Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί» Facebook Twitter
«Με έναν τρόπο μεγάλωσα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, σε μια θεατρική σκηνή». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Όλη μου τη ζωή ζούσα στα Εξάρχεια, εκεί γεννήθηκα, εκεί βαφτίστηκα, στον Άγιο Νικόλαο, εκεί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, εκεί ήταν τα σχολεία μου. Μέχρι να φύγω από τη γειτονιά πίστευα ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από τα Εξάρχεια, δηλαδή είχα φανταστεί τον εαυτό μου εκεί να πεθαίνει.

• Δεν είχαμε δικό μας σπίτι και μετακομίζαμε συχνά, έχω μείνει Ζωοδόχου Πηγής, Βουλγαροκτόνου, Πετσόβου, Ασκληπιού, έχω παίξει πολύ με τις ξαδέλφες μου στην πλατεία Εξαρχείων, μέσα στο τριγωνάκι με τους Έρωτες, και στου Στρέφη. Με την  πιο παλιά μου φίλη, τη Γιάννα, ήμασταν συνέχεια στους δρόμους, αλητεία, πηγαίναμε μόνα μας σχολείο, δεν φοβόντουσαν καθόλου τότε οι γονείς. Τώρα δεν αφήνουν τα παιδιά τους να βγουν στην πόρτα της πολυκατοικίας.

• Πηγαίναμε με τη Γιάννα σε ένα μαγαζί που πουλούσε ταπετσαρίες και μας έδιναν κομμάτια και τα κολλούσαμε σε όλη τη Βουλγαροκτόνου. Ακολουθούσαμε διάφορους ανθρώπους που μου φαινόνταν ύποπτοι, γιατί ένα πράγμα ήθελα να κάνω, να γίνω Σέρλοκ Χολμς, Πουαρό. Είχαμε φτιάξει μια οργάνωση εξιχνίασης μυστηρίων και δολοφονιών. Όλα αυτά στο δημοτικό, επειδή διάβαζα παιδικά αστυνομικά και αργότερα Άγκαθα Κρίστι· έχω τρέλα με αυτά μέχρι σήμερα. 

«Αποφεύγω πολύ συχνά να μπω στο έρεβος, στο σκοτάδι που μπορεί να έχω, πάντα προσπαθώ να βγω πάνω από τη μεγάλη λύπη, είμαι και λίγο τρολ, κάνω αστεία με πολύ δραματικά πράγματα και πάντα με φοβίζει το βαθύ πηγάδι».

• Ήμουνα μοναχοπαίδι και ζήλευα πολύ τους φίλους μου που είχαν αδέλφια. Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε που η Γιάννα με την αδελφή της έτρωγαν από το ίδιο πιάτο, μοιραζόντουσαν τα πάντα και όταν τσακωνόμασταν με έδερναν και οι δυο μαζί. Ευτυχώς αυτό δεν συνεχίστηκε, αλλά αργότερα ήθελα να έχω έναν αδελφό να με προστατεύει, να με παίρνει έξω μαζί του, να γνωρίζω τους φίλους του.

Σμαράγδα Καρύδη Facebook Twitter
Η Σμαράγδα Καρύδη σε μικρή ηλικία.

• Μεγάλωσα με δυο γονείς ηθοποιούς και πολλούς παππούδες και γιαγιάδες που είχαν μανία μαζί μου· ήμουν το πρώτο εγγόνι για τη μία οικογένεια και το μοναδικό για την άλλη και έκαναν όλοι σαν τρελοί με την πάρτη μου. Εγώ προτιμούσα τη γιαγιά από τον πατέρα μου, που ήταν πολύ καλή και μου έλεγε πολύ ωραία παραμύθια που τα έβγαζε από την κοιλιά της, όπως έλεγε.

• Γενικά η οικογένειά μου ήταν πολύ έντονη, έκαναν πολλή φασαρία και τσακωνόντουσαν και πολύ· ήταν σαν να βλέπεις το «Ρετιρέ» του Δαλιανίδη με πεθερικά που δεν συμπαθιόντουσαν καθόλου. Ανεχόντουσαν ο ένας τον άλλο, αλλά όταν έφταναν στο αμήν ξεστόμιζαν πράγματα που κανονικά δεν τα λες γιατί δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω, ακραία πράγματα, και έτσι έμαθα να συγκρατούμαι ως προς αυτό στη ζωή μου, επειδή έβλεπα ότι άνοιγαν το στόμα τους και έλεγαν πολύ σκληρά πράγματα, όλο το σόι μου το έκανε αυτό. Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει όταν πήγα μια φορά στο Μόναχο, στη θεία μου, και δεν χτύπησε ούτε μία φορά το τηλέφωνο. Στο σπίτι μας γινόταν χαμός.

• Με αγαπούσαν και το ένιωθα και με διεκδικούσαν και μου κάναν τα χατίρια, αλλά δεν ήμασταν πλούσια οικογένεια για να έχουμε ό,τι μπορούσα να επιθυμήσω. Από μικρή το ένιωθα ότι υπήρχε μια οικονομική δυσκολία, το έλεγαν κιόλας μπροστά μου, τα έλεγαν όλα, δεν με προστάτευσαν ποτέ από τίποτα. Άκουγα μυστικά που ίσως άλλα παιδιά της ηλικίας μου να μην τα ήξεραν στις δικές τους οικογένειες, και μάλλον είχα ακούσει και πολλά που δεν ήταν της ηλικίας μου. Αυτό δεν ξέρω τι επίδραση είχε επάνω μου, όλοι οι «κόφτες» που έβαλα αργότερα είχαν να κάνουν μάλλον με αυτό. Το αντιστάθμισμα σε όλα αυτά ήταν η πολλή αγάπη που πήρα και είχε επίδραση στον χαρακτήρα μου, στο να εκτιμώ την καλοσύνη και να μη σκέφτομαι το κακό.

Σμαράγδα Καρύδη Facebook Twitter
«Το γοητευτικό στο να παίζεις στο θέατρο είναι να έχεις κοντρόλ, να είσαι σε απόλυτη εγρήγορση παράλληλα με το να είσαι σε μια πολύ ανοιχτή και χαλαρή κατάσταση». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

• Ήθελα να γίνω ηθοποιός πάντα. Ήταν κάτι φυσικό, κάτι που βρήκα μέσα στο σπίτι μου, μου φαινόταν περίεργο που δεν ήταν ηθοποιοί οι άλλοι γονείς, έλεγα «δεν βαριούνται;». Τους έβλεπα όλους πιο τακτοποιημένους, πιο ήσυχους, στο σπίτι μας υπήρχε αυτή η ανασφάλεια, η φασαρία, πολύ δράμα και κωμωδία, όλα υπερβολικά. Με έναν τρόπο μεγάλωσα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, σε μια θεατρική σκηνή.

• Στα θέατρα πήγαινα πολύ τα Σαββατοκύριακα. Στα έντεκα έκανα και μια μεγάλη περιοδεία με τους γονείς μου σε όλη την Ελλάδα, πούλαγα προγράμματα, έκοβα εισιτήρια, μίλαγα στην ντουντούκα, ήταν μια φάση σαν μετα-μπουλούκι, δεν υπήρχε πρόγραμμα περιοδείας, όπως σήμερα. Θυμάμαι μια ηθοποιό που είχε μαζί της δυο κλουβιά με καναρίνια. Είχαμε ένα παλιό βαν Φολκσβάγκεν με αφίσες κολλημένες απέξω και ταξιδεύαμε από πόλη σε πόλη, ήμασταν σαν σε ταινία του Κουστουρίτσα.

• Το σχολείο δεν μου άρεσε, δεν μου άρεσε καθόλου το πρωινό ξύπνημα, πάντα ξεκινούσα τη χρονιά με σκοπό να γίνω καταπληκτική, πολύ τακτική και σιγά σιγά αυτό κατέρρεε. Δεν το έχω νοσταλγήσει καθόλου. Κάνοντας διάφορες εκκαθαρίσεις βρήκα κάτι παλιά μου τετράδια και ξαναθυμήθηκα ότι άλλαζα γραφικό χαρακτήρα κάθε 15-20 μέρες, σαν να ήμουν άλλο παιδί. Μιμούμουν μια μπροστινή μου, μια διπλανή μου, ακόμα και στο πώς έπιανα το στυλό. Και από μια ηλικία και μετά έγραφα πολύ ωραίες εκθέσεις με ωραίες λέξεις λογοτεχνικές, με πολλές παρομοιώσεις και πολλή φαντασία. Σκέφτομαι σήμερα ότι οι λέξεις είναι εργαλείο και αν θέλεις να γίνεις κατανοητός και μπορείς με μια λέξη πιο αγοραία, δεν είναι ανάγκη να ψάχνεις τη λόγια. Επίσης μου φαίνεται κακόγουστο να υποδύεσαι τον λόγιο μέσα από λέξεις. Θαυμάζω τους αληθινά μορφωμένους ανθρώπους που μιλούν κατανοητά και με απλότητα, χωρίς το άγχος των λέξεων που χρησιμοποιούν.

Σμαράγδα Καρύδη Facebook Twitter
«Πέρασα πολύ ωραία χρόνια στη σχολή και θα ήθελα να είμαι δεκαοχτώ και να ξεκινούσα ξανά, γιατί θα είχα απαλλαγεί και από πάρα πολλά κόμπλεξ που έχεις στα 18 και σε φρενάρουν, κι εγώ είχα ένα σωρό».

• Η εφηβεία μου ήταν έντονη, δεν μπορούσα να ησυχάσω, με ενδιέφεραν τα αγόρια, να βγαίνω έξω και γενικά ασχολούμουν με αυτά που έκαναν τα παιδιά στα ’80s, έκανα ρόλερ, ήθελα να ξενυχτάω και τα καλοκαίρια να πηγαίνω στα νησιά και να κάνω την μπαργούμαν. Στα δεκάξι μου είχα πάει στην Κρήτη και δούλευα μπαργούμαν σε μια ντισκοτέκ. Βρήκα μια κάρτα όπου γράφω στους γονείς μου «μην ανησυχείτε για μένα, είμαι πολύ ώριμη, δεν πρόκειται να πάθω κάποιο κακό και να μου έχετε εμπιστοσύνη».

• Αν και είχα αποφασίσει ότι θα πάω σε δραματική σχολή, δεν είχα αυτοπεποίθηση, ντρεπόμουνα πολύ, είχα μεγάλο θέμα. Ακόμα είμαι ντροπαλή, αν το πεις όμως σε κάποιον που δεν με γνωρίζει, δύσκολα θα το πιστέψει. Έδωσα εξετάσεις στο Τέχνης –εδώ να πω ότι μέχρι τότε δεν με είχε δει κανένας να παίζω–, ήμουνα τρακαρισμένη και απροετοίμαστη και κόπηκα, δεν ήμουν καλή. Μετά προετοιμάστηκα καλύτερα, πήρα δάσκαλο, τον μπαμπά του Ορέστη Χαλκιά, τον Κώστα. Πήγα και έδωσα στο Εθνικό και πέρασα και ξεψάρωσα. Πέρασα πολύ ωραία χρόνια στη σχολή και θα ήθελα να είμαι δεκαοχτώ και να ξεκινούσα ξανά, γιατί θα είχα απαλλαγεί και από πάρα πολλά κόμπλεξ που έχεις στα 18 και σε φρενάρουν, κι εγώ είχα ένα σωρό. Εκεί γνώρισα τους πιο καλούς μου φίλους, που έχω ακόμα. Ήμασταν ένα πολύ καλό έτος, με πολλούς αριστούχους, ήταν ο Μαρκουλάκης, ο Λογοθέτης, η Βολιώτη, η Μάσχα, η Κούρτη, η Ματσάγγου και μετά όλη την τάξη μας σχεδόν την πήρε ο Γιώργος Μιχαηλίδης στο θέατρό του.

• Εκεί, στο Ανοιχτό Θέατρο, δημιουργήθηκε η Νεανική Σκηνή και κάναμε τα πάντα, φροντιστήριο, ταξιθεσία, καθαρίζαμε τα καμαρίνια, μας άρεσε πολύ όλο αυτό. Ήταν ένα μοναδικό θέατρο τότε στο είδος του, αποκεντρωμένο, αλλά τελικά το αποτύπωμα είναι άυλο, όπως σε όλο το θέατρο, δεν μένει τίποτα αν δεν το ζήσεις. Με κάποιον τρόπο όμως το κουβαλάς. Αυτή η ιστορία κράτησε δυο χρόνια και μετά βγήκα στη δουλειά την αληθινή, γιατί στον Μιχαηλίδη ήταν σαν μεταπτυχιακό. Νιώθαμε ασφάλεια με τον δάσκαλό μας και μεταξύ μας, παρόλο που ήμασταν ό,τι πιο φτωχό υπάρχει. Δηλαδή δεν έμπαινε μία δραχμή στο σπίτι, δεν μπορούσα ούτε μόνη μου να μείνω.

Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί» Facebook Twitter
«Δεν ήθελα να ανήκω στους τηλεοπτικούς ηθοποιούς ή να καταστρέψω μια ενδεχόμενη καριέρα στο ποιοτικό θέατρο. Μέχρι που κατάλαβα ότι τα "όχι" που έλεγα ήταν από φόβο να αναμετρηθώ με κάτι πραγματικό, δύσκολο, να παίξω χωρίς πρόβα και χωρίς προστασία και να ανεξαρτητοποιηθώ από το σπίτι μου». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

• Και έτσι βγήκα στην κανονική αγορά, την ελεύθερη, και δούλεψα στο Εθνικό, με τη Λυμπεροπούλου, με την Ξένια. Είχε αρχίσει και η ιδιωτική τηλεόραση, είχα πολλές προτάσεις για ό,τι γινόταν και έλεγα όχι, γιατί υποτίθεται ήμουν του θέατρου, χωρίς να έχω κάνει και τίποτα σημαντικό στο θέατρο. Υπήρχε αυτό το κόμπλεξ τότε και αυτός ο διαχωρισμός και εγώ δεν ήθελα να ανήκω στους τηλεοπτικούς ηθοποιούς ή να καταστρέψω μια ενδεχόμενη καριέρα στο ποιοτικό θέατρο. Μέχρι που κατάλαβα ότι τα «όχι» που έλεγα ήταν από φόβο να αναμετρηθώ με κάτι πραγματικό, δύσκολο, να παίξω χωρίς πρόβα και χωρίς προστασία και να ανεξαρτητοποιηθώ από το σπίτι μου.

• Τελικά έκανα τηλεόραση και νομίζω μου έκανε πολύ καλό, δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, παρόλο που έκανα και δουλειές που δεν μου άρεσαν καθόλου εν τέλει. Επειδή δεν είχα αυτοπεποίθηση και μου πήρε χρόνο να συναντήσω τον εαυτό μου, τότε έβλεπα τον εαυτό μου πολύ άσχημο, τέρας. Θυμάμαι με είδα στα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά» και είπα «πρέπει να κάνω κάτι τώρα». Ή να αφήσω αυτή τη δουλειά ή να αλλάξω ρότα και να δουλέψω. Καταρχάς έπρεπε να σταματήσω να είμαι ψευδή. Τέλειωσα τη σχολή και δεν είχα καταφέρει να αποβάλω το ψεύδισμα. Το βλέπαμε όλοι ότι υπήρχε το πρόβλημα, που χειροτέρευε εξαιτίας του φόβου μου –στη σχολή, στις ασκήσεις με το σίγμα, ανέβαζα πίεση και κόντευε να εκραγεί ο εγκέφαλός μου–, γιατί ο τρόπος που μιλάμε έχει να κάνει πολύ με το πώς αισθανόμαστε. Είναι ένα γενικότερο θέμα, νομίζω, όταν τοποθετείσαι γενικά στα πράγματα, τοποθετείται και η γλώσσα και ο τρόπος που θα μιλήσεις και το τι θα πεις.

• Αυτός λοιπόν που με βοήθησε και το έλυσα το πρόβλημα ήταν ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Κάναμε τη Βενετσιάνα, στον Τεχνοχώρο του Κακλέα, και τότε μου είπε ότι είχε το ίδιο πρόβλημα στη δραματική σχολή και έκανε το κόλπο το παλιό με τον φελλό. Βάζεις τον φελλό στο στόμα και μαθαίνεις να τοποθετείς τη γλώσσα σου πίσω από τα δόντια. Σώθηκα, γιατί στην κάμερα υπάρχει και το οπτικό εφέ, έβλεπες τη γλώσσα πάνω από τα δόντια και ήταν απαίσιο. Τώρα γελάμε, αλλά τότε δεν είχαμε εξοικείωση με την κάμερα, σήμερα τα πεντάχρονα ξέρουν την καλή τους γωνία και τραβάνε βίντεο τον εαυτό τους. Γι’ αυτό και οι ηθοποιοί τώρα είναι εξοικειωμένοι από πολύ μικροί με την εικόνα τους.

• Το να λύσω αυτό το πρόβλημα, να μην είμαι σφιγμένη, που είναι λάθος για τα πάντα, ήταν σαν μάθημα για το θέατρο. Το γοητευτικό στο να παίζεις στο θέατρο είναι να έχεις κοντρόλ, να είσαι σε απόλυτη εγρήγορση παράλληλα με το να είσαι σε μια πολύ ανοιχτή και χαλαρή κατάσταση. Αυτή η κατανόηση με βοήθησε πολύ, όπως με βοήθησε και κάτι που δεν είναι πολύ κολακευτικό: όταν είδα την αποδοχή των άλλων. Θα ήθελα να μπορώ να μην ετεροκαθορίζομαι τόσο πολύ. Αλλάζουν βέβαια αυτά με τα χρόνια, αλλά τότε, στα δεκαοχτώ και στα είκοσι, δεν υπήρχε η κουλτούρα να πηγαίνεις στον ψυχολόγο για να βοηθηθείς, έπρεπε να τα λύσεις όλα μόνη σου.

• Κάποια στιγμή ξεπέρασα όλα αυτά που σκεφτόμουν για το πώς με θεωρούν ή με βλέπουν οι άλλοι. Έχω πατήσει σε διάφορες βάρκες και νομίζω δεν μπορείς να πεις με ευκολία τι είμαι ακριβώς. Ήθελα να ανήκω αλλά δεν ήξερα πού, ήθελα να είμαι η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Άρης Ρέτσος μαζί, ήθελα το σύμπαν και δεν ήθελα να περιορίσω τον εαυτό μου σε κάτι. Κατέληξα πως, ούτως ή άλλως, στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις.  

Σμαράγδα Καρύδη Facebook Twitter
Ως Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου με την υπόλοιπη παρέα του «Παρά Πέντε»
Σμαράγδα Καρύδη Facebook Twitter
Με τον Νίκο Κουρή στην τηλεοπτική σειρά «IQ 160».

• Στην τηλεόραση δεν είναι εύκολο να αγαπάς τις δουλειές, στο θέατρο συμβαίνει πιο συχνά. Το «Παρά πέντε» το αγάπησα με τρέλα, είναι μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Το καλοκαίρι κλείνουν είκοσι χρόνια, παίζεται διαρκώς, το αγαπούν άνθρωποι κάθε ηλικίας, έρχονται παιδάκια και ρωτάνε: θα κάνετε και επόμενο κύκλο; Σε αυτήν τη σειρά υπήρχε το κείμενο, υπήρχαν οι χαρακτήρες πολύ ωραία χτισμένοι από τον Γιώργο, είχε ωραία αστεία. Η Ντάλια, που ήταν σαχλό πρόσωπο, ήταν και πολύ δραματικό, έτσι την έβλεπα. Ήταν ένα πολύ ωραίο κομμάτι της ζωής μου και επαγγελματικά μου έδωσε πολλά. Όλη την περίοδο όπως τη βιώσαμε τη θυμάμαι σαν μια πολύ ωραία και κουραστική πενταήμερη. Κάτι άλλο που αγαπώ είναι τα τηλεπαιχνίδια και ανακάλυψα ότι μπορώ να τα κάνω και να νιώθω καλά και να διασκεδάζω. Είναι κάτι που δεν με αγχώνει, μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, δεν φαίνεται ότι είμαι ντροπαλή, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ένα πράγμα μόνο. Και τώρα με πολλή χαρά, μαζί με τον επόμενο κύκλο του «IQ 160», θα ξεκινήσω στην ΕΡΤ τα «Τετράγωνα των αστέρων».

• Έχω λίγο το ανικανοποίητο, λίγη γκρίνια μέσα μου που δεν μου αρέσει. Από την άλλη, έχω μια φυγοπονία που μπορεί να με προστατεύει ακόμα και από το να κακιώνω. Αποφεύγω πολύ συχνά να μπω στο έρεβος, στο σκοτάδι που μπορεί να έχω, πάντα προσπαθώ να βγω πάνω από τη μεγάλη λύπη, είμαι και λίγο τρολ, κάνω αστεία με πολύ δραματικά πράγματα και πάντα με φοβίζει το βαθύ πηγάδι. Τη μαυρίλα μου δεν θέλω να τη μοιράζομαι με κανέναν, ακόμα και στα σόσιαλ θέλω να μοιράζομαι την πιο ανάλαφρη πλευρά μου. Τη ζωή ή θα τη δεις με τη ματαιότητά της ή θα πας από την αντίθετη μεριά. Εγώ για όσο θα είμαι σε αυτό τον πλανήτη θα διαλέγω τη χαρά. Ακόμα και τη βαρεμάρα μου, που είναι μια μικρή κατάθλιψη, τη βλέπω σαν αμαρτία και προσπαθώ να την πολεμάω, κι ας είναι η φυσική μου κλίση. Αλλά δεν βαριέμαι ποτέ τη θάλασσα και έχω συνδέσει την ωραία ζωή με το να είναι καλοκαίρι και να είσαι στα νησιά. Πάντα φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν μια χίπισσα που ταξιδεύει στα νησιά, αλλά δεν έχω τόση ανεμελιά, κι ας την ονειρεύομαι.

Σμαράγδα Καρύδη Facebook Twitter
«Σκέφτομαι σήμερα ότι οι λέξεις είναι εργαλείο και αν θέλεις να γίνεις κατανοητός και μπορείς με μια λέξη πιο αγοραία, δεν είναι ανάγκη να ψάχνεις τη λόγια. Επίσης μου φαίνεται κακόγουστο να υποδύεσαι τον λόγιο μέσα από λέξεις». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

• Όταν δουλεύω, έχω πολύ άγχος. Δεν θέλω να γίνεται τίποτα στο περίπου, θέλω να είμαι από πάνω, δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Εξοντώνομαι, γιατί με πιάνει μια τελειομανία. Θα ήθελα να τα κάνω πιο χαλαρά τα πράγματα, αλλά είναι του χαρακτήρα μου αυτή η ένταση, δεν ξέρω να το κάνω αλλιώς. Και στις δυο σκηνοθεσίες που έκανα, είχα χαρά, αλλά έπαιζα κιόλας και αυτή η διπλή αγωνία με εξαντλούσε. Πάρα πολλά χρόνια ήθελα να σκηνοθετήσω, αλλά δεν με άφηνε ο εαυτός μου. Είχα όρεξη και είχα φτάσει τα τελευταία χρόνια να μην κοιτάω τον ρόλο μου, αλλά όλα τα γύρω μου. Ο Θοδωρής μού είπε «κάν’ το», γιατί έβλεπε ότι με έτρωγε. Έτσι έγινε και το «Του Κουτρούλη ο Γάμος» και η «Μαριχουάνα της μαμάς μου είναι η καλύτερη». Την επόμενη φορά που θα σκηνοθετήσω, δεν θα παίξω, για να μπορέσω να ευχαριστηθώ τη διαδικασία.

cover
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

• Ο Θοδωρής, αντίθετα από μένα, είναι πιο χαλαρός, αφήνει τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους και με γειώνει. Κάνει και κάτι πολύ ωραίο: με πουσάρει να κάνω πράγματα, να δοκιμάσω, γιατί ο ίδιος δεν φοβάται να εκτεθεί. Τελικά αυτό δεν είναι η δουλειά μας; Να μη φοβάσαι την έκθεση; Με στηρίζει και νιώθω ότι έχω έναν άνθρωπο που με θαυμάζει πραγματικά και δεν το κάνει για να μου χαϊδέψει τα αυτιά. Θα μου πει και το λάθος, κι αυτό εμένα με ησυχάζει, μου δίνει αυτοπεποίθηση και μου δημιουργεί μια βάση, γιατί είναι απονήρευτος άνθρωπος, βαθιά καλός, που σκέφτεται πολύ τους άλλους και έχει μια ποιότητα που τον κάνει και είναι ανοιχτός και επικοινωνιακός πολύ, κάτι που εγώ δεν καταφέρνω.

• Οι άνθρωποι που δεν μου αρέσουν είναι αυτοί που έχουν πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό τους, παραπάνω από όσο τους έχουμε πάρει εμείς οι υπόλοιποι. Γενικά η σοβαροφάνεια στη δουλειά μας είναι πολύ φανερή γιατί συνοδεύεται με ένα ποστάρισμα φωνής, ένα ύφος, το στυλ της αυθεντίας. Το ίδιο με φοβίζουν και δεν γουστάρω καθόλου αυτούς που θέλουν να σώσουν τον κόσμο και ποδοπατάνε όλους τους γύρω τους σε αυτή τους την προσπάθεια. Υπάρχει κάτι πολύ επιτηδευμένο και ψεύτικο στο να πουλάς καλοσύνη, ενώ ξέρουμε ότι σε προσωπικό επίπεδο δεν δίνουν μία. Όλα είναι ύπουλα, γίνονται για την εικόνα. 

• Στη δουλειά μας δυσκόλεψαν τα πράγματα πολύ μέσα στην κρίση, αλλά αυτό, από την άλλη, έκανε και καλό· άρχισαν οι άνθρωποι να δοκιμάζουν από πολύ μικροί, κάτι που δεν είχε η δική μας γενιά, έπρεπε να υπάρχει μια αυθεντία, ένας δάσκαλος, υπήρχε επετηρίδα, έπρεπε να φτάσεις σε μια ηλικία για να εκφράσεις αυτό που είσαι. Τώρα δεν χρειάζεται να έχουν έναν δάσκαλο, έναν καθοδηγητή, μια αυθεντία, και τολμούν με μέσα που ανακαλύπτουν, χειροποίητα, που τα δημιουργούν μόνοι τους. Είναι πολύ στενάχωρο να μην μπορείς να ζήσεις από τη δουλειά σου, θέλει γενναιότητα να είσαι ηθοποιός σήμερα και τους θαυμάζω γιατί βλέπουμε εξαιρετικές δουλειές.  

Η Σμαράγδα Καρύδη παίζει στη σειρά του Star «IQ 160» και θα παρουσιάσει τα «Τετράγωνα των αστέρων» στην ΕΡΤ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μπένος-Χαλκιάς: Οι πρωταγωνιστές του Παπακαλιάτη στην πρώτη τους κοινή συνέντευξη

Οθόνες / Μπένος-Χαλκιάς: Οι πρωταγωνιστές του Παπακαλιάτη στην πρώτη τους κοινή συνέντευξη

Οι δύο νεαροί ηθοποιοί του «Maestro», της πρώτης ελληνικής σειράς που θα προβληθεί μέσω της streaming πλατφόρμας του Netflix, έχουν διαφορετική αφετηρία, όμως οι δρόμοι τους διασταυρώνονται συχνά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Γιατί όλοι μιλάνε για το IQ 160, της Σμαράγδας Καρύδη και του Κουρή;

The Review / Γιατί όλοι μιλάνε για το IQ 160 της Σμαράγδας Καρύδη και του Νίκου Κουρή;

Ο Χρήστος Παρίδης μαζί με τη συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων και παιδικού μυστηρίου Ευτυχία Γιαννάκη επιχειρούν να εντοπίσουν τα στοιχεία που κάνουν την σειρά IQ 160 τόσο δημοφιλή στο τηλεοπτικό κοινό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ