-
Φωτό: Τάκης Σπυρόπουλος - Γεννήθηκα στον Πειραιά, αλλά μεγάλωσα στην Καλλιθέα. Θυμάμαι αρακτηριστικά την αντιπροσωπεία με είδη καθαρισμού που είχαν τότε οι γονείς μου: στο πατάρι του γραφείου τους είχαν ένα σωρό κλουβιά με καναρίνια. Είχαν πάθος με αυτά τα πουλιά, ώσπου μια μέρα μας ανακοίνωσαν, σε μένα και την αδελφή μου, ότι ήθελαν ν’ ανοίξουν ένα pet shop. Υπάρχει ακόμα και σήμερα στην Καλλιθέα και λέγεται «Η φωλιά των ζώων». Δεν θα ξεχάσω ποτέ κανένα σκυλάκι από αυτά που πέρασαν από τα χέρια μου όλα αυτά τα χρόνια. Η αγάπη των γονιών μου για τα ζώα δηλώνει πάρα πολλά για τον χαρακτήρα τους κι έχω μάθει να εκτιμώ πολύ τους φιλόζωους.
- Από μικρός θυμάμαι ότι ήθελα να πάω στη Σχολή Ικάρων και να γίνω πιλότος, μια σκέψη που ερχόταν κι έφευγε από το μυαλό μου. Τελικά, πήγα στο Πολυκλαδικό της Σιβιτανιδείου και, καθώς παρακολουθούσα τον κύκλο Εφαρμοσμένων Τεχνών, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το σχέδιο, ελεύθερο και γραμμικό. Ήταν η πρώτη σχέση που είχα με την έννοια της αρχιτεκτονικής και για κάποιον λόγο μου άρεσε τόσο πολύ, που αποφάσισα ν’ ακολουθήσω την πρώτη δέσμη. Αφού έδωσα τρεις φορές, μπήκα στο Τμήμα Μετεωρολογίας του Φυσικού, αλλά δεν άντεξα και πολύ και σύντομα πήγα στην ΑΚΤΟ.
- Από τα δεκάξι μου δεν έχω σταματήσει να δουλεύω. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να φτιάχνω μακαρόνια σε μια πιτσαρία στη Νέα Σμύρνη. Ο λόγος που το έκανα ήταν διότι ήθελα να πάω διακοπές μόνος μου. Μου είχαν πει τότε οι γονείς μου: «Για να πας διακοπές μόνος σου πρέπει να κερδίσεις τα λεφτά σου, ώστε να εκτιμήσεις την αξία τους και τον κόπο που χρειάζεται να καταβάλεις για να τ’ αποκτήσεις». Νομίζω ότι αυτή τους η στάση μου έκανε πολύ καλό. Μου έμαθε τι σημαίνει δουλειά και διαχείριση χρημάτων. Στα δεκαοκτώ μου δούλευα στο Zara στην Ομόνοια και μετά δούλεψα νύχτα σε εστιατόρια και καφετέριες, όπως κάνουν όλοι οι φοιτητές.
- Το πρώτο αντικείμενο ντιζάιν που μου προκάλεσε έκπληξη ήταν ένα γκάτζετ. Ήμουν γύρω στα δεκατρία όταν μου έκαναν δώρο οι δικοί μου ένα gameboy της Nintendo, το οποίο πραγματικά θεώρησα έργο τέχνης. Το έχω ακόμα και σήμερα και φυσικά εξακολουθώ να είμαι γκατζετάκιας. Αυτό τον καιρό έχω κολλήσει με το iPad. Θεωρώ συγκλονιστικό το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνονται οι εφαρμογές για τα iPad έχει αλλάξει το πώς σχεδιάζονται τα σάιτ σήμερα.
- Αυτό που οδήγησε τον Τύπο στη σημερινή του κατάσταση είναι μια αλυσίδα πραγμάτων, αν και δεν νομίζω ότι θα πεθάνουν τα περιοδικά. Σίγουρα θα λιγοστέψουν, αλλά δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Και τελικά πιστεύω ότι αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να συμβεί, γιατί πολύ είχαν πάρει τα μυαλά μας αέρα. Τόσες εκατοντάδες τίτλων για μια τόσο μικρή σε πληθυσμό χώρα.
- Ένα βράδυ, όταν ήμουν φαντάρος κι έκανα σκοπιά, πήρα ένα χαρτί και είπα ότι πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω στη ζωή μου. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα τόσο μόνος, τρεις τα ξημερώματα, σ’ ένα βουνό γεμάτο δέντρα με θέα την Αθήνα. Έτσι, σε μια στιγμή διαύγειας, μου έσκασε το όνομα yatzer και όλο το concept πίσω από αυτό. Σήμερα μένω στη Νεάπολη των Εξαρχείων και από το μπαλκόνι μου μπορώ να δω την Πάρνηθα και το σημείο εκείνο στο βουνό όπου είχα συλλάβει την ιδέα για τη σημερινή μου δουλειά. Είναι κουφό, ε;
- Όταν ξεκίνησα στο yatzer, δούλευα full time στο «Maison & Decoration». Έφευγα από το σπίτι πολύ πρωί και γυρνούσα πίσω αργά το βράδυ, ανυπομονώντας ν’ αρχίσω να ποστάρω.Όταν απολύθηκα από τον στρατό, έπεσα με τα μούτρα στο σάιτ. Καθόμουν με τις ώρες και ξενυχτούσα, ψάχνοντας να βρω τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στον χώρο για να τα ανεβάσω στο δικό μου σάιτ. Νομίζω ότι όλα αυτά τα ξενύχτια που έκανα τότε απέδωσαν και για έναν επιπλέον λόγο: τις ώρες που εγώ ανέβαζα τα άρθρα, και ενώ όλη η Ελλάδα κοιμόταν, οι άνθρωποι στην Αμερική και στις υπόλοιπες χώρες που έχουν μεγάλη διαφορά ώρας με μας ήταν ξύπνιοι, πράγμα που σήμαινε ότι υπήρχε μια κινητικότητα στα feeds του διαδικτύου από ένα σάιτ που λεγόταν yatzer, το οποίο από τότε άρεσε.
- Το 2008 αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από ανθρώπους που θα μπορούσαν να μοιραστούν το ίδιο όραμα με μένα και να είναι μέλη μιας ομάδας. Έβγαλα, λοιπόν, μια ανακοίνωση που έλεγε ότι ζητούσα εθελοντές -διότι ακόμα δεν υπήρχαν έσοδα- κι έτσι άρχισα να λαμβάνω βιογραφικά. Αυτό το έχω κάνει δυο φορές μέχρι στιγμής και ομολογώ ότι όλους μου τους συνεργάτες με αυτό τον τρόπο τους απέκτησα. Τη Laureen, που είναι η ανταποκρίτριά μου στην Αμερική, τη γνώρισα φέτος για πρώτη φορά, μετά από δυο χρόνια συνεργασίας. Παρότι μιλάμε σε εβδομαδιαία βάση, είναι φοβερό πόσο ανοιχτός είναι ο δρόμος μέσα σε αυτό το χάος που ονομάζεται διαδίκτυο και με πόσους ανθρώπους μπορείς να έρχεσαι σε επαφή από το πουθενά.
- Όταν έμαθα ότι το yatzer αναφέρθηκε στους «Financial Times», τρελάθηκα. Ήταν, κακά τα ψέματα, μια επιβεβαίωση, αλλά και μια θλιβερή διαπίστωση: έπρεπε να υπάρξει μια δημοσίευση από τον ξένο Τύπο για να πέσουν τα μάτια των Ελλήνων δημοσιογράφων πάνω μου. Στην Ελλάδα βαριούνται να σε ψάξουν όσο κινείσαι εντός των χωρικών υδάτων.
- Ένας από τους μεγαλύτερους επαίνους που πήρα ποτέ ήταν, όταν πέρσι τον Απρίλιο, το «Architectural Digest» με συμπεριέλαβε στη λίστα με τις εκατό πιο επιδραστικές προσωπικότητες στον κόσμο, στον χώρο του ντιζάιν. Επίσης πέρσι, τον ίδιο μήνα, το ιταλικό περιοδικό «Interni» έκανε μια λίστα με τα 5 καλύτερα ντιζάιν σάιτ στον κόσμο και το yatzer ήταν ανάμεσα σε αυτά.
- Τις προάλλες, βρέθηκα να παρακολουθώ την ομιλία του Πίτερ Οικονομίδη στο GazARTE, με θέμα «Rebranding Greece». Πήγα να πέσω από το κάθισμά μου όταν άκουσα στην αρχή της εισήγησής του να αναφέρει εμένα ως περίπτωση πετυχημένου Έλληνα για τον οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι.
- Τα τελευταία τρία χρόνια ο εσωτερικός μου χιλιομετρογράφος έχει ξεπεράσει τα 100.000 χιλιόμετρα μέσα σε αεροπλάνο, ταξιδεύοντας απο τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη: Κωνσταντινούπολη, Τελ Αβίβ, Ρέυκιαβικ, Βιέννη, Άμστερνταμ, Ρότερνταμ, Λονδίνο, Παρίσι, Μιλάνο, Ρώμη, Βενετία, Νέα Υόρκη, Μαϊάμι, Τόκυο και πολλές ακόμα πόλεις. Θα μου μείνουν αξέχαστα τα χιλιάδες καρύδια που ντύνουν τους τοίχους του εστιατορίου Maya στο Καρακόι της Κωνσταντινούπολης, το πράσινο χρώμα πίσω απο το «Arnold Comes of Age 1930», έργο του Grant Wood που είδα πρόσφατα στην έκθεση «HIDE/SEEK» στο μουσείο του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, το πόσο σκληρή δουλειά είναι να μαζεύεις σταφύλια στους αμπελώνες της Veuve Clicquot στο Reims της Γαλλίας ως προσκεκλημένος στη συγκομιδή του και τι σημαίνει να προσπαθείς να εξηγήσεις σ' έναν Ιάπωνα ταξιτζή πώς να σε πάει στο Yoku Moku -κατάστημα με τα καλύτερα μπισκότα στην περιοχή Aoyama του Τόκυο- και μόλις αποβιβαστείς να σε καλωσορίζει ο αγαπημένος σου σχεδιαστής Jaime Hayon!
- Υπάρχει μια φράση που έχει πει ο Αϊνστάιν και συνοψίζει την κοσμοθεωρία μου: «Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση».
σχόλια