Atenistas
Το κίνημα πολιτών που αλλάζει την πόλη.
Από τον Γιώργο Αμυρά.
Αυτοπροσδιορίζονται ως «Αθηναίοι στην πράξη» και το έχουν αποδείξει στην πράξη: σουλουπώνουν πεζοδρόμια, καθαρίζουν παραλίες, πρασινίζουν οικόπεδα, ζωντανεύουν ξεχασμένες πλατείες, φωτίζουν την πόλη με κεριά και μουσικές του δρόμου, με μια κουβέντα αγαπούν την Αθήνα με χειροπιαστό τρόπο. Ωστόσο, το μεγαλύτερο δώρο που έκαναν στην πόλη είναι ψυχολογικό. Έβγαλαν τον μικρό υπερήρωα μέσα απ' τον καθένα. Απ' τα λόγια στην πράξη, απ' την ακινησία στη δράση, απ' το τίποτα στο κάτι. Οι atenistas, όποιοι κι αν είναι αυτοί, δύο ή χίλιοι δύο, είναι η απόδειξη ότι η Αθήνα επιτέλους προχωράει.
Ο Γιώργος Αμυράς είναι δημοσιογράφος και δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων.
Άγγελος Δεληβορριάς
Διευθύνει το πιο δυναμικό μουσείο της Αθήνας. Και δεν σταματά ποτέ!
Από την Ευφροσύνη Δοξιάδη
Ο Άγγελος Δεληβορριάς αποτελεί για μένα μια όαση μέσα στην έρημο. Και για να εξηγηθώ: μέσα σε μια Ελλάδα που έχει πάθει αγκύλωση από τη διαδεδομένη γραφειοκρατία στο δημόσιο τομέα και όπου από το πρωί ως το βράδυ ακούει κανείς τις φράσεις «Αυτό είναι αδύνατον!», «Δεν γίνονται εδώ αυτά τα πράγματα», ο Δεληβορριάς έχει διαψεύσει αυτούς τους ψυχοπλακωτικά απαισιόδοξους, που ήσαν και οι περισσότεροι, και κατάφερε μέσα στην πολιτιστική «έρημο που ονομάζουν Αθήνα» της εποχής που πρωτοανέλαβε να δημιουργήσει σημεία πολιτισμού που δεν είναι άλλα από το Μουσείο Μπενάκη και τα νεότερα τμήματά του. Ο Άγγελος έχει την ικανότητα να κόβει τον γόρδιο δεσμό της παγιωμένης απραξίας με το σπαθί του, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε πελατειακά ή ιδιωτικά συμφέροντα. Στα μάτια μου είναι ένας αληθινός δημοκράτης που έχει δουλέψει για το κοινό καλό από τη θέση του διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη τα τελευταία τριάντα οχτώ χρόνια.
Έχω την τύχη να τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια και να είναι φίλος μου από το 1997, όταν συνεργαστήκαμε για την οργάνωση της έκθεσης «Από τα πορτρέτα του Φαγιούμ στις απαρχές της βυζαντινής ζωγραφικής», εμπνευστής της οποίας είχε υπάρξει ο αείμνηστος Νίκος Γιανναδάκης, τότε έφορος της Βικελαίας Βιβλιοθήκης του Ηρακλείου. Θυμάμαι τον Άγγελο τότε, πόσο υποστήριξε τον ήδη πολύ άρρωστο από την επάρατο νόσο Γιανναδάκη. Ο Γιανναδάκης, σαν ένας ιδεολόγος οραματιστής που ήταν, ξεκίνησε με τις φθίνουσες φυσικές του δυνάμεις να οργανώσει μια διεθνούς κύρους κι ενδιαφέροντος έκθεση, μεταφέροντας ολόκληρες μούμιες από την Αγγλία και την Ιταλία, οι οποίες έφεραν τα αρχαία ζωγραφιστά πορτρέτα που ανήκαν στην αρχαία ελληνική παράδοση. Όταν άρχισε να υλοποιεί το όνειρό του, ο Δεληβορριάς του συμπαραστάθηκε με έναν τρόπο που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναδεί να κάνει άλλος: του έλυσε δισεπίλυτα προβλήματα που έμοιαζαν ανυπέρβλητα, οικονομικά και άλλα, δίνοντάς του έτσι τη δυνατότητα να προχωρεί χωρίς εμπόδια για την έκθεση αυτή. Επισκέφτηκε κατά τη διάρκεια της δωδεκάμηνης προετοιμασίας της έκθεσης τον πολύ άρρωστο πια Γιανναδάκη τέσσερις τουλάχιστον φορές, πετώντας στο Ηράκλειο και δίνοντας απλόχερα τη ζεστασιά της ψυχής του στην οικογένεια αλλά κυρίως στον ίδιο τον Νίκο. Δεν θα ξεχάσω το λαμπερό του χαμόγελο που, έτσι όπως γίνεται με όλα τα λαμπερά χαμόγελα που φέγγουν από μέσα από την ψυχή, φώτιζε μια πολύ σκοτεινή πραγματικότητα που ζούσαμε όλοι τότε. Όλοι όσοι αγαπούσαμε τον Νίκο. Μια μέρα μου είπε ο Γιανναδάκης πόσο τον έχει συγκινήσει η προσφορά του Δεληβορριά που, υπερβαίνοντας κατά πολύ την επαγγελματική συνεργασία, είχε γίνει γι' αυτόν πηγή δύναμης και έμπνευσης. Πόσο λίγοι άνθρωποι στον δημόσιο βίο εκπέμπουν ζεστασιά ψυχής τόση ώστε να γίνονται η έμπνευση και η υποστήριξη των άλλων!
Σε μια Αθήνα σε πολιτιστικά κωματώδη κατάσταση ο Δεληβοριάς με την ευφυΐα, τη δύναμη ψυχής, την αίσθηση δικαίου, την ανθρωπιά του και με τον βαθύτατο πολιτισμό που έχει μέσα του -αλλά θα τολμούσα να πω και με το duende του- κατάφερε να φτιάξει διάσπαρτες νησίδες πολιτισμού με την τελειότητα που χαρακτηρίζει τα τμήματα του Μουσείου Μπενάκη. Ζωντάνεψε κι επέκτεινε το αρχικό κτίριο της οδού Μουρούζη και αναβάθμισε το πωλητήριο που ξεπερνάει σε ποιότητα και γούστο αυτά των μεγάλων διεθνών μουσείων. Δημιούργησε το Μουσείο της Οδού Πειραιώς που χάρη στην κλίμακά του πληροί τις προδιαγραφές ενός μεγάλου πολιτιστικού κέντρου με διεθνή κριτήρια, όπου γίνονται εκθέσεις μεγάλης κλίμακας και εμβέλειας από σύγχρονη τέχνη και παλαιότερη, είτε αυτή εκφράζεται ζωγραφικά, γλυπτικά, φωτογραφικά είτε αρχιτεκτονικά. Έφτιαξε το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στην οδό Αγίων Ασωμάτων στην περιοχή του Κεραμεικού, όπου μαγεύεται ο επισκέπτης με τον τρόπο που έχουν στηθεί τα εκθέματα και κυρίως με τη γενική σύλληψη του έργου. Στην οδό Κριεζώτου ετοιμάζεται τώρα το Μουσείο της Γενιάς του '30, το οποίο θα ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό σε λίγες μέρες. Το Μουσείο Παιχνιδιών και Παιδικής ηλικίας στο Παλαιό Φάληρο προετοιμάζεται κι αυτό μεθοδικά, και με τη γνωστή τελειοθηρία του Δεληβορριά θα αποτελέσει μια μέρα ένα μουσείο μοναδικό στο είδος του.
Πώς κάποιος πετυχαίνει ένα τόσο δύσκολο έργο μέσα σε μια Ελλάδα όπου τίποτα δεν λειτουργεί σωστά; Πώς, χωρίς πόρους, βρίσκει ο Δεληβορριάς τρόπους να προικίζει την πόλη μας με τόσους θησαυρούς; Στις πέντε το πρωί το καλοκαίρι και στις έξι το πρωί τον χειμώνα, αν περάσεις από την οδό Βασιλίσσης Σοφίας και κοιτάξεις μέσα στον κήπο με τα γιασεμιά, θα δεις φως στο γραφείο του. Έχει ήδη έρθει ο Άγγελος και έχει ήδη αντιμετωπίσει τα βουνά από υποχρεώσεις και υποθέσεις που συνεπάγεται η διεύθυνση ενός μεγάλου μουσείου. Θυμάμαι έναν σοφό αυτοδημιούργητο φίλο του πατέρα μου, τον Walker Cisler στην Αμερική, πρόεδρο της Detroit Edison, της μεγαλύτερης εταιρείας ενέργειας στις Ηνωμένες Πολιτείες, που μου είχε πει ότι εάν ένας επικεφαλής μιας ομάδας δεν είναι ο πρώτος που θα πάει στο γραφείο του το πρωί, πριν φύγει καν ο νυχτοφύλακας και πριν φτάσει καν ο πρώτος συνεργάτης, τότε του έχει ξεφύγει ήδη το παιχνίδι. Στη ζωή μου έναν άνθρωπο έχω δει να το κάνει αυτό στην Ελλάδα: τον Δεληβορριά.
Τον θαυμάζω γιατί έχει το θάρρος να δίνει απλές λύσεις σε δαιδαλώδη και δυσεπίλυτα προβλήματα, έτσι ώστε να ξεμπλοκάρει τις εφιαλτικά μπλοκαρισμένες διόδους προς την υλοποίηση έργων. Ενώ είναι ένας διάσημος αρχαιολόγος με τις μέγιστες διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο -είναι ένας από τους διάσημους αρχαιολόγους της εποχής μας με προσωπικό έργο μέγιστης αξίας-, έχει την απλότητα να ασχολείται ταπεινά με κάθε πρακτικό πρόβλημα που προκύπτει, όταν διευθύνει κάποιος ένα σημαντικό μουσείο. Τίποτα δεν είναι πολύ ταπεινό για τον Άγγελο. Σκύβει και στα ταπεινά, δίνεται και στην καθημερινότητα, ενώ συγχρόνως καθοδηγείται από τα μεγάλα οράματά του για το μουσείο, για τον πολιτισμό, για τον τόπο ετούτο που δεν αξιώθηκε να έχει πολλούς αγγέλους να τον φροντίζουν. Για ετούτον, λοιπόν, εδώ τον Άγγελο αισθάνομαι ευγνωμοσύνη, γιατί μας έχει προσφέρει την πολυτέλεια να έχουμε στην Αθήνα ένα μουσείο υψηλού επιπέδου. Ευχαριστώ τον Θεό που έστειλε έναν τουλάχιστον Άγγελο να μας βγάλει από την κακομοιριά μας!
Η Ευφροσύνη Δοξιάδη είναι εικαστικός και συγγραφέας.
Μιχαήλ Μαρμαρινός
Θέατρο για το σήμερα
Από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Το παρόν: αυτός είναι ο πρώτος, και όχι βέβαια ο μόνος, αλλά οπωσδήποτε ο πρωταρχικός στόχος του θεάτρου που ασκεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Και το παρόν όχι με την έννοια του επίκαιρου, αλλά ως κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πιο απαιτητικό και δυσπρόσιτο: αν ήταν δυνατόν, και αυτό, πιστεύω, επιθυμεί και σ' αυτό επανέρχεται, να δημιουργήσει ο ίδιος, με τη θεατρική τέχνη του, το επίκαιρο, να προκαλέσει με κάθε παράστασή του την ανάδυση ενός νέου, άγνωστου, πρωτοφανούς παρόντος, να κάνει την επικαιρότητα να γίνει δική του, αλλά ούτε και σ' αυτό αρκείται, ζητά κάτι παραπάνω: θέλει και να του δώσει η επικαιρότητα την αποκλειστικότητά της προτού ακόμη γίνει η ίδια δημόσιο γεγονός, προτού συμβεί στον εκτός θεάτρου κόσμο. Με την έννοια, λοιπόν, αυτή, ο Μαρμαρινός επιζητεί, μέσω του θεάτρου και μέσα στο θέατρό του, να διευθετήσει τον ανθρώπινο χρόνο, να προκαλέσει την εμφάνιση μιας χρονικής διάστασης η οποία, αυτομάτως και αυτοδικαίως, δεν είναι άλλη από εκείνη της ποίησης. Το θεατρικό γεγονός, στην επί χρόνια επίμονη και κοπιώδη αλλά αγλαή προσπάθεια του Μαρμαρινού, είναι ένα πραγματικό γεγονός, κι αυτό σημαίνει ότι λαμβάνει χώρα ως ποίηση δίπλα στη ροή των γεγονότων της πραγματικότητας τα οποία, το δικό του πραγματικό γεγονός από τη μια τα αναιρεί ως ανόητα, στερημένα νοήματος, κι από την άλλη τους συμπαρίσταται, δηλαδή τους αποδίδει νόημα, τα τοποθετεί εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκονται για να μπορούμε να κατανοούμε για ποιον λόγο εμφανίστηκαν. Ετσι, έχοντας ως αντικείμενό του τον χρόνο και τη χρήση του, το πραγματικό και τη μεταχείρισή του, και έχοντας, συγχρόνως, ακονίσει τα σκηνικά του εργαλεία, ο Μαρμαρινός καταφέρνει να «διαπράττει» ένα πολιτικό θέατρο, και εδώ η έννοια του πολιτικού σημαίνει ό,τι σήμαινε στις απαρχές τού θεάτρου, δηλαδή μια δημόσια παρέμβαση διά της οδού τής ποίησης αλλά και, θα έλεγα, του μύθου, διότι στην περίπτωση των δικών του παραστάσεων, το όποιο γεγονός, είτε είναι άμεσα είτε είναι έμμεσα αντλημένο από την τρέχουσα ζωή, αποκτά πάντα διαστάσεις σκηνικής επινόησης, μιας επινόησης όμως η οποία δεν αρκείται εντελώς στον εαυτό της, συνεχώς παραπέμπει κάπου, σε άλλα κείμενα, σε άλλες ιστορικές στιγμές, σε άλλες ανθρώπινες καταστάσεις, σε άλλες φόρμες τέχνης και λόγου, συνθέτοντας κατ' αυτόν τον τρόπο μια ουσιαστική αντιπαράθεση του τώρα με το τώρα, του σήμερα με το σήμερα, του παρόντος με τον παρόν, και, ασφαλώς, επικεντρωμένος στα ανθρώπινα πεπραγμένα, στον άνθρωπο ως εγώ και ως εμείς σε ευθεία και αδιάρρηκτη σύζευξη μεταξύ τους. Με όλα αυτά σε επίμονη αμοιβαία ζύμωση, το θέατρο που συνεχώς υποστασιοποιεί ο Μαρμαρινός επί σκηνής αλλά και που συνεχώς το αναζητάει λες και δεν το έχει βρει ακόμη είναι ένα θέατρο που δρα μέσα στην καρδιά τού κόσμου, προσφέροντας σ' αυτή την καρδιά κάποιους, μάλλον πολλούς, επιπλέον παλμούς, για να την κάνει ακόμη πιο δραστική, για της δώσει τη δυνατότητα να ακουστεί και να μιλήσει ευκρινέστερα και πληρέστερα, ακριβώς τη στιγμή που ο ζωντανός της χτύπος έρχονται εποχές που χάνει τον ρυθμό του και μοιάζει να οδεύει προς την παύση του, εποχές που χαμηλώνει απειλητικά η στάθμη της ίδιας της ζωής και των ζωτικών αναγκών της, εποχές που το τώρα σημαίνει συναγερμό. Ο Μαρμαρινός, με το θεατρικό του καρδιογράφημα, διαγιγνώσκει αυτή την απειλή και τη μετατρέπει σε παλμική σκηνική πράξη. Ετσι, με το θέατρό του αναγεννά τον κόσμο, και με την έννοια αυτή είναι ένας καλλιτέχνης αναγγενησιακός.
Δημήτρης Δημητριάδης είναι συγγραφέας.
Ο κύριος Γιάννης
Ξεναγός στη Νάξο, το «αντρικό» νησί που θυμάται αυτές τις μέρες τα λόγια του Θουκυδίδη.
Από τον Γιώργο Κορρέ.
Πριν από τρεις μήνες οργανώσαμε μια μικρή επετειακή γιορτή των 15 χρόνων της εταιρείας στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Νάξο. Ετοιμάσαμε για τους καλεσμένους μας ένα ρακιτζό, την παραδοσιακή διαδικασία απόσταξης της ρακής, με έναν από τους λίγους εναπομείναντες παραδοσιακούς ποτοποιούς, τον κ. Προμπονά, και έναν παρασκευστή ρακοκάζανων εδώ και τέσσερις γενιές, τον κ. Παπαδάκη. Όλο αυτό έλαβε χώρα στον πύργο Μπαζαίου, μοναδικό μνημείο της ύστερης βυζαντινής εποχής, συντηρημένο από τον σημερινό απόγονο της οικογένειας, Μάριο Μπαζαίο. Θέλοντας να γνωρίσουμε τη Νάξο που δεν ξέρουμε, ψάξαμε κάποιον να μας ξεναγήσει στο νησί κι έτσι, μέσω φίλων, γνωρίσαμε τον κ. Γιάννη. Στην αρχή εμφανίστηκε με μεγάλα σκούρα γυαλιά, υπομειδίαμα και ίσως λίγο σκωπτικό ύφος. Όταν ξεκινήσαμε στο πούλμαν της χαράς, τρεις-τέσσερις άνδρες και τριάντα κυρίες και δεσποινίδες, η βραχνή φωνή του κ. Γιάννη μας πήρε μαζί της. Με πάθος για τη Νάξο, «το αντρικό νησί!», μια μικρή αντιπαλότητα με την απέναντι Πάρο, καταφανή γνώση της ιστορίας, της λαογραφίας, των μνημείων και κυρίως των ανθρώπων (μοναδικές οι ιστορίες για χαρακτήρες του νησιού, κάποιες και λιγο πιπεράτες). Όταν ξεκουραστήκαμε όλοι μαζί στην Απείρανθο, στο μαγικό μπαλκόνι του Λευτέρη, έκατσα δίπλα του. Και ύστερα από τα τυπικά, ένας μοναδικός άνθρωπος άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Υπήρξε άριστος μαθητής, έπειτα ναυτικός, στη συνέχεια τραπεζικός και διευθυντής τραπέζης στη Νάξο, παθιασμένος μελετητής της ιστορίας του νησιού. Μονοσήμαντος στις απόψεις του, κάθετος στις θέσεις ζωής, στις αξίες, στο μονοπάτι που περπάτησε. Μακριά από εύκολες στροφές, υποκλίσεις. Με τη χαρά της προσφοράς. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις θέσεις του, οφείλει σεβασμό στην καθαρότητα της πορείας του ανθρώπου. Εκείνα τα λίγα λεπτά, ανάμεσα σε κεράσματα ρακής και στα γέλια των κοριτσιών και μιλώντας για την Ελλάδα, το ΔΝΤ, την οικογένεια, την επαγγελματική στάση, μου χάρισε ένα χαρτάκι με άψογη ορθογραφία αρχαίων ελληνικών, που μέσα στη διάθεση της στιγμής απλά το έβαλα στην τσέπη του μπουφάν: «Παρά δύναμιν τολμηταὶ και παρὰ γνώμην κινδυνευταὶ και εν τοις δεινοίς ευέλπιδες», Θουκυδίδης, Απείρανθος, 23/09/10. Το ξαναβρήκα τυχαία μετά από σχεδόν δύο μήνες, ένα βράδυ που ετοιμαζόμουν για έξοδο, με ανοιχτή την τηλεόραση στις ειδήσεις του Mega, με αυτήν τη μουσική που όλοι φαντάζεστε και με τα νέα και τον τόνο που όλοι γνωρίζετε, και ακούτε και ακούμε καθημερινά. Και μου ήρθαν στο νου τα λόγια και οι θέσεις του κ. Γιάννη. Αυτή είναι η Ελλάδα που οφείλουμε να είμαστε ή να γίνουμε αυτές τις εποχές, αυτός είναι ο ανθρώπινος χαρακτήρας που μας λείπει. Με πάθος, αλήθεια, κόπο, γνώση, αταλάντευτοι σε αυτό που πιστεύουμε σωστό, δέσιμο με τη φύση, την ιστορία, τους ανθρώπους, καμία έπαρση. Αφιερωμένος σε αυτό που πιστεύει. Με τον πολιτισμό της Απειράνθου, των βοσκών-ποιητών, των μοναστηριών, και της ορεινής λεβάντας. Χωρίς εύκολα λόγια. Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για κάποιο πρόσωπο που νιώθω ότι είχε επιρροή αυτήν τη χρονιά, μόνο το χαρτάκι αυτό ένιωθα ότι άξιζε αυτή την τιμή. Ο κ. Γιάννης από τη μια, με το δέσιμο με τον τόπο και την αλήθεια, και ο Θουκυδίδης από την άλλη. Πρέπει να ξαναπιάσουμε τη ζωή μας από την αρχή.
Ο Γιώργος Κορρές είναι φαρμακοποιός.
Αστέρης Μασούρας
Επειδή χρησιμοποίησε τα social media με μόνο στόχο την ενημέρωση.
Από τον Νίκο Δανδράκη.
Τον Αστέρη (@asteris) τον γνώρισα διαδικτυακά πριν 4 περίπου χρόνια. Διάβαζα το μπλογκ του κι αυτός, νομίζω, μερικές φορές το δικό μου. Τον ταύτισα από τότε με τη λέξη «ακτιβισμός».
«Συναντηθήκαμε» πολλές φορές διαδικτυακά σε δράσεις γύρω από την ελευθερία και την ανεξαρτησία των μπλογκ από το 2006 και μετά, κάθε φορά που ακούγονταν φήμες ή δηλώσεις από την τότε κυβέρνηση για περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης στο νέο (τότε) μέσο για την ελληνική πραγματικότητα.
Με την εμφάνιση του Twitter ο Αστέρης βρέθηκε στο στοιχείο του. Στο μπλογκ του έγραφε την άποψή του γύρω από τις ατομικές και ψηφιακές ελευθερίες. Στο Twitter, όμως, έκανε καλύτερα ίσως από κάθε Έλληνα αυτό που το μέσο απαιτούσε: έγινε curator για οτιδήποτε διακινούνταν σε όλο τον κόσμο σχετικά με τις ατομικές ελευθερίες, τα ψηφιακά δικαιώματα και τη δημοκρατία.
Ζει στη Θεσσαλονίκη, αλλά για όσους τον παρακολουθούν είναι πολίτης του κόσμου που ζει ταυτόχρονα όπου συμβαίνουν σημαντικά πράγματα. Οι αριθμοί του είναι εντυπωσιακοί: μέσα σε 3 χρόνια στο Twitter έχει γράψει σχεδόν 75.000 tweets. Εκεί δηλώνει «freelance photojournalist» και «human rights activist», ανάμεσα σε άλλα. Πολλοί έχουν πει ότι είναι από μόνος του η σωστή εκδοχή του Reuters στον 21ο αιώνα: ένα ιδανικό μείγμα προσωπικής άποψης με αναδιανομή περιεχομένου από τις πιο ενδιαφέρουσες πηγές παγκόσμια.
Ξεκινώντας από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του '08, ταύτισε το όνομά του με τη real time ενημέρωση στα μεγάλα γεγονότα που έτρεχαν κάθε λίγο: από τα #griots, #grfires, #g8fail, #gov20, #swineflu μέχρι τα πρόσφατα #wikileaks και #cablegate.
Εδώ και πολύ καιρό γράφει και για το Global Voices, μια κοινότητα με πάνω από 300 μπλόγκερ και μεταφραστές από όλο τον κόσμο, που συγκεντρώνει ρεπορτάζ από πολίτες-δημοσιογράφους όπου κι αν βρίσκονται, με απόψεις που κατά κανόνα δεν δημοσιεύονται στα παραδοσιακά Μέσα.
Ο Νίκος Δανδράκης βρίσκεται πίσω από τα sync.gr και mediablog.gr.
Ilia Darlin
Η ευρωπαική απάντηση στη Lady Gaga (σύμφωνα με τα βρετανικά media).
Από τους This Is Amateur.
Πρωτογνώρισα την Ilia Darlin πριν από πολλά καλοκαίρια, στην καρδιά των '00s, στην καντίνα του κάμπινγκ Παράγκα στη Μύκονο. Είχε τεράστια φουσκωμένα μαλλιά, έπινε φραπέ κι έβαφε τα νύχια της κρυμμένη πίσω από ένα φωσφοριζέ ζευγάρι Ray-ban. Δεν μου έδωσε πολύ σημασία τότε. Ένα τυπικό «γεια, είμαι η Ίλια», και συνέχισε να κάνει νύχια. Από κοινούς φίλους έμαθα τότε πως η Ίλια θέλει να γίνει ποπ σταρ! Μου φάνηκε εντελώς χαζό τότε. Ένα εκκεντρικό, αφελές πλασματάκι, που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο. Ποια νόμιζε πως ήταν; Ήταν η τελευταία φορά που πήγα στη Μύκονο. Την Ίλια συνέχιζα να τη βλέπω. Στο Pop, στα πάρτι των Αmateur, σε συναυλίες στο Bios. Mια μέρα μου ανακοίνωσε «Φεύγω! Πάω στο Λονδίνο!». «Για σπουδές;», τη ρωτάω. «Όχι. Θα γίνω ποπ σταρ!». Και έτσι έγινε. Η Ίλια, βήμα-βήμα, με πείσμα και επιμονή, κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Αγνόησε την εγχώρια σκηνή του μπουζουκοπόπ, έφτιαξε μια βαλίτσα με super outfits και την έκανε! Κάνα δυο χρόνια μετά, τα νέα της είναι αποστομωτικά! Έχει χαρακτηριστεί από βρετανικά περιοδικά και μπλογκ ως η ευρωπαϊκή απάντηση στη Lady Gaga. Συνεργάστηκε με τις δισκογραφικές εταιρείες Universal και Konvict Muzik και στις 14 Φεβρουαρίου κυκλοφορεί το νέο της single «Car Crash» με παραγωγό τον Chris Boulden των En Vogue. Η ηχογράφηση έγινε στο Λος Άντζελες με συνεργάτες που, εκτός των άλλων, έχουν δουλέψει για τους Bryan Adams, Cheryl Cole, Kylie Minogue και Mary J. Blidge. Έχει εμφανιστεί σε πολλά φεστιβάλ, έχει εισπράξει πολύ καλές κριτικές και συνεχίζει ακάθεκτη! Αυτή είναι μόνο η αρχή. Όσον αφορά τη σύγκρισή της με τη Lady Gaga, απάντα: «Προσωπικά, δεν πιστεύω πως έχουμε ομοιότητες, εκτός από το γεγονός ότι είμαστε και οι δύο προϊόντα της εποχής μας. Κατά τη γνώμη μου, όμως, είναι λογικό: προκειμένου να καταλάβουμε κάτι καινούργιο, προσπαθούμε να το συγκρίνουμε με κάτι άλλο. Με τον ίδιο τρόπο που τη συνέκριναν με τη Mαντόνα στην αρχή, έτσι συγκρίνουν και μένα με εκείνη. Πάντως, όσο πιο πολλά βλέπει κανείς από μένα, τόσο καταλαβαίνει ποια είμαι». Εγώ πάλι λέω πως δεν βλέπεις πολύ συχνά κορίτσια σαν την Ίλια που όχι μόνο έχουν super looks και στυλ, αλλά γράφουν μόνες τους τη μουσική τους και δεν κολλάνε πουθενά! Λένε πως μια μέρα θα γίνουν pop stars και το κάνουν!
Oι This Is Amateur είναι δημιουργική ομάδα. www.thisisamateur.com
The Boy
Επειδή με το άλμπουμ του «Κουστουμάκι» έδειξε πώς πρέπει να είναι η ελληνική έντεχνη μουσική.
Από τον Γιάννη Πετρίδη.
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) είναι από τους νέους που η ζωή τούς χάρισε ένα μειονέκτημα, που όμως ήταν στο χέρι τους να το μετατρέψουν σε πλεονέκτημα.
Με ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα στη ζωή του δείχνει ότι κατάφερε να ξεφύγει από τη σκιά ενός επώνυμου πετυχημένου πατέρα και να δρομολογήσει τη δική του προσωπική καριέρα.
Περνώντας από διάφορα μουσικά συγκροτήματα την περασμένη δεκαετία, μας έδωσε δείγματα του ταλέντου του, ενός ταλέντου που δεν περιορίζεται μόνο στη μουσική αλλά αγγίζει και τη σκηνοθεσία, με ταινίες όπως το Κλαις και το Ροζ, που μπορεί βέβαια να μην έφτασαν στο επίπεδο των ταινιών του πατέρα του, Παντελή Βούλγαρη, έδειξαν όμως ότι μπορεί να τα καταφέρει, αν το επιδιώξει.
Από μουσικής πλευράς, η συμμετοχή του στους Mary and The Boy βοήθησε στο να αποκτήσει το συγκρότημα αρκετούς φίλους στον χώρο του ελληνικού ροκ, αλλά πάνω απ' όλα του έδειξε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει μετά από πολλά χρόνια περιπλάνησης σε πειραματικούς εναλλακτικούς ήχους που συνήθως συνοδεύονται με αγγλόφωνο στίχο.
Στο άλμπουμ του «Κουστουμάκι», που κυκλοφόρησε το 2010, μας παρουσιάζει τις επιρροές του από το ελληνόφωνο ροκ ονομάτων όπως ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Λάκης Παπαδόπουλος και ο Νίκος Πορτοκάλογλου, δείχνοντάς μας, παράλληλα, τις δικές του αρετές στον στίχο, ο οποίος αναφέρεται σε σημερινές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι νέοι.
Θα πρέπει, όμως, να αποτινάξει από πάνω του και την πρόσφατη ταυτότητά του ως Boy, γιατί ανεξάρτητα από τον αγγλικό προσδιορισμό, δεν είναι ιδιαίτερα εκμεταλλεύσιμος εμπορικά στην εποχή του διαδικτύου, όπου η συγκεκριμένη λέξη παραπέμπει σε χιλιάδες άλλες καταστάσεις.
Αν όλα τα αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα της εποχής μας ακολουθούσαν τον δρόμο που χάραξε ο Boy με το τελευταίο του ελληνόφωνο άλμπουμ, το ελληνικό τραγούδι θα ήταν ίσως ακόμα ζωντανό.
Ο Γιάννης Πετρίδης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιάζει μαζί με τον Κώστα Ζούγρη την εκπομπή «Από τις 4 στις 5» στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ.
σχόλια