☛ Με αφορμή μια πρόσφατη έρευνα που αποκάλυψε ότι 8 στους 10 εργοδότες στην Ελλάδα δεν βρίσκουν εργατικό δυναμικό, η Βίβιαν Στεργίου αναρωτήθηκε εάν οι εργοδότες ψάχνουν πραγματικά για να βρουν τους κατάλληλους υπαλλήλους. «Αν δούμε λίγο τους μισθούς-χαρτζιλίκια, την έλλειψη τραπεζικής στήριξης και άρα πρόσβασης σε κεφάλαιο των νέων επιχειρήσεων, τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και τα καθεστώτα "μαθητείας" που τεχνηέντως παρατείνονται επ' άπειρον, μπορούμε να αμφιβάλλουμε για τη δήθεν απουσία ταλέντου και ορεξάτων δουλευταράδων σ' αυτόν τον τόπο. Πολλοί και πολλές ψάχνουν για δουλειά. Ίσως οι θέσεις που μένουν άδειες να βρομάνε εκμετάλλευση» κατέληγε στο κείμενό της η αρθρογράφος της LiFΟ. Σχετικά με αυτό το θέμα, ο χρήστης cauk σημείωσε τα εξής: «Καμία ειδική συνθήκη (κατεστραμμένη οικονομία, κρίση, μνημόνια κ.λπ.) δεν δικαιολογεί συμπεριφορές εκμετάλλευσης, όπως αυτές που ζούμε όσοι δουλεύουμε σε αυτήν τη χώρα. Εξάλλου, αυτά συνέβαιναν και προ κρίσης. Απλώς, μετά την κρίση, κάποιοι/-ες απέκτησαν μια πιστευτή δικαιολογία για να συνεχίσουν τις λαμογιές τους. Δεν μπορεί ο άλλος να επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία τον κιτς νεοπλουτισμό του και να λέει μετά ότι δεν μπορεί να πληρώνει ένσημα, γιατί αυτό σημαίνει ότι η αμαξάρα του πληρώθηκε με τον δικό μου κόπο και εις βάρος μου. Φυσικά, υπάρχουν και τίμιοι εργοδότες, αλλά δεν είναι η πλειονότητα».
☛ Στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη μίλησε ο κορυφαίος σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης. Με αφορμή τη νέα του ταινία «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», η οποία βγαίνει στις αίθουσες στις 5 Μαρτίου, ο Κύπριος κινηματογραφιστής και σεναριογράφος ανέφερε σχετικά: «Παρότι ως φόρμα η ταινία είναι ελληνική, μιλάει ελληνικά, οι χαρακτήρες είναι Έλληνες, πολύ συγκεκριμένα πράγματα, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια προσέγγιση του πώς κινείται ο κόσμος γενικά. Δηλαδή, δεν είναι αν είμαστε ή όχι τόσο χάλια εμείς. Είναι ότι οι ανθρώπινες καταστάσεις, οι άνθρωποι, οι σχέσεις τους, το διακύβευμά τους, είναι μεταξύ τραγωδίας και γελοιότητας».
Ένα από τα σχόλια των αναγνωστών που ξεχώρισαν ήταν αυτό του τυχαίος περαστικός, ο οποίος έγραψε: «Τα είπε όλα αυτός ο υπέροχος σκηνοθέτης. Το θέμα, τώρα, είναι αυτός ο κόσμος να δει την ταινία στη μεγάλη οθόνη, όχι στον υπολογιστή, στην τηλεόραση ή στο κινητό, γιατί κι εγώ είμαι καλλιτέχνης και σκηνοθέτης, αλλά ταυτόχρονα είμαι και μάστορας. Προσέχω, δηλαδή, μέχρι και την τελευταία βίδα στην κατασκευή μιας ταινίας και θέλω ο άλλος να το γνωρίζει αυτό. Αλλά πού να καταλάβει το κοινό πόσο μαγευτική είναι η μεγάλη οθόνη!».
☛ «Αλίμονο στους γέρους» ήταν ο τίτλος στο κείμενο του Δημήτρη Πολιτάκη, ο οποίος μοιράστηκε με τους αναγνώστες της LiFO τους προβληματισμούς του για το πέρασμα των χρόνων. Αυτές οι ανησυχίες οδήγησαν τη Snoopy να γράψει τα ακόλουθα: «Φυσικά και μεγαλώνουμε. Φυσικά και –πρώτα ο Θεός– θα γεράσουμε. Μεσήλικες λεγόμαστε από τα 35 και μέχρι να φτάσουμε στην τρίτη ηλικία, δηλαδή από τα 65 και μετά. Είμαι 50 και θα απαντούσα καταφατικά στην ερώτηση αν κάποιος λέγεται ηλικιωμένος στα 65. Πρόκειται για κοινή λογική και δεδομένα. Δεν χρειάζεται να είσαι πολύ νέος για να το καταλάβεις. Ναι, πολλοί άνθρωποι λένε πράγματα που δεν στέκουν, γιατί είναι εκτός τόπου και χρόνου. Υπάρχει, βέβαια, τεράστια διαφορά από εξηντάρη σε εξηντάρη. Μόνο που όσοι παραμένουν "νέοι" και περίεργοι για καθετί καινούργιο αποτελούν την εξαίρεση. Το να λέμε ότι η ηλικία είναι απλώς ένα νούμερο είναι αστείο. Παρ' όλα αυτά, όταν ο άνθρωπος εξελίσσεται και προσπαθεί να γίνει καλύτερος, δεν γερνάει η ψυχή και το μυαλό του. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι δεν εστιάζουν σε αυτό, δηλαδή εννοούν κάτι άλλο όταν μιλάνε για νεότητα. Και όσο πιο πωρωμένοι είναι με αυτό, τόσο πιο μεγάλοι δείχνουν, κι ας κάνουν τα πάντα για να πετύχουν το αντίθετο. Το καθαρά εμφανισιακό κομμάτι έχει να κάνει με το πόσο καλά γονίδια έχουμε κληρονομήσει. Κατά τα άλλα, μένεις νέος όσο έχεις στόχους και όνειρα. Η ζωή είναι υπέροχη και έχει τόσα να μας δώσει αν είμαστε ανοιχτοί στα δώρα της. Ποτέ μου δεν με ενδιέφερε πώς με βλέπουν οι άλλοι, δεν υπήρξα ποτέ μου φιλάρεσκη, ούτε εξαρτημένη από απόψεις άσχετων γενικότερα. Η δύναμή μου πηγάζει από μέσα μου και νομίζω ότι αυτό είναι το σημαντικότερο, να έχουμε αυτόνομη "γεννήτρια" ενέργειας και πίστης. Πίστη για τη ζωή, τον άνθρωπο, μα, πάνω απ' όλα, πίστη στον εαυτό μας. Προσωπικά, νιώθω ευγνωμοσύνη για καθετί μικρό. Κάθε μέρα, όταν βγαίνω από το σπίτι, νιώθω πλήρης και κάνω μέσα μου μια μικρή προσευχή που δεν έχει λόγια. Εύχομαι να μη συμβεί κάτι και να φύγω όρθια, όπως το ευχόμαστε όλοι μας. Είμαι, όμως, αμετανόητα αισιόδοξη και με βλέπω στα 70 να ταξιδεύω ακόμη, να μαθαίνω καινούργια πράγματα και να επεμβαίνω, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, για να γίνει αυτός ο κόσμος μια στάλα καλύτερος».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια