Αναζητώνταςτη χαμένη μπουγάτσα
Δύομέρες είμαστε εδώ. Το μόνο που τους ζητάωείναι να μου βρουν το καλύτερο μπουγατσάδικοτης πόλης. Έχει κολλήσει στο μυαλό μουεκείνο το επεισόδιο του Μαμαλάκη όπουπάει στη Θεσσαλονίκη και επισκέπτεταιένα θρυλικό μπουγατσάδικο, που μέχρισήμερα ακόμα να ανακαλύψω ποιο είναι.Τους εξηγώ, τους περιγράφω, μέχρι καιτο πώς φτιάχνουν το φύλλο σε αυτό τομαγαζί τους λέω: με τρομερή μαεστρίαανοίγουν τα ζυμάρια στον αέρα και ταστοιβάζουν το ένα πάνω στ' άλλο βάζονταςστρώσεις φρέσκου βούτυρου αναμεταξύτους. Η κρέμα είναι ένα ποίημα, το είδαστην τηλεόραση. Ο Χ. με κοιτάει με απορία.«Δεν υπάρχει, χρυσό μου, αυτό το πράγμαπου ζητάς. Πέθαναν τα καλά μπουγατσάδικατης πόλης. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρόςυπήρχε ένα μπλα, μπλα, μπλα». Δεν ακούωκαν. Είναι Νοέμβριος, έρχομαι πρώτη φοράστη Θεσσαλονίκη για το ΦεστιβάλΚινηματογράφου, έχω φέρει χειμερινάκαι κάνει ζέστη και αν δεν βρω τομπουγατσάδικο, το ταξίδι πάει χαμένο.Όλη μέρα σε ένα αυτοκίνητο να τριγυρνάμενα βρούμε το μαγαζί. Δεν το βρήκαμε ποτέ.Τρεις μέρες μετά, μασουλώ μια καλούτσικημπουγάτσα στην παραλία, βλέποντας ταατσαλένια νερά του Θερμαϊκού. Σκέφτομαιπως τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσοαπλά. Μια ξένη πόλη δεν σου ανοίγεταιμε την πρώτη. Και η συγκεκριμένη είναιπολύ πονήρω!
Χίλιεςκαι μία νύχτες...
Ταλουτρά του Λαγκαδά είναι η πρώτη μουεπαφή με τη λάγνα Ανατολή. Το πρώτο μουπραγματικό λουτρό. Έξω κάνει απίστευτοκρύο, όχι σαν αυτό της Αθήνας. Πραγματικό,υγρό, συννεφιασμένο, σκούρο γκρίζο κρύο.Το κτίριο φωλιασμένο μέσα σε ένα πανέμορφοκήπο. Κάπως έτσι ήταν όλα το 1960, σκέφτομαι.Μέσα, τα λουτρά είναι υπέροχα. Βυθίζομαιστη λίμνη με το ζεστό νερό. Και όπως πάωνα ηρεμήσω, ο Σ. γλιστράει στις σκάλεςκαι κατρακυλάει με θεαματικό τρόπο μέσαστη λίμνη. Η ηρεμία εξαφανίζεται. Πονάνεοι μασέλες μου από το γέλιο. Το βράδυ σεανατολίτικο εστιατόριο κάπου σταλαδάδικα. Είναι ένα ανώι με βαρύ διάκοσμο,πέτρινους τοίχους και μια ξυλόσομπαπου ακούς τα ξύλα να σκάνε καθώς καίγονται.Τρώμε τούρκικα φαγητά, καυτερά κεμπάμπκαι γιαούρτι. Αραβικές πίτες και φατούς.Κοιτώ τον κόσμο γύρω μου. Ρόδινα μάγουλα,χαμόγελα, έξω καρδιά. Κάποιος έχειγενέθλια και σβήνει κάτι κεράκια.Αρχίζουν τα τραγούδια, εμείς γλεντάμεμαζί τους. Μόνο το σφίξιμο της Αθήναςνα μπορούσαμε να αποβάλουμε και θα‘μασταν σαν κι αυτούς. Υπέροχοι άνθρωποιείναι αυτοί εδώ στο Βορρά. Θέλουν κυρίωςνα περνάνε τέλεια.
Πρωινόστην άκρη του κόσμου
Αυτότο ξενοδοχείο θα 'πρεπε να είναι στιςλίστες με τα καλύτερα ξενοδοχεία τουκόσμου. Το «Μακεδονία Παλλάς» έχειένα απίστευτο location. Χτισμένο στηνπαραλία, μακριά απ' όλα τα άλλα, αλλάακόμα στο κέντρο της πόλης, φαίνεταισαν ένα πελώριο μνημείο. Ένας δεύτεροςλευκός πύργος. Είναι φανταστικό. Δενμπορώ να σκεφτώ πως θα έμενα κάπου αλλού.Το πρωί παίρνουμε πρωινό στο μπαλκόνικαι κοιτάμε τη θάλασσα που είναικαθρέφτης. Στον πεζόδρομο που περνά απόμπροστά, οι πρωινοί τύποι κάνουν τζόγκιν.Εγώ μασουλώ κρουασάν σοκολάτας καιδιαβάζω. Η μέρα θα περάσει απαλά, σανσιρόπι καραμέλας που στάζει πάνω στοπαγωτό που σερβίρεται σε καφέ δίπλα στοΛευκό Πύργο.
Σήμερα,σε σκέφτομαι από μακριά
ΟΧρήστος πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στογραφείο. «Βάλε κι αυτό, να κοιτάξωτον οδηγό; Είναι σωστή η διεύθυνση στηνΓκαλερί Καλφαγιάν; Να ευχαριστήσουμετα παιδιά του Stereosis, η άλλη φωτογραφίατου Κυανίδη είναι καλύτερη, αυτό τομαγαζί δεν υπάρχει πια!». Είναι βεβαίωςο αγαπημένος μου Σαλονικιός και είμαιπολύ περήφανος που επιβλέπει όλα όσαγράφουμε για την πόλη του. Ξέρει τα πάντα(εκτός από τη σκηνή ρέγγε) και θαυμάζωτο γράψιμό του απεριόριστα. Ελπίζω αυτόπου φτιάξαμε να του αρέσει και ας μουβρει επιτέλους αυτή την μπουγάτσα.Αλλιώς θα πάω στα Χανιά... Σε φιλώ, Χρηστάκομου...
σχόλια