Στην αρχή νόμισε πως άκουσε δυνατές φωνές. Όσο όμως προχωρούσε στο καλντερίμι, κατάλαβε ότι δεν ήταν φωνές, κάποιος τραγουδούσε: ...την εικόνα σου σεβάστηκα, στη φλόγα δεν εκράτησα, την εικόνα την καλή.... Η ώρα δεν είχε πάει ούτε εννιά. Τα περισσότερα σπίτια κλειστά, ο ήλιος στο φόρτε του, το ίδιο και η ζέστη. Το μόνο καλό ήταν που ο αέρας είχε κόψει. Άρα, σήμερα θα μπορούσαν να πάνε για κολύμπι στη βόρεια πλευρά, στην Ηφαιστεία. Έφτασε στη γωνία. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε πως μετά τον φούρνο θα 'πρεπε να περάσει κι από το φαρμακείο, να αγοράσει λάδι για βαθύ μαύρισμα' ποιος άντεχε την γκρίνια της γυναίκας του! Η φωνή στο μεταξύ όλο και δυνάμωνε. Μόλις έστριψε ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο: ...χρώματα, χρώματα κι αρώματα.... Έμεινε άγαλμα. Είκοσι μέτρα μπροστά ένας γέρος και στο πλάι του μια κοπέλα. Φορούσε μακρύ λευκό φόρεμα, χωρίς γυαλιά ηλίου, στο χέρι της κράταγε τη σακούλα με το ψωμί. Το άλλο το είχε περάσει αγκαζέ στο δεξί τού γέρου. Αυτός, σαν να κατάλαβε ότι είχαν συναντηθεί με κάποιον, χαμήλωσε τη φωνή του: ...άσε τα καμώματα... Κοίταζε τώρα την κοπέλα, τον κοίταζε κι αυτή, κοίταζε τον γέρο. Εκείνος όμως όχι. Στις κόγχες απ' τα μάτια του υπήρχαν δυο άσπρες ακίνητες κηλίδες. Την ώρα που τους προσπερνούσε, κούνησε το κεφάλι σαν για να καλημερίσει την κοπέλα. Το ίδιο κι αυτή. Λίγο μετά, στον φούρνο, την ώρα που πλήρωνε τα ψωμιά και τις τυρόπιτες, άκουσε ξανά απ' το βάθος του δρόμου: ... και τα χέρια μου θα ενώσω, πριν στη ζητιανιά τη δώσω... Η φουρνάρισσα οσμίστηκε την περιέργεια και του 'δωσε τις πληροφορίες. Η κοπέλα δούλευε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Μύρινας, το σπίτι της ήταν κάτω στην παραλία του Νεβγάτη, ζούσε χωρίς γονείς, ανύπαντρη, μοναδική της συντροφιά ο παππούς.
Είχαν απομείνει δύο μέρες. Ύστερα ξανά στο πλοίο και βουρ πίσω στο γραφείο της Μπενάκη, στους ατέλειωτους καύσωνες, στο καθημερινό μαγγανοπήγαδο. Δεν άφησαν μέρος του νησιού που να μην επισκεφτούν: Κάσπακας, σπηλιά του Φιλοκτήτη, Κοντιάς, Μούδρος... Το τελευταίο απόγευμα, όταν πια έκλεισαν τις βαλίτσες, είπε να πάει μια βόλτα. Μόνος, να πάρει λίγο αέρα, δεν άντεχε άλλο τη φασαρία απ' το παιδομάνι.
Βολτάρισε για ώρα στην παραλία. Μια παρέα καλοθρεμμένα Ελληνόπουλα εξασκούνταν στο σπορ των SMS. Κάθισε να πιει μια μπίρα στην καντίνα, που είχε βγάλει τραπεζάκια μέχρι κάτω στην αμμουδιά. Όταν μπήκε στο αυτοκίνητο είδε πως είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Άναψε τη μικρή σκάλα και ξεκίνησε. Στη μεγάλη ευθεία -από αφηρημάδα; Επειδή ήταν η ώρα που δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα;- παραλίγο να χτυπήσει ένα κουνέλι που πετάχτηκε στη μέση του δρόμου. Από την τρομάρα που πήρε πάρκαρε στην άκρη και βγήκε να κάνει ένα τσιγάρο. Το κουνέλι στο μεταξύ σαλτάριζε προς την πλαγιά. Πρόσεξε καλύτερα και είδε πως δεν ήταν κουνέλι. Τότε θυμήθηκε και την ιστορία που του 'χανε πει την πρώτη μέρα. Ότι δηλαδή υπάρχει στο νησί ένα μέρος όπου κάθε σούρουπο βγαίνουν και βόσκουν οι λαγοί. Εξού και η ονομασία λαγοπάτι, όπως και το ωραίο κρασί που έπινε όλες αυτές τις μέρες. Πάτησε το τσιγάρο στο χώμα και προχώρησε την ανηφόρα. Στο βάθος φαινόταν ένα μισογκρεμισμένο οίκημα, με μια γέρικη συκιά στην αυλή. Όσο προχωρούσε, μπορούσε να διακρίνει τις μικρές σταχτόμαυρες σκιές. Άλλες έδιναν επιτόπου πηδήματα, άλλες έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, κάποιες στέκονταν ακίνητες, δυο δυο, τρεις τρεις, ήταν λες και είχαν βγει να κάνουν την απογευματινή τους βόλτα. Τέτοιο θέαμα δεν είχε ξαναδεί. Να τραβήξει με το κινητό φωτογραφίες, το βρήκε ανόητο. Έμεινε και χάζευε. Χάζευε μέχρι που χάζεψε εντελώς: στην πίσω πλευρά από το χάλασμα καθόταν καταγής ο γέρος. Πηγαινοέρχονταν γύρω του οι λαγοί. Δεν τον φοβούνταν ούτε το 'βαζαν στα πόδια, όπως θα έκαναν με οποιονδήποτε άλλο στη θέση του. Άπλωνε εκείνος τα χέρια, χάιδευε τις ράχες, το κεφάλι, τους τάιζε χορταράκια. Και όχι μόνο αυτό. Ο τυφλός γέρος, όλη αυτή την ώρα, στιγμή δεν έπαψε να τραγουδάει. Απ' τα χείλη του έβγαιναν μουρμουρητά, ήχοι, μελωδίες, άσματα του δικού του κόσμου.
Το φως γκριζάριζε κι άλλο. Εκείνη τη στιγμή κάτι άκουσε και γύρισε ξαφνιασμένος το κεφάλι προς τη μεριά του δρόμου. Φορώντας παρεό, με τα μαλλιά βρεγμένα ανηφόριζε προς το λαγοπάτι η εγγονή του γέρου. Ερχόταν να τον πάρει.
Ωχ Θεέ μου, αναστέναξε γλυκά. Η ζωή δεν είναι μαγεία. Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Survival Guide
Ηφαιστειακό, εύφορο νησί με αυθεντική ατμόσφαιρα και αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Η Λήμνος μπορεί να πέφτει λίγο μακριά, αλλά αποζημιώνει με τις δεκάδες όμορφες παραλίες και το γνήσιο φαγητό της. Πώς θα πας: Με πλοίο: NEL LINES, ΑΝΕΚ, Saos Ferries, 1 δρομολόγιο την εβδομάδα από Πειραιά, 2 δρομολόγια την εβδομάδα Λαύριο - Αϊ-Στράτης - Λήμνος - Καβάλα, 2 δρομολόγια την εβδομάδα με Θεσσαλονίκη. Με αεροπλάνο: καθημερινές πτήσεις των Ολυμπιακών Αερογραμμών. Διαμονή: Vicky Studios στη Μύρινα κοντά στη παραλία Πλατύ (22137), συγκρότημα ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων Νεφέλη πάνω στον βράχο του κάστρου, με θέα στον ρωμαϊκό γιαλό (23551), παραδοσιακός ξενώνας Αιθάλεια στον Μούδρο (6944 355755). Φαγητό: Μύδια, αστακομακαρονάδες αλλά και μαγειρευτά στη φημισμένη βεράντα της Μάρθας στη Μύρινα (92236), τοπική κουζίνα στο Μαν-Τέλλα (61349). Σπεσιαλιτέ: Μέλι, κρασί, τοπικός χαλβάς, αυτούδια, μουστοκούλικα. Διασκέδαση: Γενικά το νησί είναι χαμηλών τόνων, με το κέντρο της νυχτερινής ζωής του να βρίσκεται στη Μύρινα. Παραλίες: Οι δημοφιλείς: Φαναράκι, Ρωμαϊκός Γιαλός, Καμίνια. Η αμμουδερή Εβγάτη στον Κόντια, ο Βαροσκόπος και πολλές άλλες που θα ανακαλύψετε στα 259 χιλιόμετρα ακτογραμμής του νησιού. Αξιοθέατα: Ο αρχαιολογικός χώρος της Πολιόχνης, της αρχαιότερης πόλης της Ευρώπης, το απολιθωμένο δάσος του Μούδρου ,το Ενετικό Κάστρο στη Μύρινα, συχνό καταφύγιο ελαφιών, τα αρχοντικά στον Κόντια. Lifo Choice: Επίσκεψη στον οικισμό της Πολιόχνης, που χρονολογείται από το 2000 π.Χ. Χρήσιμα τηλέφωνα: Δημαρχείο Μύρινας 22315, Ατσικής 31246, Κούταλης 51362, Μούδρου 71321, λιμεναρχείο 22225, ιατρικό κέντρο 22222, 24816. Κωδικός περιοχής: 22540. Web: www.mylemnos.gr/
Secret island
Παρακολουθώντας τα φλαμίνγκο. Η εντυπωσιακή Πολιόχνη, η αρχαιότερη οχυρωμένη πολιτεία της Ευρώπης, της 4ης χιλιετίας π.Χ., και το Ιερό των Καβείρων με τη σπηλιά που λένε ότι ήταν το καταφύγιο του Φιλοκτήτη. Ανάμεσα στα δύο βρίσκονται τρεις σπάνιοι υγρότοποι, η Χορταρόλιμνη, η Ασπρόλιμνη και η Αλμυρόλιμνη, όπου θα δείτε δεκάδες χιλιάδες άγρια πουλιά, με πιο εντυπωσιακά τα ροζ φλαμίνγκο!
σχόλια