Αουτσάιντερ είναι αυτός που έχει τις λιγότερες πιθανότητες να κερδίσει. Η χώρα μας παραδοσιακά ήταν αουτσάιντερ, μη σου πω ουραγός. Όχι λίγες, συχνά ελάχιστες ως μηδενικές οι πιθανότητες που εμείς οι ίδιοι της δίναμε. Κι άμα δίνεις λίγες, έχεις και λίγες. Κι όμως, τις λίγες φορές που τα κατάφερε, μας έστειλε στα ουράνια.
Το EURO 2004 θα είναι για πάντα ορόσημο. Σταθμός στη σύγχρονη ιστορία μας. Η Εθνική του Χαριστέα, του Ζαγοράκη και των υπόλοιπων παιδιών μάς έκανε μοναδικά περήφανους. Ο Ρεχάγκελ εξαιρετικός, αλλά κανένας προπονητής δεν μπορεί να κερδίσει από μόνος του τον αγώνα. Η ομάδα μας ήταν καλά διαβασμένη και προπονημένη, έπαιξε ψύχραιμα, υπομονετικά, με σύστημα και τελικά κέρδισε, σε πείσμα όλων των προβλέψεων. Όλοι αισθανθήκαμε εξαιρετικά περήφανοι ως Έλληνες. Ένα πρωτόγνωρο και όμως μοναδικά λυτρωτικό συναίσθημα.
Εδώ και λίγο καιρό έκατσε η αναπάντεχη και εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη που όλοι ζούμε στο πετσί μας. Κάτι ανθρωπίνως αδύνατον να προβλεφθεί, που εξελίχθηκε με τα πλέον δυσοίωνα σενάρια. Η χώρα μας εννοείται στα αουτσάιντερ. Εδώ στα δεδομένα δεν μπορούσαμε, στα απρόβλεπτα θα τα καταφέρναμε; Κι όμως, επιδείξαμε ετοιμότητα, ψυχραιμία και ωριμότητα. Η Ελλάδα μας ήταν από τις πρώτες χώρες που πήρε τα ενδεδειγμένα, παρότι τολμηρά, μέτρα. Έκλεισε έγκαιρα τα σχολεία, τις επιχειρήσεις, επέβαλε το αναγκαστικό lockdown και έδωσε εύχρηστες λύσεις με τις έξι επιλογές. Όπου χρειάστηκε πήρε και τις αναγκαίες αποφάσεις με την Εκκλησία, τις περατζάδες και τις παραλίες. Τα αποτελέσματα, γνωστά.
Είναι μοναδικό το συναίσθημα του να επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαρεί τη νίκη του σε μια χώρα με παραδοσιακά χαμηλή εθνική αυτοεκτίμηση και εμφυλιακές καταβολές.
Τις τελευταίες μέρες ο διεθνής Τύπος είναι γεμάτος διθυράμβους για τη χώρα μας. Μέχρι και ο σπουδαίος Harari εγκωμίασε την Ελλάδα και ευχήθηκε η χώρα μας να ηγούνταν παγκοσμίως των πρωτοβουλιών για την πανδημία και όχι η Αμερική.
Νομίζω ότι όλοι νιώθουμε και όμορφα και περίεργα με όλο αυτό. Δεν έχουμε συνηθίσει η χώρα μας να φιλοξενείται στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα για καλό. Αν ήταν μαθητής, θα πηγαινοερχόταν στο γραφείο του λυκειάρχη για αποβολές και όχι για επαίνους.
Κι όμως, αυτήν τη φορά τα καταφέραμε και συνεχίζουμε να τα καταφέρνουμε. Και ο αντίπαλος δεν ήταν η Πορτογαλία αλλά μια ασύμμετρη απειλή. Είναι όμως καιρός να καταλάβουμε επιτέλους ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο οι προπονητές. Ελλάδα είμαστε και όλοι εμείς, είτε το θέλουμε είτε όχι. Εμείς κερδίσαμε και συνεχίζουμε να κερδίζουμε το παιχνίδι. Συμμορφωθήκαμε στη συντριπτική μας πλειονότητα γρήγορα και αποτελεσματικά στα μέτρα, σε πείσμα των δυσκολιών καθένας μας έχει να αντιμετωπίσει.
Είναι μοναδικό το συναίσθημα του να επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαρεί τη νίκη του σε μια χώρα με παραδοσιακά χαμηλή εθνική αυτοεκτίμηση και εμφυλιακές καταβολές. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο αυτόν από το να νιώθεις καλά με την πάρτη σου, και ατομικά και συλλογικά. Να αφήνεσαι να ξεφύγεις από τη μιζέρια και την αυτοαναφορικότητά σου. Να ξέρεις ότι το αξίζεις όλο αυτό και ανά πάσα στιγμή μπορείς να τα ξανακαταφέρεις. Να προπονείσαι πλέον για τα καλύτερα και όχι για τα χειρότερα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να λες στον εαυτό σου την καλύτερη ιστορία, όταν μέχρι πρόσφατα του έλεγες τη χειρότερη.
Το συναίσθημα αυτό, αν το παντρέψεις με συστηματική δουλειά, θα σου χαρίσει τον κόσμο ολόκληρο. Το συναίσθημα αυτό είναι να το αγκαλιάσουμε, να το τιμήσουμε, να το πανηγυρίσουμε και να το συνεχίσουμε. Να το χρησιμοποιήσουμε πλέον ως αναφορά για τα δύσκολα που είναι βέβαιο ότι θα «σκάσουν». Αυτό το συναίσθημα, συνδυασμένο με μαζική δράση, θα σου φέρει όλα αυτά που ποθείς, ακόμα κι αν σήμερα δεν έχεις δουλειά, ακόμα κι αν σήμερα δεν έχεις φράγκο στην τσέπη.
Αυτό το συναίσθημα δεν εξαγοράζεται με όλα τα φράγκα του κόσμου.
Το 'πε, ως συνήθως, όμορφα ο Σαββόπουλος:
«Ποτέ δεν ήμασταν πιο μαζί»
Να το συνεχίσουμε.
σχόλια