Περνάω έξω από έναλύκειο σε κατάληψη. Μουσική βγαίνει απόμέσα (νομίζω πως είναι grunge, αλλά τι ξέρωεγώ από τα σαράντα είδη του ροκ...). Στασκαλιά μαθητές καπνίζουν. Φωνές καιγέλια έρχονται σε κύματα.
Τους βλέπω και τουςζηλεύω. Τόση ελευθερία δεν θα μπορούσαούτε να την ονειρευτώ στα μαθητικά μουχρόνια. Η μεγάλη μας επανάσταση: νακαπνίσουμε ένα τσιγάρο στις τουαλέτες.Να πετάξουμε μία σαΐτα στην τάξη, ναφέρουμε σκονάκι στις εξετάσεις...
Μικρή γεύση επανάστασηςέζησα χρόνια μετά, απόφοιτος στοΠανεπιστήμιο και αργότερα τουρίστας,το Μάη του ‘68 στο Παρίσι. Τούτοι δω,όμως, το παίζουν Τσε Γκεβάρα από ταδεκαπέντε τους. Στα δικαιολογημένααιτήματά τους για καλύτερες συνθήκεςστο σχολείο κολλάνε και μερικά πολιτικάσυνθήματα, έτσι, για να νιώσουν πιοοικουμενική τη χειραφέτηση.
Είναι παιδεία και οικαταλήψεις. Άλλου είδους αυτή. Συμπληρώνεικαι εξισορροπεί το στενοκέφαλο, ξύλινο,δογματικό σχολείο. Το σχολείο που σχεδόνπια δεν έχει νόημα. Όπως είπαν κάποιαπαιδιά: έτσι κι αλλιώς εδώ δεν μαθαίνουμετίποτα - υπάρχουν τα φροντιστήρια.
Αναρωτιέμαι: αν τοσχολείο ήταν ζωντανό, ενδιαφέρον, πλούσιοσε γνώσεις και εμπειρίες, θα γίνοντανκαταλήψεις; Αν δεν ήταν ένα μεγάλοπαπαγαλείο όπου οι καθηγητές παπαγαλίζουντη «διδακτέα ύλη» του υπουργείουκαι οι μαθητές τούς καθηγητές, θα υπήρχεκίνητρο;
Οι καταλήψεις δείχνουντη χρεοκοπία του εκπαιδευτικού μαςσυστήματος. Κάνει κανείς κατάληψη σεένα κινηματογράφο, σε ένα γήπεδο; Αν τοσχολείο πρόσφερε τη «χαρούμενη γνώση»του Νίτσε, ποιος θα ήθελε να το κλείσει;
Έτυχε να πάω σε καλόσχολείο - και, τώρα που το θυμάμαι,σκέπτομαι πως κι αν ακόμα κυκλοφορούσεεκείνη την εποχή η (αδιανόητη) ιδέα τηςκατάληψης, δεν θα την αγκάλιαζα μετίποτα. Θα μου στερούσε την περιπέτειατης γνώσης, που την έβρισκα συναρπαστική.
Βλέπω τους επαναστάτεςπου καπνίζουν στα σκαλιά. Τους φθονώκαι τους λυπάμαι. Τους φθονώ για τηνελευθερία τους και τους λυπάμαι για τηχρήση της...
σχόλια