Ομόνοια, Δευτέρα , 11:53 μ.μ.
Όπως όλοι οι άνθρωποι που ακολουθούν μια συγκεκριμένη διαδρομή για να πάνε στη δουλειά τους, έχω εκπαιδευτεί στις μικρές λεπτομέρειες της διαδρομής μου από και προς τη δουλειά: έχω μάθει σε ποια θέση πρέπει να κάτσω για να μη με χτυπά ο ήλιος μέχρι την «Αττική», σε ποιο σημείο της πλατφόρμας να κάτσω για να βρω θέση το βράδυ στο σταθμό της Ομόνοιας, τους ανθρώπους που μπαίνουν μέσα για να ζητιανέψουν – τζάνκι, γυφτάκια με φυσαρμόνικες, τη μαυροφορεμένη κυρία που μπαίνει σχεδόν πάντα στον Άγιο Νικόλαο και λέει «έχω ένα άρρωστο παιδάκι που πάσχει από μεσογειακή αναιμία. Πουλάω αυτούς τους στυλούς για 40 λεπτά, 40 λεπτά». Η πλατφόρμα του ηλεκτρικού στην Ομόνοια μετά τις 11:00 το βράδυ είναι μια μοναδική περίπτωση – ξεχειλίζει από τρελούς, τουρίστες και τζάνκι. Μ’ αρέσει να κρύβομαι πίσω από τις κολόνες με τα πορτοκαλί πλακάκια. (Μια φορά πίσω από την κολόνα ξεπρόβαλε ένα μελαμψό κεφάλι. «Do you speak English?» με ρώτησε ψιθυριστά το κεφάλι. «Δεν μιλάω Αγγλικά» είπα ψέματα και κοίταξα από την άλλη. Μετά, αφηρημένη κοίταξα προς τα κάτω. Κρατούσα ένα αγγλικό περιοδικό.) Σήμερα μέσα στο βαγόνι αγορεύει ένας τύπος που ανήκει στην πιο ανησυχητική κατηγορία τρελών: μιλά αργά και καθαρά, με ειρμό, σωστά ελληνικά και εκφορά Κασσάνδρας. «Είστε όλοι ανθρωπάκια. Δεν γνωρίζετε τι σημαίνει θάνατος στ’ αλήθεια, ούτε έχετε δει πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά. Είστε ασήμαντοι και θα σας φάνε τα σκουλήκια. Και τώρα καληνύχτα» λέει στο σιωπηλό κοινό του και κατεβαίνει στα Κάτω Πατήσια.
Στο μετρό, Συγγρού-Φιξ
Στη στάση Συγγρού-Φιξ μπαίνει ένας άντρας γύρω στα 30: το ένα του χέρι είναι σε γύψο ενώ με το άλλο του χέρι κρατάει κάτι που μοιάζει με ακτινογραφία. Το πρόσωπό του είναι κατακόκκινο, δείχνει έτοιμος να εκραγεί. Σκύβει το κεφάλι, κοιτάει τις εξετάσεις του και βάζει δυνατά τα κλάματα. Όλοι τον παρακολουθούμε παγωμένοι – δεν ξέρω πού να κοιτάξω. Να του πω κάτι; Να τον βοηθήσω; Σκέφτομαι όλες τις φορές που έχω κλάψει ενώ οι διπλανοί μου (συνήθως γριές που μύριζαν ταλκ) με κοιτούσαν με οίκτο. (Κάποτε στο Λονδίνο μια κυρία είχε σκύψει και μου ’χε πει «όποιος και να ’ναι δεν το αξίζει, αγαπούλα», και μετά η διπλανή της, μια τύπισσα ντυμένη με ταγέρ, της είπε στυφά «συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά δεν νομίζω πως κλαίει για έναν άντρα. Θέλω να πω ίσως θα ήταν καλύτερα να την αφήσετε ήσυχη».) Ο διπλανός μου, ένας ηλικιωμένος κύριος με γκρίζα γένια και μπερέ, σηκώνεται και πάει δίπλα του· κάθεται, τον πιάνει από τους ώμους. «Τι έχεις αγόρι μου; Πες μου» του λέει πατρικά. «Πήγα στο γιατρό και είχα ένα ραντεβού… ένα ραντεβού». Η φωνή του πνίγεται στα αναφιλητά του. «Το ραντεβού μου, το ραντεβού μου... και μετά μου έδωσε τη συνταγή… τη συνταγή…» Ο ευγενικός κύριος κοιτά τη συνταγή προσεκτικά. «Μην κλαις αγόρι μου, μην κλαις. Θα πάμε τώρα να σου τα πάρουμε τα φάρμακα» του λέει καθησυχαστικά και τον οδηγεί έξω από το βαγόνι, προς τις κυλιόμενες σκάλες. Χαίρομαι για τον άντρα που κλαίει –που βρήκε κάποιον να τον βοηθήσει εννοώ. Αισθάνομαι ντροπή αναμεμειγμένη με μια ποταπή ανακούφιση που ο άνθρωπος αυτός δεν ήμουν εγώ. Ακούγεται ιδιαίτερα παιδικό, αλλά θα ήθελα πολύ να μη φοβάμαι να βοηθήσω τους ανθρώπους.
σχόλια