[ indictos.wordpress.com]
Γράφεις στο μπλογκ σου: «Σε προσωπικόεπίπεδο, με έκανε να ξανακούσω μια μουσικήπου πίστευα ότι πέθανε, όταν ο Κέιβ συνάντησετον Blixa». Εξήγησέ το μας λίγο περισσότερο αυτό.
Εν αρχή ην... το punk. Εν αρχή... του τέλους, δηλαδή, γιατί το punk μας δήλωσε/υπενθύμισε ότι το ροκ έχει πεθάνει. Ό,τι περίπου έκανε το Dada με την τέχνη. Οπότε, τι έμεινε για μετά, αν εξαιρέσουμε την πόζα και τον φορμαλισμό του new wave; Ο θόρυβος. Sonic Youth, Savage Republic και Swans στην Αμερική (τυχαία ονόματα, υπήρξαν δεκάδες), Einstürzende Neubauten στην Ευρώπη, Birthday Party στην Αυστραλία. Όταν οι τελευταίοιήρθαν στην Αθήνα το ’82, σαγόνια έπεφταν στο πάτωμα και μάτια έφευγαν από τις κόγχες τους. Το ίδιο έπαθε, σύμφωνα με δήλωσή του, και ο ίδιος ο Κέιβ όταν πρωτοείδε τους Neubauten. Η συνεύρεσή τους, όμως, πέρα από το «From her to eternity» (όπου τα σπουδαία κομμάτια, βέβαια, σφραγίζει ο μεγάλος Jim Thirlwell a.k.a. Foetus), είχε μια πορεία που μας οδήγησε από έναν υπέροχο θόρυβο σε ντεμέκ μαύρες ποπ μπαλάντες τύπου Weeping Song (το γιατί δεν με ενδιαφέρει, άλλα ναρκωτικά, γεράματα, θρησκείες, i dont give a fuck, το αποτέλεσμα μετράω.)
Γιατί λένε όλοι ότι είναι ο δίσκος της χρονιάς;
Πραγματικά δεν ξέρω γιατί το λένε «όλοι». Φαντάζομαι επειδή «όλοι» είμαστε ελιτιστές κατά βάση και γουστάρουμε αυτό που ο μέσος ακροατής θεωρεί ανυπόφορο. Εμένα μου αρέσει επειδή στα 47 μου ακούω έναν δίσκο που, αν τον άκουγα στα 17 (όταν, δηλαδή, ο ήχος αυτός ήταν στο φόρτε του), θα είχα πάθει πλάκα. Μου αρέσει ακόμα επειδή σπάει όλες τις φόρμες της σύγχρονης παραγωγής, τα τρίλεπτα φτιαγμένα για τα FM τραγουδάκια, με τα ντεμέκ βρόμικα ριφάκια και το 4/4 τέμπο. Μου αρέσει γιατί είναι βαρύς, αγχωτικός και μαύρος. Μου αρέσει γιατί μου θυμίζει από πού ξεκίνησα.
Πιστεύεις ότι ο Gira ξεπέρασε τονεαυτό του;
Κανένας δεν ξεπερνά τον εαυτό του. Απλώς ο καθένας διαχειρίζεται την ωριμότητά του (ή τα γεράματά του) διαφορετικά. Άλλος μένει όμηρος της εικόνας του (Peter Murphy), άλλος παλεύει με την αρρώστια του (Jason Pierce), άλλος παραδίδεται στα πάθη του (Dan Treacy), άλλος γυρνάει με καροτσάκι και απορεί γιατί δεν έγινε διάσημος (Lawrence Hayward) και άλλος, σαν τον Gira, προσπαθεί, και νομίζω ότι η προσπάθεια και η ωριμότητα φαίνονται στον δίσκο.
[ clockworknirvana.blogspot.gr ]
Τι γίνεται μέσα στο «Seer»; Τι πνεύματα καιάβαταρ κατοικούν μέσα σε αυτόν το δίσκο;
Ο άρρωστος ο Gira απλώς θέλει να μας σκίσει πάλι στα δύο, οπότε, με μια παρέα εξίσου διεστραμμένων και ταλαντούχων μουσικών από διάφορα πόστα, ξαμολάει την αβατάρα του «ΩΧΑΜΑΝ!»/τριχωτό έκτρωμα του εξωφύλλου για δίωρο κυνήγι.
Τι σε έκανε να κολλήσεις μαζί του;
Με έκανε να επανεκτιμήσω μπάντες που γουστάρω πολύ (π.χ. τους Neurosis), όσον αφορά τις ατμόσφαιρες, πάντα. Επίσης, μου ξαναθύμισε γιατί οι Swans είναι από εκείνα τα ελάχιστα συγκροτήματα που η ρoκ ψυχή τους είναι το μόνο που μπορεί να περιγραφεί επιτυχώς «μουσικά», για πάρτη τους (πλέον).
Νιώθεις ότι τιμωρεί τα αυτιά σου ή ότι είναι σαν ψαλμωδία από την κόλαση;
Όλα μαζί! Σε κάποια σημεία φαντάζεσαι κωλοπετσωμένους προφήτες της Π. Διαθήκης να τραγουδάνε μπλουζ, λίγο πριν σκάσει ο Γιαχβέ την πλημμύρα και τα κάνει πουτάνα . Όταν, πάντως, τον άκουγα στο τρένο, έξω είχε ντάγκλα καύσωνα και παντού κίτρινα χορτάρια. Κόλλαγε τζιτζί.
Τι σου τη σπάει στον δίσκο;
Ο Gira, γενικώς, έχει πρόβλημα να του λες ότι παίζει «σκοτεινή» και «ενοχλητική, επιθετική» μουσική, από την άλλη γράφει κάτι (φοβερές) φρικιαστικές ανωμαλίες στυλ «93 Ave. Blues» στο «Seer» και λες, άσε μας, ρε Gira. Ανώμαλε!
σχόλια