Eίναι κινηματογραφιστής και μουσικός. Κοντά στα 30, ζει στους Αμπελόκηπους. Μετά από διαδρομή ως Sportex, Vesslemes και Felizol στη μουσική, ετοιμάζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Οι ήρωες θα μιλάνε ελληνικά, αγγλικά και κινέζικα. Μιλάει στο lifo.gr.
To Felizol είναι τυχαίο. Δεν έχει καμία σχέση με το παραδοσιακό υλικό. Απλά είδα τη μεγάλη νέον πινακίδα στη στοά του Toy που γράφει «φελιζόλ» και μου κόλλησε. Το Sportex είναι και αυτό τυχαίο. Ούτε θυμάμαι από πού προέκυψε. Είναι project, δεν είναι ονόματα. Τα έχω εγκαταλείψει τα περισσότερα. Έπαθα κρίση ταυτότητας και αποφάσισα να συγκεντρωθώ στο Felizol και στον Γιάννη Βεσλεμέ. Τόσο πολλά ονόματα είναι περιττά. Πολλές φορές τα βγάζεις γιατί κάποιο label θέλει ένα δικό του, ξεχωριστό όνομα. Στην Ελλάδα, βέβαια, αυτό είναι λίγο σπάνιο. Είναι περισσότερο θέμα ιδιοτροπίας
Όταν έκανα την πρώτη μικρού μήκους ταινία σκεφτόμουν ότι μετά από ένα χρόνο θα κάνω μια μεγάλου μήκους. Από τότε έχουν περάσει δώδεκα χρόνια. Μεταξύ κινηματογράφου και μουσικής το πρόβλημα είναι πόσο χρόνο καταναλώνεις στο καθένα. Αισθάνομαι πιο πολύ κινηματογραφιστής παρά μουσικός. Η μουσική είναι λίγο πρέζα. Πιο εύκολη από το σινεμά και το ένα φέρνει τ’ άλλο πολύ γρήγορα. Το σινεμά θέλει μια συνέπεια και μια προσήλωση που αποδίδει αργά, αλλά πιο ουσιαστικά.
Δεν το ξέρω το εναλλακτικό κοινό. Δεν είμαι μέρος αυτού. Ούτε στην dance κοινότητα ανήκω. Είμαι κάπου στη μέση. Μου αρέσει να φτιάχνω ποπ τραγούδια, μια ηχοκατασκευή και ένα dance. Γενικά, δεν ισχύει ό,τι λένε περί στασιμότητας. Λένε ότι η χορευτική μουσική πεθαίνει. Κάθε τρεις μήνες που πηγαίνω στο Βερολίνο βλέπω ότι η χορευτική μουσική είναι το ίδιο δυνατή, όπως πριν από χρόνια. Απλά, στην Ελλάδα έχουν «πέσει» πάρα πολύ όλες οι σκηνές. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει, όμως, στο τέλος κάθε δεκαετίας;
Οι μικρότεροι από εμένα είναι μπουκωμένοι από την πληροφορία. Επεξεργάζονται τα πράγματα πιο γρήγορα και τα βαριούνται εξίσου γρήγορα. Είμαι πολύ επιφυλακτικός με τους 17χρονους που θέλουν να κάνουν γκρουπ. Άκουσαν λίγο Radiohead και νομίζουν πως στα είκοσι ένα τους θα μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Αυτό το rock and roll όραμα έχει καταντήσει πολύ γραφικό. Εγώ στα δεκαεφτά μου άκουγα Pet Shop Boys. Δεν πίστευα, όμως πως στο μέλλον θα γεμίζω στάδια.
Ή όντως υπάρχει μια κίνηση στην Αθήνα, ή εγώ μεγαλώνω και αυτά που θέλω να κάνω αρχίζουν σιγά σιγά και γίνονται. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’80 και του ‘90 και τα ερεθίσματά τους ήταν 99% αγγλικά είναι αυτοί που σήμερα δημιουργούν. Ελληνικές ταινίες είδους δεν είχαμε ποτέ και έχουμε τώρα. Παράλληλα, μεγαλώνει και η γενιά που άκουγε Πλάτωνος, Στέρεο Νόβα και Τρύπες. Ξεπερνάει το έντεχνο η όλη φάση. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τον Μάλαμα ή με τον Θ. Παπακωνσταντίνου. Απλά, δεν μπορώ να τους ακούσω. Υπάρχει άλλη καλή μουσική που δεν προλαβαίνω ν’ ακούσω. Πόσο μάλλον αυτούς. Μου αρέσει ο Σαββόπουλος γιατί μεγάλωσα με αυτόν. Όταν άκουγα Πλάτωνος στο γυμνάσιο με κορόιδευαν και σήμερα θεωρείται η πιο influential καλλιτέχνις. Και εγώ είμαι του αγγλόφωνου, αλλά όταν ακούς έναν ωραίο ελληνικό δίσκο, ή μια ωραία ελληνική ταινία, αυτό έχει το κάτι παραπάνω γιατί μιλάει στη γλώσσα σου. Υπάρχει η ανάγκη για έναν επόμενο Χατζιδάκι, για έναν επόμενο Σαββόπουλο.
Το Βερολίνο τράβηξε όλη τη γενιά μας γιατί ήταν μια ρευστή πόλη. Όπως και η Αθήνα. Όλες οι νέες τάσεις ήταν προσβάσιμες με τον γερμανικό τρόπο: από τη μία οργανωμένες και από την άλλη τελείως χύμα. Έχει μια ησυχία και μια ψυχραιμία που δεν συναντάς αλλού. Πόσο μάλλον στην Αθήνα, που είναι μια πολύ βίαια πόλη. Σε εθίζει σε αυτό. Βγαίνεις έξω και είναι όλα χαοτικά και θορυβώδη. Κάθε τρεις μήνες που πάω στο Βερολίνο μου τη δίνει που είναι τόσο ήσυχο.
Μένω πάνω στην Κηφισίας, στους Αμπελόκηπους. Έμενα στα προάστια και όταν αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα ήθελα να μείνω σ’ ένα μεγάλο δρόμο. Όταν κοιτάω τον δρόμο από ψηλά παραμυθιάζομαι ότι είναι η Νέα Υόρκη. Μόλις κατεβαίνεις είναι οι Αμπελόκηποι.
Ο λόγος που πήγα και έμεινα στους Αμπελόκηπους ήταν επειδή υπήρχε η κινηματογραφική πιάτσα. Καρμικά και μόνο αισθανόμουν πολύ όμορφα να περνάω από το Άνεσις, το Άστρον, τον Δαναό, το Αθήναιον. Πολλά από αυτά έχουν κλείσει. Έχουν καταλήξει όλα multiplex. Το indie κοινό, βέβαια, προτιμά να πιει μια μπίρα, παρά να πάει σινεμά. Το υποψιασμένο κοινό είναι λιγότερο κινηματογραφόφιλο. Μου λείπει μια λέσχη. Την τελευταία φορά που πήγα στην Ταινιοθήκη, κάηκε. Πέρασαν χρόνια μέχρι να ξανανοίξει φέτος. Δεν θα δεις έναν άνθρωπο γεννημένο το 1985 που να τρελαίνεται να πάει σινεμά. Παλιά, υπήρχε ψυχωμένο κοινό. Έχω ακούσει ιστορίες για σκληροπυρηνικούς σινεφίλ που έβλεπαν πέντε ταινίες από τις δώδεκα το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα. Δεν θα με πείραζε να είναι λιγότεροι αυτοί που βλέπουν σινεμά, αλλά να είναι πιο «άρρωστοι». Είμαστε αρκετά κυριλέ και παθητικοί θεατές.
Η γλώσσα μας δεν βοηθάει καθόλου στο σινεμά. Είναι στρογγυλή και η ορθοφωνία τους την κάνει ψεύτικη στο σινεμά. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε τ’ αγγλικά, οπότε, όταν ακούς ελληνικά, σε ξενίζει. Από τη μια είναι κακές οι ελληνικές ταινίες και από την άλλη το μυαλό του Έλληνα θεατή δεν είναι συνηθισμένο στη γλώσσα του. Μόνο όταν τα ακούει σε μια γνώριμη ελληνική φόρμα. Γι’ αυτό η μεγάλου μήκους που ετοιμάζω τώρα είναι 1/3 στα ελληνικά, 1/3 αγγλικά και 1/3 κινέζικα.
Όλοι οι ‘Ελληνες σκηνοθέτες που είναι 40 και 50 χρονών τώρα κατέστρεψαν το ελληνικό σινεμά. Είναι εντελώς ευνουχισμένοι. Το σινεμά των ‘90s είναι ό,τι χειρότερο έχουμε δει. Καλύτερα το ’80 και το ’90. Μεγάλωσαν με τα λάθος πρότυπα της προηγούμενης γενιάς και απέτυχαν σε πολλά πράγματα. Όχι μόνο στην τέχνη. Οι νέοι δημιουργοί αρχίζουν και αναπαράγουν τα πράγματα που τους αρέσουν. Το να κάνεις προσωπικό σινεμά και να πατάς και σε κάποια ξένη παράδοση, αφού δεν υπάρχει ελληνική, είναι το σημαντικότερο. Σίγουρα δεν μοιάζει με το ελληνικό σινεμά και τα προσεχή χρόνια θα υπάρχουν υβρίδια που θα έχουν και κάποιο ενδιαφέρον.
Μου κακοφάνηκε λίγο που έπεσαν και οι δύο δίσκοι μαζί («Time Machine» και «Birthdays»). Ξεκόλλησα από το σινεμά και μ’ ενόχλησε αυτό. Μετά ηρέμησαν τα πράγματα. Στην τελική δεν αφορούν και κάποια εκατομμύρια ανθρώπων. Είναι πλασματική η επιτυχία σε αυτά που κάνουμε. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι ν’ αναπτύξω μια μουσική περσόνα που να βρίσκεται στο underground και να έχει το μικρό, δικό της κοινό.
Αν θέλω κάτι από όλα τα μουσικά που κάνω, είναι να έρθει κάποιος να με ακούσει χωρίς να έχει μουσικά στεγανά. Να με ακούσει να παίζω techno τη μία και Leonard Cohen την άλλη. Αν το αποδεχτεί αυτό, θα με κάνει χαρούμενο. Αυτό προσπαθούν και οι δίσκοι μου. Στο σινεμά είμαι πολύ πιο φιλόδοξος…
Θ’ αρχίσουν να χορεύουν κάποια στιγμή οι Αθηναίοι. Στα dance events χορεύει ο κόσμος, στα υπόλοιπα απλά κοιτάζει και προσπαθεί ν’ αποδεχτεί αυτό που βλέπει. Θα μπορούσε η πόζα να λειτουργήσει πιο θετικά. Να ήταν ποζέρικο το συγκρότημα και ποζεράδες το κοινό. Εδώ υπάρχει μια αδράνεια.
Είμαι κατά των downloads γιατί είναι σε πάρα πολύ κακή ποιότητα. Έχω δει και τα δικά μου άλμπουμ στα site που κλέβω μουσική. Με ενόχλησε, τσαντίστηκα, αλλά μετά μου πέρασε. Το ενδιαφέρον είναι να σε ακούν όλο και περισσότεροι. Τις κυκλοφορίες μου τις βάζω στη βιβλιοθήκη και μου αρέσει να τις βλέπω. Με τα digital δεν καταλαβαίνω καν ότι κυκλοφόρησε κάτι, γιατί είναι ψηφιακό. Βέβαια, αν μου το έλεγες πριν από χρόνια ότι θα έκανα έστω και digital, θα πετούσα από τη χαρά μου.
Ο Δεκέμβρης προκάλεσε στους ευρύτερα μουσικο-κινηματογραφικούς κύκλους μια συλλογικότητα που δεν την είχα ξανασυναντήσει. Άρχισαν οι άνθρωποι να συνεργάζονται λίγο παραπάνω. Αυτό δεν υπήρχε. Κάναμε το «Time Machine» με τους Mary and The Boy και κατανάλωσα πάρα πολλές ώρες να εξηγήσω ότι είναι ένα άλμπουμ συνεργασίας. Δεν καταλάβαιναν ότι συνεργάστηκαν δύο projects για έναν δίσκο. Μια μυρωδιά συλλογικότητας ξεκίνησε από τότε. Οργανώθηκαν άνθρωποι μιας ηλικίας που δεν έμπαιναν σε αυτήν τη διαδικασία. Παραμένει, όμως, ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα. Το νιώθεις περισσότερο τώρα, που μπαίνει ο χειμώνας.
Info: Ο Γιάννης Βεσλεμές κυκλοφόρησε το «Birthdays» ως Felizol και συνεργάστηκε με τους Mary and The Boy στο «Time Machine». Τελευταία, κάνει live εμφανίσεις με τον The Boy, συνεργάζεται με labels του εξωτερικού και ετοιμάζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.
