Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καβάλα. O πατέρας μου είναι από εκεί, η μαμά μου από τα Γρεβενά, όπου πηγαίναμε τις γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, και καλοκαίρι. Δεν μεγάλωσα σε ένα υγιές περιβάλλον. Είχα έναν αλκοολικό και βίαιο πατέρα, κάτι που καθόρισε πολύ την προσωπικότητά μου και νομίζω κάθε επιλογή της ζωής μου. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολύ έντονα τη μητέρα μου, είναι πολύ ισχυρή παρουσία στη ζωή μου, γι’ αυτό και η παρουσία της έχει χαρακτηρίσει τις περισσότερες από τις παραστάσεις μου. Σε αυτήν οφείλω το τι είμαι σήμερα, επειδή δούλευε συνέχεια για την εξέλιξή μου, την προσωπικότητά μου. Δεν εφησύχασε ποτέ, ήταν συνέχεια αγχωμένη για τα πάντα· ακόμα και σήμερα είναι.
• Μια εικόνα που θυμάμαι ως παιδί είναι να έχουμε φύγει μόλις από το σπίτι του πατέρα μου· είχε βγει για λίγο κι εμείς απλώς μαζέψαμε τα πράγματά μας και φύγαμε. Μεταφέραμε όσα περισσότερα γινόταν, ό,τι μπορούσαμε να κουβαλήσουμε εγώ, η μαμά μου και μια φίλη της, στρώματα, ρούχα… Φτάνοντας το σπίτι που μας είχε δώσει αυτή η οικογενειακή φίλη που μας βοηθούσε –της δίναμε ένα συμβολικό ενοίκιο–, το καθαρίσαμε, το βάψαμε, και η μαμά μου ετοίμασε τη σόμπα πετρελαίου που είχε για να ζεσταθούμε πριν πέσουμε να κοιμηθούμε.
«Αν η κοινωνία δώσει σε όλους τα ίδια δικαιώματα και φαινομενικά και συνταγματικά, τότε μόνο μπορώ να τους περιλάβω στην κωμωδία. Όταν ήδη βάλλονται, εγώ δεν θα προσθέσω κάτι».
Είχε βουλώσει όμως το μπουρί και μόλις την άναψε έσκασε κι έγιναν όλα μαύρα: εγώ, η μαμά μου, το σαλόνι, που γέμισε στάχτες. Η μάνα μου δεν απελπίστηκε, άρχισε να σκουπίζει με την ηλεκτρική σκούπα τις στάχτες και λίγα λεπτά μετά, μόλις είχε τελειώσει, έσκασε και η σκούπα και την κουκούλωσε ξανά η στάχτη. Κι έτσι όπως ήμασταν κλαίγαμε και γελάγαμε ταυτόχρονα, στη στάχτη που είχε κάτσει στο πρόσωπο και στα μάγουλα σχηματίζονταν ρυάκια από τα δάκρυα. Παίζει να ήταν το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας.
Χρύσα Κατσαρίνη - Κουβέρτα (2022)
• Μικρή ήθελα να γίνω ωκεανολόγος, δεν ξέρω γιατί, ούτε πώς είχα μάθει γι’ αυτό το επάγγελμα, αλλά γενικά η οικογένειά μου ήταν της θάλασσας. Η μαμά μου είναι ψαράς μεγάλος, ακόμα και τώρα πάει για ψάρεμα με το βαρκάκι της, οπότε πάντα είχα μια αδυναμία στη θάλασσα. Μόλις είχα μάθει να κάνω βουτιές, μακροβούτια και να κατεβαίνω στον βυθό, οπότε μάλλον έτσι το είχα δει. Ήθελα να γίνω ή αυτό ή κτηνίατρος, να δουλεύω σε καταφύγιο ζώων.
• Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Επειδή περνούσαμε δύσκολα και ήξερα ότι η μάνα έχει πολλές σκοτούρες, φρόντιζα να μην της προσθέτω κι άλλες, ήθελα να την αλαφρύνω όσο μπορούσα, οπότε το να είμαι καλή μαθήτρια βοηθούσε πολύ την κατάσταση, της έδινε χαρά. Συνειδητοποίησα με ψυχοθεραπεία έντονη ότι ήμουν βαθιά people pleaser, το οποίο είναι πολύ βασανιστικό γιατί βάζεις πάντα τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα και τους άλλους σε προτεραιότητα. Ωστόσο, το people pleasing μού έμαθε πώς να ελίσσομαι σε καταστάσεις, πώς να είμαι ευχάριστη και να μη δημιουργώ προβλήματα. Έπρεπε να προφυλάσσω τη μαμά μου όσο μπορούσα από έξτρα δυσκολίες, να είμαι ευχάριστη ώστε να μην έχω πρόβλημα με τον πατέρα μου. Με τον πατέρα μου δεν είχα σχέσεις, προσπαθούσα για ένα διάστημα, μέχρι που έγινα είκοσι, αλλά εκεί σταμάτησα την προσπάθεια. Από τότε έχω πάρει απόφαση ότι δεν θα ξαναμιλήσω με αυτόν τον άνθρωπο ποτέ.
• Στη Θεσσαλονίκη πήγα όταν πέρασα στη Διαιτολογία, ένα πτυχίο που επίσης πήρα για τη μάνα μου, γιατί έπρεπε, αλλά εγώ ήξερα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Επειδή εκείνη την περίοδο δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα της δραματικής σχολής, πήγα σε ένα θεατρικό εργαστήρι, την Παράθλαση. Είχα βρει τρομερή ευτυχία σ’ αυτό το υπόγειο, γιατί κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο δρόμος μου. Ταυτόχρονα τελείωσα τη σχολή – έπρεπε να την τελειώσω γρήγορα, οπότε την τελείωσα στα τέσσερα χρόνια, ενώ τον τελευταίο χρόνο είχα περάσει και στη δραματική σχολή και μαζί έκανα την πτυχιακή και την πρακτική μου. Τότε έκανα πολλή παρέα με τον Γιάννη τον Σερβετά – είναι πολύ αγαπημένος μου φίλος.
Μια μέρα μού ανακοίνωσε ότι ο σταθμός όπου δούλευε διαφήμιζε μια καινούργια δραματική σχολή, του Ανδρέα Βουτσινά, η οποία έδινε μία υποτροφία σε γυναίκα και μία σε άντρα, και με προέτρεψε να δηλώσω συμμετοχή. Του είπα «αφού δίνουν μόνο μία υποτροφία», ωστόσο δήλωσα. Στη διαδρομή προς τη σχολή άκουγα ραδιόφωνο, που διάβαζαν μηνύματα, και ένα κορίτσι είπε «μόλις πέρασα από οντισιόν και πήρα την υποτροφία». Μου κόβονται τα πόδια, αλλά με παίρνει ο Γιάννης τηλέφωνο και μου λέει «πήγαινε και σκίσε, αποκλείεται να είπαν τέτοιο πράγμα, όσο καλά και να πήγε, δεν έχει τελειώσει η διαδικασία. Ψέματα είναι». Πήγα και ήταν ο Ανδρέας Βουτσινάς –θρύλος για μένα, ένας άνθρωπος που συνεργάστηκε με τη Μέριλιν Μονρόε και τον Μελ Μπρουκς–, και δυο ακόμα, ο Φούλης Μπουντούρογλου, ο καταπληκτικός ηθοποιός, και ο Παύλος Δανελάτος, ο διευθυντής της σχολής. Δίνω την οντισιόν, μου λένε «θα σε καλέσουμε μέχρι αύριο» και φεύγω και πάω στη δουλειά μου, γιατί δούλευα ταυτόχρονα ως σερβιτόρα· την ώρα που με κάλεσαν σκούπιζα ποτήρια στην κουζίνα. Με παίρνει η κοπέλα από τη γραμματεία και μου λέει ψυχρά και ήρεμα «καλησπέρα, συγχαρητήρια, πήρατε την υποτροφία». Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Με την υποτροφία του πρώτου χρόνου κατάφερα να μαζέψω λεφτά για τον επόμενο κι έτσι ξεκίνησαν όλα.
• Το stand-up comedy ξεκίνησε το τελευταίο έτος της σχολής, που είδα την παράσταση του Έντι Μέρφι, το Delirius. Ήταν απίστευτη κι αυτός ένας θεός, όταν την είδα όλα έβγαλαν νόημα. Ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και όλα κατέληξαν κάπου. Δεν χρειαζόμουν εξηγήσεις για το τι είναι αυτό το πράγμα, έπρεπε να μάθω μόνο πώς να το κάνω. Είπα «αυτό είμαι», παρόλο που στο σχολείο όλοι με φώναζαν «drama queen».
• Νιώθω τρομερή απελευθέρωση κάνοντας αυτό το πράγμα πάνω στη σκηνή, πολλοί μου λένε «δεν φέρνεις τον εαυτό σου σε δύσκολη θέση με το να μοιράζεσαι τόσο προσωπικά δεδομένα;». Έχεις δει την ταινία του Eminem, το 8 Mile; Στο φοβερό σόλο του, αυτό που κάνει είναι ότι λέει όλα τα άσχημα πράγματα που του συμβαίνουν και όλες τις κακές του επιλογές, τα βγάζει όλα μπροστά και μετά ρωτάει «τι μπορείς να πεις που δεν ξέρουν ήδη από μένα, για να με χτυπήσεις;». Είναι τεράστια δύναμη το να ξέρεις ότι έχεις αντέξει να τα μοιραστείς, ποιος μπορεί να σε χτυπήσει εκεί; Κανένας. Μόνο δύναμη μπορώ να πάρω αλλά και να δώσω, γιατί τα παιδιά που ίσως βιώνουν κάτι αντίστοιχο μ’ εμένα μπορούν να δουν ότι εγώ το διαχειρίζομαι με αυτόν τον τρόπο. Το κάνω ατομικό, το κάνω βάλσαμο, κι αυτό δεν μπορεί να μου δώσει τίποτα αρνητικό.
• Είναι τεράστια αλήθεια ότι το χιούμορ είναι το βάλσαμο των βασανισμένων ανθρώπων. Ξεκίνησα να κάνω χιούμορ για να μην τρώω ξύλο στο σχολείο. Έμαθα να κάνω αστεία για να έχω με αυτόν τον τρόπο την προσοχή που δεν είχα από τον πατέρα μου. Στα τραπέζια έλεγα ανέκδοτα όταν ήμουν μικρή. Στα 7-8 έλεγα ανέκδοτα που είχα αποστηθίσει και διασκέδαζα την παρέα, καθόντουσαν όλοι από πάνω μου κι ακούγανε, γελούσαν όντως. Οπότε κατάλαβα ότι το να είμαι αστεία μού έδινε αγάπη, έτσι είχα την προσοχή που αποζητούσα, κι αυτό με προστάτευε γιατί, όταν τους έκανα να γελάνε, δεν ήθελαν να με δείρουν.
Fun and Heavy ep.6 ft 1000mods
• Το χιούμορ είναι τα πάντα για μένα. Η αναζήτηση του αστείου είναι όλη μου η ζωή, η δουλειά μου, η προσωπικότητά μου, η χαρά και η ψυχανάλυσή μου, το όπλο και η άμυνά μου, όλα τα έχω στηρίξει εκεί. Και το θέμα της ερωτικής έλξης, το να έλκω τους άλλους αλλά και να έλκομαι ερωτικά περνάει από το χιούμορ, είναι απαραίτητο σε κάθε πτυχή της ζωής μου.
• Η Κατερίνα Βρανά είναι από τα άτομα που με εμπνέουν και μου δίνουν φοβερή δύναμη. Μπορεί και κάποιος περαστικός στον δρόμο να με εμπνεύσει και να μου δώσει δύναμη. Ακόμα πιστεύω στους ανθρώπους, και μετά απ’ όσα έχω ζήσει αυτό είναι αισιόδοξο· πιστεύω ακόμα στην καλοσύνη τους, στο μεγαλείο τους και στη δύναμη που μπορεί να κρύβουν, την οποία μπορεί ούτε οι ίδιοι να γνωρίζουν, μπορείς όμως να τη διακρίνεις. Και νομίζω ότι ένας άνθρωπος που έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις είναι σε θέση να διακρίνει πολύ πιο εύκολα το καλό στους ανθρώπους, έχει μια διαύγεια όσον αφορά τη συναισθηματική νοημοσύνη κάποιου άλλου.
• Με ενοχλεί που πιέζει τόσο πολύ η κοινωνία να κάνεις παιδιά, είναι αδιανόητο αυτό που περνάει μια γυναίκα, αν δεν κάνει παιδιά την κάνουν να αισθάνεται μισή. Δεν φτάνει η δουλειά σου, δεν φτάνει ό,τι έχεις καταφέρει, αν δεν έχεις κάνει παιδιά, οριακά δεν θεωρείσαι γυναίκα. Ο καθένας έχει τους λόγους του για να μη θέλει να κάνει παιδί. Εγώ έχω πάρα πολλούς φόβους που πηγάζουν από διάφορα θέματα και συμπλέγματα, το πώς θα είμαι σαν μάνα, αν είμαι έτοιμη... Νιώθω ότι είμαι ήδη μάνα του εαυτού μου σε αυτήν τη φάση, επειδή με προσέχω λίγο, νιώθω ότι προσέχω το παιδί που δεν είχε λάβει αυτά που έπρεπε. Με ταχταρίζω και θέλω έτσι να μείνει. Εγώ δεν θέλω να κάνω παιδιά, αλλά υπάρχουν γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, οπότε ας περιορίσουμε λίγο την ερώτηση «πότε θα κάνεις παιδιά;», είναι βασανιστική για κάποιους ανθρώπους.
• Στην Αθήνα κατέβηκα το 2012, γιατί ξεκίνησα το stand-up comedy στις αρχές εκείνης της χρονιάς και μέσα σε ενάμιση μήνα είχα παίξει στη Θεσσαλονίκη σε όλα τα μαγαζιά που μπορούσαν να φιλοξενήσουν stand-up. Όταν το έκανα αυτό, μετά είπα «και τώρα τι κάνω;». Ένιωσα ότι υπήρχε ένα ταβάνι και ότι με περιόριζε, έλεγα «αν δεν το δοκιμάσω και στην πρωτεύουσα της χώρας, δεν θα ξέρω πραγματικά αν μπορώ να βιοποριστώ από αυτό», οπότε κατέβηκα για να το δοκιμάσω. Ήρθα και ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειές οπουδήποτε, και δεν έβρισκα. Ήταν για μένα σοκαριστικό, γιατί πάντα έμπαινα σε ένα μαγαζί, έλεγα «θέλετε σερβιτόρα;» και έπαιρνα τη δουλειά, στην Αθήνα όμως υπήρχαν ήδη πολλοί σερβιτόροι.
Ήταν δύσκολο να βρω δουλειά και ταυτόχρονα έπρεπε να κλείνω παραστάσεις, οπότε αποφάσισα ότι, αφού δεν έβρισκα κάτι άλλο, θα έκανα μόνο παραστάσεις. Και έκλεισα σε τριάντα μαγαζιά, έπαιζα κάθε μέρα σε άλλο χώρο και με άλλους κωμικούς, όχι μόνη μου, οπότε είχα ένα μεροκάματο που μου κάλυπτε όλον τον μήνα και ξαφνικά άρχισα να βιοπορίζομαι από το stand up comedy από πολύ νωρίς, σχεδόν αμέσως. Ήμουν πολύ χαρούμενη, έβγαζα λίγα, αλλά μου έφταναν να βγάλω οριακά τον μήνα, ήταν τέλειο.
• Πλέον είμαστε στα όρια της λογοκρισίας, που είναι πολύ επικίνδυνα. Αν ξεκινήσουμε από τη διάθεση να προστατέψουμε και φτάσουμε στη λογοκρισία, θα πάμε στο άλλο άκρο. Υποστηρίζω την πολιτική ορθότητα, ο Πανούσης έλεγε ότι «όλοι είναι ίσοι κάτω απ’ την κωμωδία, γι’ αυτό δεν διαχωρίζω ομάδες και μπορώ να τους πιάσω όλους στο στόμα μου», αλλά από τη στιγμή που δεν αντιμετωπίζονται όλοι ως ίσοι από την κοινωνία, δεν μπορώ ούτε κι εγώ να τους αντιμετωπίσω με την κωμωδία μου ως ίσους. Αν η κοινωνία δώσει σε όλους τα ίδια δικαιώματα και φαινομενικά και συνταγματικά, τότε μόνο μπορώ να τους περιλάβω στην κωμωδία. Όταν ήδη βάλλονται, εγώ δεν θα προσθέσω κάτι.
• Η Χρύσα σήμερα σε σχέση με τη Χρύσα που ξεκινούσε το 2012 είναι άλλος άνθρωπος. Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα κακά μού συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, τα πιο βαριά, που δεν περίμενα, γιατί τα προηγούμενα ήταν διαχειρίσιμα. Το background μου ήταν κάτι που έπρεπε να διαχειριστώ και όσο περνούσε ο χρόνος το κατάφερνα, αλλά από το 2020 και μετά μού ήρθαν πολλά μαζεμένα και με άλλαξαν πάρα πολύ ως άνθρωπο, ριζικά. Έχασα τον παππού μου, έχασα τη γιαγιά μου, η μαμά μου έπαθε καρκίνο, έχασα τη γειτόνισσά μου, την κυρία Ελευθερία, που ήταν σαν μάνα μου και με φρόντιζε όταν ήρθα στην Αθήνα. Βίωνα μια κακοποίηση μέσα σε όλα αυτά που με ρήμαξε to the core. Η ψυχολογική κακοποίηση, η λεκτική και η συναισθηματική, είναι κάτι που μπορεί να σε ρημάξει το ίδιο με τη σωματική, πολλές φορές ακόμα περισσότερο.
Χρύσα Κατσαρίνη - Ό,τι πολυτιμότερο έχω (2018)
• Έχω το ίδιο άγχος όπως τότε που πρωτοβγήκα στη σκηνή, απλώς έχω μεγαλύτερη εμπειρία και το διαχειρίζομαι πολύ καλύτερα, οπότε θα έλεγα ότι γίνεται πιο εύκολο πλέον το performing. Η ένταση όμως είναι πάντα η ίδια. Δεν αλλάζει το πώς αισθάνομαι πριν βγω στη σκηνή και χαίρομαι που το έχω, γιατί τη στιγμή που θα σταματήσω να αγχώνομαι πριν βγω, θα έχω σταματήσει και να νοιάζομαι. Αισθάνομαι μια τεράστια αίσθηση ευθύνης προς το κοινό που με ακολουθεί, αλλά νιώθω και μεγάλη ασφάλεια γιατί έχω μαζέψει καλό κόσμο γύρω μου. Και τον έχω μαζέψει μετά από πολλά χρόνια, δεν έγινε ποτέ ένα μπαμ να μαζευτούν πάρα πολλοί μαζί. Τους έχω μαζέψει με τη δουλειά μου και από αυτή έμειναν.
Είναι πολύ σημαντικό το ότι τοποθετούμαι πολιτικά και κοινωνικά και η τοποθέτησή μου είναι πολύ ξεκάθαρη, το έκανα αυτό με απόλυτη συναίσθηση, γνώριζα ότι θα έχανα κόσμο –και έχω χάσει πάρα πολύ–, αλλά είναι κόσμος που δεν θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς στις παραστάσεις μου, οπότε ουσιαστικά δεν έχασα ανθρώπους που θα με ακολουθούσαν. Από την άλλη, ενίσχυσα ηθικά αυτούς που ήδη με ακολουθούσαν, γιατί έκανα αυτό που περίμεναν. Δεν προωθώ καπνικά, τράπεζες, παρεμβατικά προϊόντα ομορφιάς, φαρμακευτικά σκευάσματα, έχω κάποια όρια.
Όταν άρχισα να χάνω κιλά –έχασα 21 κιλά μέσα σε δύο χρόνια με γυμναστική και διατροφή–, μου έστειλε μήνυμα ένας πλαστικός χειρουργός και μου είπε «αν ανεβάσεις ένα ποστ και πεις ότι έχασες αυτά τα κιλά –ως τότε είχα χάσει ήδη 14– με αυτό εδώ το μηχάνημα, θα πάρεις αυτό το ποσό». Ήταν τόσο μεγάλο που αν έπαιρνα δάνειο, θα αγόραζα σπίτι. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ γιατί ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση, σκεφτόμουν ότι θα είχα για πρώτη φορά δικό μου σπίτι, αλλά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί θα είχα εξαπατήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται, που με πιστεύουν. Θα πήγαιναν τα κοριτσάκια να χρησιμοποιήσουν αυτό το μηχάνημα, θα έδιναν τα λεφτά τους, δεν θα έχαναν κιλά και θα έφταιγα εγώ γι’ αυτό. Και είπα «άσ’ το».
• Είμαι περήφανη για τη δουλειά μου σε ένα γενικότερο πλαίσιο, για το ότι χτύπησα μια μέρα την πόρτα ενός μαγαζιού στη Θεσσαλονίκη, είπα κάνω stand-up comedy και ξεκίνησα χωρίς να ξέρω καλά-καλά τι είναι, για το ότι έπαιξα σε μεγάλους χώρους που με τρόμαζαν αδιανόητα και τους γέμισα, για το ότι ανακάλυψα ότι έχω ένα τσαγανό που δεν ήξερα ότι έχω, για το ότι είμαι καλός άνθρωπος – γι’ αυτό δεν μπορώ να πάρω credits, αυτό οφείλεται στη μάνα μου, πιο πολύ εκείνη δούλεψε παρά εγώ.
• Η τηλεόραση ήταν ξεκάθαρα ζόρι. Αν εξαιρέσεις το «Παντού υπάρχει», την ταξιδιωτική εκπομπή, που ήταν πολύ γλυκιά και μιλούσε για τη συμπερίληψη και την προσβασιμότητα και ήταν μια υπέροχη εμπειρία, όλα τα υπόλοιπα μού έκαναν κακό. Το πρωινό που έκανα δεν μου ταίριαζε καθόλου. Ήταν καλά παιδιά και με κρατούσαν, αλλά δεν ήξερα τίποτα από showbiz, δεν μπορούσα να κάνω κουτσομπολιό, δεν μου πάει κιόλας καθόλου· και το μοντάζ ήταν πολύ παρεμβατικό και χαλούσε τα punchlines, γιατί στην τηλεόραση είναι γνωστό ότι δεν ξέρουν από κωμωδία, ειδικά πώς να χειρίζονται έναν stand-up κωμικό.
Σου κόβουν το punchline και νομίζουν ότι μάζεψαν τον χρόνο, ενώ σου καταστρέφουν όλο το αστείο. Δεν το έκαναν επίτηδες, δεν ήξεραν, αλλά εγώ δεν είμαι η κοπέλα που θα βάλεις για να ομορφύνει το πλάνο, δεν είμαι αυτή που θα τραβήξει τα βλέμματα, οπότε, αν μου κόψεις το αστείο με ακρωτηριάζεις γιατί δεν έχω κάτι άλλο. Είμαι εκεί κενή και φταις εσύ γι’ αυτό, κι ας μην το έκανες ηθελημένα. Δεν κρατάω κακίες γιατί το χέρι που με τάισε δεν το δαγκώνω, το σέβομαι και το εκτιμώ. Σίγουρα υπάρχουν κακές συμπεριφορές, αλλά υπάρχουν και καλές, κι αυτές με κρατούσαν στα πρότζεκτ.
• Η ικανοποίηση που παίρνω όταν λαμβάνω μηνύματα αγάπης ή που λένε ότι βοήθησα με κάποιον τρόπο είναι τεράστια. Αυτήν τη χαρά που παίρνεις όταν ξέρεις ότι βοηθάς, ότι κάνεις κάποιον άλλον χαρούμενο, δεν μπορεί να την αναπληρώσει τίποτα. Το τίμημα είναι ότι δεν μπορώ να βρω γκόμενο, είναι πάρα πολύ δύσκολο, και το ότι έχω μάθει να ξεχωρίζω τους abusers και να τους αποφεύγω το κάνει ακόμα πιο δύσκολο.
• Ο έρωτας δεν θα έλεγα ότι έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Καθοριστικό ρόλο έχουν παίξει οι άνθρωποι που τη διαμόρφωσαν, προφανώς, αλλά κυρίως η δουλειά μου. Δεν έχω ερωτευτεί κάποιον περισσότερο από τη δουλειά μου. Ο έρωτας είναι πολύ σημαντικός, αλλά πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός γιατί μπορεί να σε ρημάξει. Θα μου πεις, αν είσαι προσεκτικός στον έρωτα, τι νόημα έχει; Ακόμα και να ρημαχτείς, παίρνεις μαθήματα ζωής.
• Δεν έχω αυτό που λέμε «υψηλά ιδανικά», δεν ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να τον κάνω καλύτερο, προσπαθώ, αλλά η κωμωδία μου δεν βασίζεται στο να αλλάξει τον κόσμο. Ο βασικός μου στόχος είναι να κάνω τον κόσμο να γελάσει. Αν καταφέρω να περάσω ένα μήνυμα μέσα από την κωμωδία μου, είναι υπέροχο, χαίρομαι πάρα πολύ γι' αυτό, αλλά δεν είναι ο πρωταρχικός μου στόχος. Ο καθένας στην τέχνη του βγάζει αυτό που έχει μέσα του, οπότε, ό,τι έχεις, θα βγει. Μεγεθύνεται πάνω στη σκηνή με κάποιον τρόπο, ό,τι κι αν είναι αυτό που έχεις, το ψέμα, η αλήθεια, όλα. Ακόμα κι εγώ μεγεθύνομαι, φαίνομαι πιο ψηλή.
• Προσφάτως συνειδητοποίησα ότι είμαι εσωστρεφής, που είναι πολύ περίεργο, γιατί μέχρι τώρα θεωρούσα ότι είμαι τρομερά εξωστρεφής άνθρωπος. Η πραγματικότητα είναι ότι μου αρέσει πάρα πολύ να μένω μόνη μου και να αράζω σπίτι μου με πολλή ασφάλεια και με δικούς μου ανθρώπους. Ταυτόχρονα μου αρέσει να βγαίνω έξω, να χαιρετάω ανθρώπους στον δρόμο και να με χαιρετάνε, πάντα ζητάω από το κοινό μου να με χαιρετάει με ενθουσιασμό. Το χαίρομαι πάρα πολύ, δεν με ενοχλεί, είναι μεγάλη μου χαρά.
• Με ενοχλεί η απάθεια, γιατί πλέον είναι τόσο τραγικά όλα όσα γίνονται και υπάρχει τόσο έντονη ενημέρωση, που είμαστε απαθείς επειδή έχουμε συνηθίσει στη σκατίλα. Με τρομάζει πάρα πολύ αυτό, το να βλέπεις τα εγκλήματα στην Παλαιστίνη και να μην αντιδράς, να το αντέχει το βλέμμα σου και να είσαι ok με αυτό. Αν έχεις συνηθίσει τη φρίκη τι θα σε ταρακουνήσει; Δεν ασχολείσαι γιατί θεωρείς ότι πέρασε αυτό και πάει.
• Από 24 Ιανουαρίου θα είμαι κάθε Παρασκευή στο θέατρο Nous με την καινούργια μου παράσταση με τίτλο Και τι έλεγα;. Επίσης, κάνω περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο και τον Μάιο θα κάνω την ευρωπαϊκή με την καινούργια παράσταση.
• Η ζωή με έχει μάθει ότι είμαι bad bitch, πολύ σκληρό καρύδι. Δεν μου το ’χα, αλλά τελικά μπορώ να αντεπεξέλθω σε πολύ δύσκολες καταστάσεις και να τις γυρίσω υπέρ μου, κι αυτό είναι τεράστια δύναμη. Για μένα δεν υπάρχει εκδίκηση, η εκδίκηση είναι να γίνεσαι καλύτερος, μια νίκη εναντίον αυτού που σε θέλει κάτω. Αυτή η νίκη είναι η καλύτερη εκδίκηση.
Η νέα σειρά vidcast της Χρύσας Κατσαρίνη έρχεται σύντομα στο Lifo.gr και στο κανάλι της LiFO στο Youtube.
Από 24/01 θα είναι κάθε Παρασκευή στο θέατρο Nous με την καινούργια της παράσταση με τίτλο Και τι έλεγα;. Κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο και τον Μάιο θα κάνει ευρωπαϊκή περιοδεία με την καινούργια παράσταση.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
