ντριπλάρει. Δεν την άφησα. Μετά πήγε από δεξιά. Πάλι δεν την άφησα. Σε κάποια φάση πήγε να χωθεί κάτω από τα πόδια μου. Είχαμε μόλις ανακαλύψει καινούργιο παιχνίδι. Κάτι σαν κυνηγητό. Πρέπει να της πήρε ώρα να καταφέρει να μου ξεγλιστρήσει. Κυριολεκτικά σκασμένη στα γέλια. Κι εκείνη κι εγώ. Μετά την κυνήγησα στο σαλόνι. Κυνηγιόμασταν γύρω γύρω σαν τρελοί. Ήταν αυτό που ήθελε. Κι εκείνη κι εγώ. Είχαμε γίνει ένα πια.
Μετά θυμήθηκα που της αρέσει να μοιράζεται τα αγαπημένα της βιντεάκια στο YouTube με το tablet της. Όταν σε φωνάζει δίπλα της να τα δείτε είναι ο δικός της τρόπος να σου πει ότι σε θέλει πλάι της. Εμένα πάλι με τρέλαινε κάθε φορά που έπιανε tablet. Μέχρι που κατάλαβα.
Έπειτα μου ήρθε στο μυαλό άλλη μια ιστορία. Κάθε Τετάρτη έχουμε μια ομάδα ψυχοθεραπείας όπου μοιραζόμαστε συναισθήματα και ιστορίες. Τις προάλλες έφερα μια ιστορία χαράς. Κάποιοι έπεσαν να με φάνε. «Αυτό δεν το κάνεις καλά και το άλλο δεν το κάνεις καλά». Μουρμούρα. Θύμωσα και στο τέλος τούς τα έχωσα χοντρά. Προχθές μίλησε μια κοπέλα για τα δικά της. «Συχνά θέλω να δώσω αγάπη και οι άλλοι νομίζουν ότι είμαι σκληρή. Όπως με τον Στέφανο. Εγώ εκείνη τη μέρα ήθελα να τον βοηθήσω, αλλά εκείνος νόμιζε ότι ήμουν σκληρή. Με πονάει αυτό». Αφού μιλήσει κάποιος στην ομάδα, όποιος θέλει μπορεί να δευτερολογήσει. Ήρθε η σειρά μου. «Δέσποινα, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. (με κάρφωσε με προσοχή) Εσύ πήγες να μου δώσεις αγάπη κι εγώ σε έκρινα. Θεώρησα ότι ήσουν σκληρή. Θέλω να με συγχωρέσεις». Με ξανακοιτάει στα μάτια. Τη ρωτάω αν μπορώ να της κάνω μια αγκαλιά. Μου γνέφει «ναι». Η αγκαλιά κράτησε ώρα. Κάποιες φορές τα λόγια δεν αρκούν.
Καπάκι μού ήρθε στο μυαλό μία από τις εξαιρετικές συνεντεύξεις που έπαιρνε παλιά ο Λάλας στο ΒΗΜΑgazino. Εκείνη την Κυριακή είχε τον Άρθουρ Μίλερ, τον γνωστό θεατρικό συγγραφέα, τον άντρα της θρυλικής Μέριλιν Μονρό. Σε κάποια φάση τού λέει ο Μίλερ: «Kύριε Λάλα, το να κρίνει κανείς είναι το εύκολο. Το να κατανοήσει είναι το δύσκολο».
Στην κατανόηση κρύβεται όλη η ζωή.
