ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο αναβάλλονται για το 2021. 60 μέρες μετά το «shut down» της Γουχάν, ο κορωνοϊός έχει εξελιχθεί σε μια παγκόσμια κρίση.
Πίσω στις 23 Ιανουαρίου, μια μέρα πριν από την Κινέζικη Πρωτοχρονιά, η τοπική κυβέρνηση της επαρχίας Χουμπέι και οι Αρχές της Γουχάν αποφάσισαν να αναστείλουν άμεσα το σύνολο των λειτουργιών της πόλης. Τη στιγμή εκείνη εγώ και η οικογένεια μου καταλάβαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Πολύ σύντομα οι ειδήσεις στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το Ίντερνετ, έπαιζαν από το πρωί έως το βράδυ το θέμα της κρίσης στη Γουχάν.
30.000 ειδικοί και νοσηλευτικό προσωπικό από όλη την Κίνα τοποθετήθηκαν στην πόλη αυτή, με διαδικασίες εξπρές. Αμέσως ξεκίνησε η μαζική παραγωγή μασκών και προστατευτικών στολών, ενώ σε ελάχιστο χρόνο οργανώθηκαν εθελοντικές ομάδες για να βοηθήσουν σε όλων των ειδών τις ανάγκες των κατοίκων της πόλης.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, όλη μου η οικογένεια και εγώ καταναλώναμε τα νέα για το θέμα αυτό με μανία και με ανάμεικτα συναισθήματα. Την ανησυχία διαδέχτηκε ο τρόμος και η λύπη, και στη συνέχεια η ελπίδα.
Στην τηλεόραση, έγινε ρουτίνα η καθημερινή ανακοίνωση, κατά την οποία για ώρες γίνονταν ερωτήσεις και δίνονταν απαντήσεις για το τι θα έπρεπε να αποφύγουμε για να μην εκτεθούμε στον ιό.
Σε όλα τα συγκροτήματα κατοικιών υπήρχε έλεγχος εισόδου και εξόδου. Οι ένοικοι μπορούσαμε να μπούμε και να βγούμε με μια προσωρινή άδεια, αφού πρώτα μας μετρούσαν την θερμοκρασία – και στην έξοδο και στην είσοδο. Οι επισκέπτες και οι ξένοι δεν επιτρέπονταν.
Στην πόλη Ξιάν, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, περάσαμε όλο το διάστημα της κρίσης, μαζί με την οικογένεια μου. Η αλήθεια είναι πως καθώς δεν είχαμε καμία επαφή με την περιοχή της Χουμπέι ή την πόλη της Γουχάν, θεωρητικά ήμασταν ασφαλείς. Έπρεπε όμως να ακολουθούμε με ευλάβεια τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων, δηλαδή να μένουμε σπίτι, να αποφεύγουμε κάθε μη αναγκαία έξοδο, και φυσικά να προσέχουμε να μην αγγίζουμε κανέναν, ευθέως ή εμμέσως, προκειμένου να μην εκτεθούμε στον ιό, καθώς δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε αν ο διπλανός μας είναι φορέας ή όχι.
Όποτε βγαίναμε έξω έπρεπε να φοράμε συνεχώς μάσκα, να αποφεύγουμε την όποια επαφή, ακόμα και να μην αγγίζουμε το κουμπί στο ασανσέρ με γυμνά χέρια. Γυρνώντας σπίτι ήμασταν υποχρεωμένοι να πετάξουμε αμέσως τη μάσκα και τα γάντια σε μια πλαστική σακούλα, να την σφραγίσουμε και στη συνέχεια να την πετάξουμε στα σκουπίδια. Και πάνω από όλα να πλένουμε συνεχώς τα χέρια μας, έως τους καρπούς.
Σε όλα τα συγκροτήματα κατοικιών υπήρχε έλεγχος εισόδου και εξόδου. Οι ένοικοι μπορούσαμε να μπούμε και να βγούμε με μια προσωρινή άδεια, αφού πρώτα μας μετρούσαν την θερμοκρασία – και στην έξοδο και στην είσοδο. Οι επισκέπτες και οι ξένοι δεν επιτρέπονταν. Στις περιπτώσεις που κάποιος από το συγκρότημα βρισκόταν θετικός στον ιό, όλα τα διαμερίσματα έμπαιναν σε απομόνωση 14 ημερών, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα εξόδων. Για τη διανομή των ειδών πρώτης ανάγκης φρόντιζε ο διαχειριστής του συγκροτήματος.
Για όλη αυτή την περίοδο της απομόνωσης και της αναγκαστικής παραμονής στο σπίτι, η πιο δημοφιλής δραστηριότητα αναδείχτηκε το μαγείρεμα. Όλοι οι φίλοι διαφήμιζαν τα μαγειρικά τους επιτεύγματα μέσω του WeChat, ενώ η όλη κατάσταση έμοιαζε σαν ένας εθνικός διαγωνισμός μαγειρικής. Σε ό,τι αφορά εμένα, εκμεταλλεύτηκα τις μαγειρικές ικανότητες της μαμάς μου και δοκίμασα δεκάδες διαφορετικά και πολύπλοκα φαγητά.
Στο τέλος Φεβρουαρίου, τα παιδιά έπρεπε να ξεκινήσουν το νέο εξάμηνο, όμως φυσικά τα σχολεία δεν άνοιξαν ποτέ, κάτι που ισχύει έως και σήμερα. Έτσι ξεκίνησε η διδασκαλία των μαθημάτων μέσω Internet. Φυσικά όλοι οι γονείς έφθασαν στα όριά τους καθώς έπρεπε να έχουν τα παιδιά στο σπίτι 24 ώρες το 24ωρο. Στο σπίτι της αδερφής μου η λέξη «μαμά» εκτοξευόταν εκατοντάδες φορές, κάθε μέρα, από τον δεκάχρονο γιο της και την τρίχρονη κόρη της.
Σήμερα, σχεδόν 60 μέρες μετά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θεραπεύονται καθημερινά και η κρίση μοιάζει να απομακρύνεται από την Κίνα, με έναν μάλλον αργό ρυθμό. Τα αυτοκίνητα επέστρεψαν στους δρόμους, ενώ αρχίζουμε ξανά να έχουμε και το γνωστό μας κυκλοφοριακό.
Φυσικά, ενώ η ζωή απέχει πολύ από το να επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα, είμαστε απεγνωσμένοι να βγούμε έξω στον καθαρό αέρα και την ανοιξιάτικη φύση.
Αλλά ας περιμένουμε λίγο ακόμα, λίγο παραπάνω.
σχόλια