Τι θα ακούσουμε στις συναυλίεςστο Passport;
Φ.Π.: Μια επιλογή από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια μας από το σύνολο της πορείας μας. Είναι μια συνειδητή απόφαση, με στόχο το πάρτι, τη χαρά και την ανάταση.
Δύο σημαντικές καλλιτεχνικές διαδρομές συναντιούνται σε αυτή την παράσταση. Τι αισθήματα σας αφήνει αυτή η μουσική σύμπραξη; Θα γεννήσει κάποια καινούργια δουλειά αυτή η συνεργασία;
Ν.Π.: Ποιος ξέρει; Ίσως, όπως λέει και το τραγούδι. Όταν συναντιούνται δύο τύποι από διαφορετικές γειτονιές, διαφορετικές γενιές ή νοοτροπίες, δύο τύποι, τέλος πάντων, που φαινομενικά δεν μοιάζουν, δύο τινά μπορούν να συμβούν. Ή να μην έχουν τίποτα να πουν, οπότε γεια χαρά, ή να αισθανθούνε πως έχουν να μοιραστούν και να μάθουν πολλά ο ένας απ' τον άλλον. Προσωπικά μου συνέβη το δεύτερο, όταν βρεθήκαμε ένα βράδυ του περασμένου καλοκαιριού με δύο κιθάρες στο Πήλιο, αλλιώς δεν θα αποφάσιζα να συνεργαστούμε.
Τι μουσική ακούτε; Πώς βλέπετε τη σύγχρονη ελληνική μουσική παραγωγή; Σας απογοητεύει το γεγονός ότι πολλοί μιλούν για το τέλος του έντεχνου τραγουδιού όπως το ξέραμε;
Φ.Π.: Η μουσική πάντα έβρισκε και πάντα θα βρίσκει τρόπους να μεταδίδεται. Εγώ, ως ακροατής, ψάχνω πραγματικά καινούργια ακούσματα και όχι ασφαλείς αναπαραγωγές κλασικών ακουσμάτων που τα βαφτίζουμε καινούργια επειδή προστίθεται μια ηλεκτρική κιθάρα ή ένα ξυλόφωνο. Από την άλλη πλευρά, μέσα στη χαώδη αντιφατικότητα του μυαλού μου, εξακολουθώ να είμαι κολλημένος με τους Φλόιντ, τους Μπιτλς, τον Ντύλαν και τους Στόουνς. Στην Ελλάδα έχει αρχίσει και δημιουργείται μια νέα σκηνή από συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Τα πρώτα δείγματα-ακούσματα είναι εξαιρετικά. Αυτό που με προβληματίζει μόνο και δεν μπορώ να καταλάβω είναι η χρήση του αγγλικού στίχου, όταν το ακροατήριο προβληματίζεται στην καθημερινότητά του στα ελληνικά.
Ποια τραγούδια από τη δισκογραφία του άλλου αγαπάτε;
Ν.Π.: Είναι διάφορα, και από τα χρόνια των Πυξ Λαξ και από τα προσωπικά του. Μερικά από αυτά τα τραγουδάω μαζί του στις παραστάσεις: «Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ», «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη», «Δεν θα δακρύσω πια για σένα», «Μοναξιά μου όλα», «Λένε για μένα» και άλλα...
Φ.Π.: Μου αρέσει πολύ η δίψα για μια σκοτεινή θάλασσα που καίω τα καράβια μου.
Αυτή την εποχή ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη; Να διασκεδάζει, να προσφέρει διέξοδο από την ασφυξία της καθημερινότητας ή να καταγγέλλει τα κακώς κείμενα; Πιστεύετε ότι η έντονη και δημόσια πολιτική στάση που έχουν κρατήσει πολλοί συνάδελφοί σας είναι ειλικρινής και, αν ναι, βοηθά στο να αλλάζουν τα πράγματα;
Φ.Π.: Διάβασα κάπου τώρα τελευταία ότι η τέχνη σε περιόδους καταστροφής δεν πρέπει να ανακυκλώνει την καταστροφή αλλά, επηρεασμένη από τις εικόνες και τα συναισθήματα της καταστροφής που συμβαίνουν δίπλα μας, να βρίσκει έμπνευση, δύναμη και να μετεξελίσσεται σε πρόταση για διέξοδο προς το φως. Το υιοθετώ πλήρως. Το να ανακυκλώνει κανείς, βαφτίζοντας τέχνη, τη μιζέρια και τη δυσκολία τη στιγμή που συμβαίνουν δίπλα του, αν υποθέσουμε ότι δεν είναι τα κίνητρα ενός ιδιοτελή προς μια καλύτερη εμπορική τύχη στο μαγαζί του, είναι στην καλύτερη περίπτωση λίγο και μικρό.
Πώς αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες της σύγχρονης εποχής; Τι θα λέγατε σε έναν νέο καλλιτέχνη που ξεκινά σήμερα και έχει τη μουσική σας ως πρότυπο;
Ν.Π.: Οι τωρινές δυσκολίες είναι φαινομενικά διαφορετικές απ' όταν την εποχή που ξεκίνησα. Τότε οι δισκογραφικές εταιρείες ήταν μεγαθήρια και μπορούσαν να σου κόψουν τον δρόμο ή απλώς να σε καταπιούν. Από την άλλη, σου παρείχαν τα μέσα για να κάνεις τη δουλειά σου. Σου πλήρωναν, ας πούμε, τα έξοδα παραγωγής του δίσκου, την αφίσα κ.λπ. Τώρα δεν υπάρχει τίποτε απ' όλα αυτά. Κάνεις τον δίσκο μόνος σου, συνήθως στον υπολογιστή σου, ανεβάζεις τα τραγούδια στο YouTube και επικοινωνείς με τον κόσμο απευθείας, χωρίς μεσάζοντες. Αυτό είναι τεράστια ελευθερία! Όμως, όπως τότε έτσι και τώρα, η μεγάλη δυσκολία είναι να πεις κάτι που να αξίζει τον κόπo.
Passport, Kαραΐσκου 119, Πειραιάς, 210 4296401, 16/3, 23/3, 30/3. Ώρα έναρξης: 21:00, εισ.: €15 (με ποτό),
€25 (με τραπέζι), www.pass-port.com.gr
σχόλια